Palestijnse kinderen zijn altijd in gevaar

“Soms komen er tijdens de lessen soldaten langs het raam om de leerlingen een signaal te geven, zodat kinderen zich zelfs binnen in de school niet veilig voelen.”

Vrijdag was Bethlehem getuige van een algemene staking. De zevenjarige Rajan Soeleiman uit Tekoa was de vorige dag plotseling overleden, kort nadat Israëlische soldaten hadden gebonst op de deur van zijn huis in Tekoa, ten zuidoosten van Bethlehem.

Mijn Palestijnse familie kent het dorp Tekoa, de geboorteplaats van de oudtestamentische profeet Amos, van woestijnreizen naar het nabijgelegen Wadi Khreitoun, met zijn oude grotten en archeologische overblijfselen. Onlangs passeerden Mary, dochter Jara en ik het dorp op weg naar een hobbelige jeeptour door de woestijn, eindigend in een panoramisch uitzicht op de Dode Zee waar onze groep van een picknick bij zonsondergang kon genieten.

Maar nu geen woestijnstilte maar in plaats daarvan de dodelijke impact van de bezetting. Rajans vader getuigde tegen journalisten en activisten dat toen Israëlische soldaten stenengooiers achtervolgden, ze dachten dat het ging om Rajans oudere broers van 8 en 10 jaar. Na de intimiderende aanwezigheid van de soldaten bij het huis, werd Rayan op de binnenplaats van het huis gevonden, met zijn gezicht op de grond en armen uitgestrekt naar voren.

In Haaretz werd een plaatselijke pediatrische specialist, Dr. Mohamed Ismail, geciteerd die zei dat Rajan gezond was en geen eerdere medische aandoeningen had. "Het meest waarschijnlijke scenario van wat er is gebeurd, is dat hij onder stress overmatige adrenaline-afscheiding had, waardoor zijn hartslag toenam", zei Ismail. "Hij kreeg een hartstilstand."

Context is alles. Uit een gedetailleerde lezing van verschillende verhalen over wat er is gebeurd, wordt duidelijk dat de Palestijnse kinderen in Tekoa gewend zijn aan legerinvallen in hun huizen en de aanwezigheid van soldaten op straat en in de buurt van de school. In Times of Israel wordt een tante geciteerd: “De kinderen zijn altijd in gevaar, van de kolonisten of het leger, op de terugweg van school.” De tante, Oem Ali, merkte op dat soldaten soms patrouilleren op een natuurpad dat kinderen van school naar huis leidt. 

In Haaretz wordt ook een technologiedocente, Nida, van de dorpsschool van Rajan en zijn broers geciteerd: “Elke dag is er het gevoel dat er iets kan gebeuren. De angst van de kinderen is een dagelijkse realiteit”, zegt ze. De school ligt naast de hoofdweg die verschillende illegale nederzettingen met elkaar verbindt. Nida zegt dat de aanwezigheid van soldaten en voertuigen dicht bij de school heel gebruikelijk is: "Het leger is er dag en nacht."

Ze zegt dat leraren om de beurt controleren of alle kinderen aan het eind van de dag naar huis gaan. Sommigen begeleiden de kinderen een deel van de weg vanwege hun angst voor de soldaten. “Soms komen er tijdens de lessen soldaten langs het raam om de leerlingen een signaal te geven, zodat kinderen zich zelfs binnen in de school niet veilig voelen.”

Nida heeft zelf een kind op die school. Ze zegt dat Rajans dood hem enorm heeft geraakt. “Hij wil niet meer naar school, hij heeft sindsdien niet meer gegeten. Hij vertelt me ​​dat als hij naar school gaat, hij dood gaat.” Zondag (gisteren) is de eerste dag sinds zijn dood dat leerlingen, waaronder Rajans twee broers, weer naar school gaan. “Het wordt een moeilijke dag, met veel scholieren die nu al zeggen dat ze niet willen gaan”, zegt Nida.

In de omgeving van Bethlehem zijn scholen in de buurt van kolonistenwegen en controleposten en in vluchtelingenkampen vertrouwd met hetgeen zich in Tekoa afspeelt. Ik herinner me dat ik eens een school bezocht in het dorp Al-Khader, ten zuidwesten van Bethlehem, waar de helft van de eindexamenklas in de gevangenis zat. Ook daar was het gebruikelijk dat soldaten of Israëlische bewakers langs de school liepen en door de ramen van de klassen keken.

Angst, niet alleen onder de leerlingen en docenten, maar ook onder de ouders, hangt ook samen met de duur en de voorwaarden van de gevangenisstraf. Israël beschouwt het gooien van stenen als een misdaad die bestraft kan worden met maximaal 20 jaar gevangenisstraf.