Oproep aan alle boeren

Afgelopen dagen toonde de Volkskrant beelden van actiegroep Ongehoord. Ook op social media kwamen ze veelvuldig in mijn tijdlijn voorbij. Camera’s op veemarkten, waar koeien en kalveren verzameld worden voordat ze naar het slachthuis gaan, lieten vreselijke mishandelingen zien. Een koe met een gebroken been werd geslagen en geschopt. Kalveren die nergens naartoe konden kregen stroomschokken op het hoofd toegediend. Dieren in paniek gleden uit op de gladde, met mest en urine bevuilde, vloeren.

Maar het waren niet alleen deze beelden die me uit mijn slaap hielden. Het was vooral het geschreeuw van de medewerkers dat op camera was vastgelegd. Eén stem in het bijzonder bleef me maar achtervolgen. Een boze, gefrustreerde man schreeuwt: ‘Ik heb toch zo’n fokking hekel aan die teringbeesten.’

Deze man werkt bij een veeverzamelplaats en moet iedere dag dieren in en uit vrachtwagens laden. Dieren die bang zijn, moe, uitgeput of gewond. Jonge dieren die niet weten wat ze overkomt, oudere dieren die niet meer mee kunnen in het zware productieproces. En deze man heeft geen enkele compassie met deze dieren, wil niet weten dat ze pijn hebben, angstig zijn en dat ze aanwijzingen niet begrijpen of fysiek niet kunnen uitvoeren. Zijn woede kwam uit zijn tenen. Mijn maag draaide ervan om. 

Maar, beste boeren, Die ‘teringbeesten’ op de verzamelplaats, hun laatste portaal voor de dood, zijn jullie dieren. Dit zijn jullie koeien. Koeien waar jullie om hebben gegeven, die jullie dagelijks molken, hielpen met de bevalling, uit de wei haalden, waar jullie je zorgen om maakten, waar jullie misschien wel een beetje van hielden. Jarenlang. Die laat je toch niet slaan en schoppen door boze, gefrustreerde mannen op weg naar het slachthuis?

Bij de verontwaardiging die uit veel hoeken klonk over de mishandelingen miste ik jullie, boeren. Waar waren jullie in alle commotie? Het gaat tenslotte om jullie dieren. De oproepen van dierenbeschermingsorganisaties klinken constructief maar de vraag is of ze helpen. Een paar extra controles van de NVWA zullen dit structurele probleem niet wegnemen. Cameratoezicht op alle verzamelplaatsen zal iets helpen, maar laat de haat jegens de dieren die we hoorden onveranderd. Strengere regelgeving creëert vooral een nieuwe papieren werkelijkheid. 

Er is maar één groep die echt een vuist kan maken tegen dit onacceptabele gedrag: dat zijn jullie.
Het zijn uiteindelijk jullie dieren die hier mishandeld worden. Als die klappen bij jullie in de wei waren gevallen, dan hadden jullie aangifte gedaan. Waarom nu dan niet?

Ik begrijp de complexiteit, het gaat om een hele keten van verschillende partijen. Een handelaar, de vervoerder, medewerkers op de verzamelplaats en daarna het slachthuis. Niemand in deze keten heeft een band met jullie dier, kent iets van haar geschiedenis, weet van haar kwaaltjes en humeur. Juist daarom moeten jullie, als primaire eigenaar, de verantwoordelijkheid nemen. Laat weten dat dit niet acceptabel is. Spreek de mensen in de keten aan. Eis dat jullie dieren met respect behandeld worden.

Kom in actie.