OV-chipkaart; hét voorbeeld van wat er mis is in Nederland

De verkiezingen komen eraan, en de Nederlandse politieke partijen, althans de serieuzere onder hen, hebben een probleem. Aan de ene kant willen ze zo veel mogelijk mensen aan zich binden door zo min mogelijk mensen af te schrikken (reden om en masse mee te varen met de gay pride, bijvoorbeeld: de nieuwe politiek-correcte “must-do”); aan de andere kant zijn er vijanden nodig.

Je moet immers laten zien waar je tegen bent. Vandaar dat Hans Spekman vandaag in de Volkskrant zich nog eens afzette tegen de SP, de SP tegen de huidige coalitiepartijen VVD en CDA, CDA tegen de PVV (nu wel), de PVV tegen de VVD (en tegen Europa) en de VVD tegen zachtjes rijden op de snelweg, betutteling en overbodige regels. Oh, en GroenLinks is ook ergens tegen, maar ik weet niet precies wat.

Natuurlijk hebben we na de verkiezingen elkaar weer nodig, dus al die vijandschap kan rustig met een korrel zout genomen worden. Behalve dan als je graag in de oppositie wil zitten.

Vijandschap werkt! Alle politieke leiders weten het: hoe meer je mensen ervan kan overtuigen dat er een vijand is, hoe meer er een noodzaak is om er “met zijn allen tegenaan te gaan”. Theater gaat om conflict en actie, en nergens wordt het politieke theater beter gespeeld dan met een (al dan niet kunstmatig gecreëerde) vijand.

Het is dan ook jammer en nutteloos dat de politieke partijen elkaar als vijand benaderen. Of politiek waar andere partijen (of zijzelf) verantwoordelijk voor waren. Zoals ik net al schreef: na de verkiezingen hebben ze elkaar weer nodig. En bovendien: het is overduidelijk wie de grootste vijand is van Nederland en het Nederlandse volk.

De OV-chipkaart Als je vroeger met de trein ging kocht je een kaartje en ging je naar het perron. Als je niet wist waar je naartoe moest, was er een mijnheer met een pet en die kon je helpen. Maar de mijnheer werd te duur, en het kaartje was te ingewikkeld, dus het moest allemaal makkelijker en met plastic. En toen kwam de OV-chipkaart.

De OV-chipkaart is hét voorbeeld van wat er mis is in Nederland. Het begint met de basis: waar je vroeger een papiertje had waarop stond dat je betaald had voor een reis van A naar B, heb je nu een plasticje, waarop je vooraf moet betalen, en als je dan gaat reizen, wordt er het maximale bedrag afgehaald, waarbij dan dat gedeelte dat je niet verreisd had, teruggestort wordt. Dit betekent dat jij, als reiziger, twee keer het vertrouwen moet bieden aan een anoniem apparaat (door de kaart te laden), terwijl  je niet kan controleren of dat goed gaat.

Maar zo werkt vertrouwen toch niet? Vertrouwen moet van twee kanten komen.

Tegelijkertijd is het opladen en reizen ondoorzichtig. Vooral voor 65plussers, die verschillende niet-compatibele abonnementen kunnen hebben, zodat ze met twee of drie kaarten moeten rondlopen. Ook de logica van dat je met de bus of tram wel moet uitchecken en met de trein niet ontgaat me. De uitzondering daarop is natuurlijk als je met de Thalys rijdt maar van een ander station komt: om de zakkenrollers een beetje te helpen moet je dan eerst naar de stationshal om uit te checken, en dan weer naar boven.

De website voor de OV-chipkaart is een grap. Als je meerdere kaarten hebt (bijvoorbeeld als je kinderen hebt), moet je voor elke kaart een apart account aanmaakt. Maar dat kan weer alleen als je met Windows Explorer werkt.

Als je dan een keer een kaart hebt aangevraagd, en er saldo op hebt geladen, is dat nog geen garantie dat je met de trein mag. Je moet eerst een “reisproduct aanvragen”. Ik weet niet precies wat dat is, maar het schijnt een soort toestemming van de NS te zijn om in hun vaak smerige wagons vervoerd te mogen worden. Tsja, wie wil dat nou niet.En het is iets toverachtigs dat op die kaart gezet moet worden.

Hier kom je alleen achter als je een conducteur tegenkomt, maar gelukkig is dat niet zo vaak. De informatie wordt gegeven op borden, en de controle vindt straks plaats met poortjes.

Kortom: de OV-chipkaart is een slecht uitgewerkte oplossing voor een niet bestaand probleem. Een megalomaan plan dat miljarden kost, en mensen degradeert tot transacties die met een succesgraad van een procentje of 95 worden afgehandeld. Het is de ontmenselijking van het vervoer, en symbool voor de anonimisering van de Nederlander en alles wat hij doet. De OV-chipkaart is de vijand van Nederland.

Dit artikel verscheen eerder op het weblog Baruch Blogt. Volg Robbert Baruch ook op Twitter