Waar het op vijftien maart om gaat

Afgelopen maandag was de Telegraaf nauwelijks te onderscheiden van de Erdoganpers in Turkije. Wij zien hoe een ME’er met de lange lat zich dreigend buigt over een Turkse demonstrant die al achterover op het asfalt is geslagen. De opname had net zo goed tijdens een protest in Istanbul of Ankara gemaakt kunnen zijn. “WIJ zijn hier de baas”, kopt de Telegraaf.

Terugkomend van een dagje toerisme op het eiland Walcheren schakel ik de televisie in. Eerst was er miscommunicatie tussen Klaver en Rutte over de vluchtelingen waarbij de minister-president zijn Turkije deal en zijn “grenzen dicht voor vreemde snuiters” beleid verdedigde. Daarna kruisten Wilders en Seegers van de ChristenUnie de degens. De Geert (als we het over The Donald hebben waarom dan ook niet over De Geert?) verklaarde openlijk dat hij vrijheden wilde opheffen om de democratie voor de bedreigingen van de islam te redden. Opnieuw doemt de schaduw van Turkije op. Zo redeneert Erdogan ook. Hij tast de burgerrechten aan om de Turkse democratie tegen gevaren van buitenaf te beschermen. Hij en Wilders zijn de belangrijkste kandidaten voor de Nobelprijs ‘kind met het badwater weggooien’ van 2017.  Alleen een werkelijk vrij land is in staat om voor elkaar te krijgen wat ons Wilhelmus omschrijft als “de tirannie verdrijven die mij mijn hart doorwondt”. Daarom zal Erdogan falen net als Wilders als hij ooit aan de macht komt.

Nederland op zijn gaafst Op Walcheren was weinig te merken van alle emotie. Nederland toonde zich er op zijn gaafst. Ik dwaalde door de straatjes van Veere en richtte de camera op de Vlissingse Molen aan het Bolwerk in Middelburg. Mijn oudoom Arie was jaren de molenaar.  Ze maakten er bloem voor de Tjoklatfabriek.

Hier en daar daar bleken panden en kerken gerestaureerd te zijn dankzij subsidies van de Europese Unie. Een stukje verderop stond een moskee in een modernistische stijl. Fijn Nederland en de EU heeft speciale fondsen ter ondersteuning van de regionale eigenheid. Zo komt zij ook op voor het behoud van streektalen zoals het Fries en het Nedersaksisch.

Tegen elf uur,  net voordat Pauw en Jinek het woord namen, begreep ik waar het bij de verkiezingen van 15 maart om gaat: willen wij het Nederland van de lange lat, het Nederland dat zich verbergt achter zijn dijken, dat de rest van Europa de rug toekeert, dat geloofsvervolging introduceert om de vrijheid van godsdienst te waarborgen? Of willen we het Nederland, zoals het door de vorige generaties met veel vallen en opstaan is opgebouwd. Een land dat zijn bestaan dankt aan een revolutie voor het behoud van oude vrijheden en in een proces van eeuwen heeft geleerd dat je vrijheid nooit kunt behouden als je met die vrijheid marchandeert? En net zo goed als het ontbreekt aan waakzaamheid.

Dáár gaat het om morgen. Dan wordt de grens getrokken tussen de strijders voor het open Nederland en de verdedigers van het gesloten Nederland. Die grens zal ook zichtbaar worden hieronder als de reacties deze scheiding der geesten zichtbaar maken.