Vroeger had ik over alles een mening. Sterker nog, in de eerste tien jaar van het succesduo Lebbis & Jansen was een van onze motto’s “We hebben een mening over alles en anders bedenken we er een.” Hetgeen aardig aansloot bij ons streven in die jaren om over alles een grap (een paar grappen, een hele stapel grappen) te hebben. Waar zo nu en dan zelfs een goede grap bijzat. Dat herinnert u zich wellicht. En anders ik wel.
Waarmee ik kom op mijn eerste punt, via Joop: er is veel te veel mening. En opinie. Althans, er zijn veel te veel meningen en opinies die op geen enkele manier in verband lijken te staan met de werkelijkheid, met wat er echt aan de hand is. Simpel gezegd: heel veel mensen vinden maar wat. Sterker nog, er zijn vele sites waar je die variant van mening heel goed kwijt kunt. Hetgeen vermakelijk leesvoer oplevert voor eenieder die a. de tijd en moeite neemt die sites te bezoeken en b. zelf wel probeert over zaken na te denken, uit te vinden hoe dingen echt in elkaar zitten. Waarbij ik me, met u, realiseer dat vooral dat laatste uitermate ingewikkeld is geworden. Wat is waar, wat zit er achter, wat horen (zien, lezen) we en wie maakt die keuzes voor ons? En is een mening nog wel te bepalen, als het zo fukkin’ moeilijk is uit te vinden wat er echt gaande is… excuse my English.
Een politieke beweging die zich baseert op angst, die groepen mensen wil uitsluiten, die weigert over inhoudelijke zaken in discussie te gaan, die tegenstanders die dat wel doen schoffeert en beledigt en die over het grootste thema van deze tijd en de komende decennia – energie, klimaat, water, voedsel en verdeling van welvaart over de wereld – niet verder komt dan ‘kerncentrales bouwen’ en ‘ik geloof niet in klimaatverandering’ , zo’n beweging zou in dit beschaafde en welvarende land niet verder mogen komen dan de marge. En als meer mensen de moeite zouden nemen echt na te denken, echt te luisteren, echt hun mening te bepalen, dan zou dat ook zo zijn.