Joop

Op naar de nul mishandelde kinderen

  •    •  
23-11-2020
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
ANP-11893796
Hebben we in het onderwijs voldoende oog voor eventuele mishandeling? Bagatelliseren we de situatie thuis niet te vaak?
Veel van wat ik schrijf gaat over het recht op goed onderwijs voor ieder kind. Daar sta ik voor. Goed onderwijs begint bij professionele en vitale leraren die leerlingen laten leren en de juiste leerstof aanbieden. Leraren die kinderen uitdagen om te komen tot (samen) leren en groei in hun algehele ontwikkeling. Naast deze randvoorwaarde moeten de omstandigheden voor de leerlingen thuis op orde zijn. Een veilige en fijne thuissituatie is de randvoorwaarde om te komen tot groei en ontwikkeling. Recent onderzoek toont aan dat er hier nog veel te halen valt. ‘Bij ruim helft gewelddadige gezinnen gaat mishandeling ook na melding door’, was een van de nieuwskoppen naar aanleiding van de berichtgeving van een meerjarig onderzoek door het Verwey-Jonker Instituut. Mijn hart breekt bij het lezen van deze berichten.
Verantwoording van iedereen De voorzichtige conclusies van het onderzoek komen erop neer dat de veiligheid in een gezin de verantwoording is van iedereen. “Dit vraagt om een integrale aanpak, waarbij oog is voor de samenhang tussen de diverse vormen van kindermishandeling en huiselijk geweld, de aanwezige risicofactoren en de problematiek bij de verschillende gezinsleden. Een casusregievoerder per gezin is nodig om helderheid te verschaffen naar de leden van het gezin”, aldus Prof. dr. Majone Steketee, wetenschappelijk directeur van het Verwey-Jonker Instituut en bijzonder hoogleraar intergenerationele overdracht van geweld in gezinnen aan de Erasmus Universiteit.
Signaleringsfunctie onderwijs In het onderwijs hebben wij een signaleringsfunctie. Iedere dag werken wij met kinderen en zien wij hoe het met ze gaat. Ook hebben wij contact met de ouders van onze leerlingen. Zien we voldoende hoe het echt met ze gaat? Hebben we voldoende oog voor eventuele mishandeling? Bagatelliseren we de gezondheid van kinderen of de situatie thuis niet te vaak? Gaan we ‘het’ onderwerp uit de weg tijdens gesprekken met ouders? Hebben we het lef om ‘Veilig Thuis’ in te schakelen bij twijfel? Blijkbaar onvoldoende wanneer ik de resultaten van het onderzoek lees. Ik voel me hierin dan ook zeker aangesproken als onderwijsmens. Ik durf te zeggen dat ik mij kinderen voor de geest kan halen waarbij het achteraf de vraag is of ik, of wij als school, voldoende hebben gedaan om het kind en het gezin te helpen. Hebben we voor de (te) makkelijke weg gekozen en de zorg van ons bord laten halen/glijden? Zodat het niet meer van ons was? Het knaagt aan mij en raakt mij als ik erover nadenk en wanneer ik lees dat er nog steeds teveel kinderen, dus gezinnen niet de juiste hulp krijgen aangeboden.
Ogen niet (meer) sluiten Nog meer ben ik mij er bewust van dat we (onderwijs, jeugdzorg, familie, vrienden, enz.) allemaal verantwoordelijk zijn om toe te werken naar geen gevallen van mishandeling in ons land. Dat moet toch kunnen? Als we ons allemaal inzetten om te zien, te melden, in gesprek te gaan, de juiste hulpkanalen weten te bereiken, lef hebben en samenwerken? Niet tegen elkaar maar met elkaar, vanuit een regievoerder. Zonder het woord ‘casus’ want dat woord proeft in deze context bij mij wat bitter. Een gezin met grote problemen waar mishandeling, pijn en verdriet uit voortrolt, is geen casus. Dit is een gezin dat gezien moet worden als mensen van vlees en bloed waarbij langdurige kwalitatief goede begeleiding essentieel is. En, waar altijd in het belang van de kinderen besluiten worden genomen. Kinderen hebben namelijk geen keuze.
Delen:

Praat mee

Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.

avatar

Reacties (7)

Griezel in post-gezellig Nederland
Griezel in post-gezellig Nederland24 nov. 2020 - 0:09

U bent inderdaad blind voor mishandeling,o koning der retorische vragen . Kinderen tegen hun zin opsluiten op scholen en dwingen dingen te doen die ze niet willen doen is ernstige mishandeling. Om maar niet te spreken over kinderen over te leveren aan een sociale situatie waarin pesten ontstaat door te grote groepen, te grote scholen en een prestatiecultuur .

Joop Schouten
Joop Schouten23 nov. 2020 - 14:50

Het gaat mij aan het hart als ik de hedendaagse hulp als ontoereikend zie en helaas niet als genezer van de kwaal. Vorming deze schandalig duren, intensieve en tijdrovende economie om. Als mensen geen stress hebben zijn ze relaxed.

1 Reactie
Griezel in post-gezellig Nederland
Griezel in post-gezellig Nederland24 nov. 2020 - 0:10

De wereld is gek geworden. Massahysterie waar we juist even met zijn allen ordentelijk dienen te chillen moeten we allemaal keihard werken en neerkijken op de buurman

lexhupe
lexhupe23 nov. 2020 - 13:45

Nog een andere reactie: jij hebt misschien ook de ontwikkelingen gevolgd rondom het door scholen doen van een Veilig Thuis melding? Want dat is een misstand op zich. Ik heb als vertrouwenspersoon vele honderden gezinnen bijhgestaan. Zo'n melding creëert alleen maar (ik herhaal: alleen maar) nog meer ellende. De krankzinnige redenering is dat de ouders in gebreke zijn doordat ze hun kind niet naar school zouden sturen. Maar de werkelijkheid is precies andersom: de school is zelf een onveilige en niet-passende omgeving voor het kind. Ouders worden dan heel gemakkelijk beticht van "pedagogische verwaarlozing" en hupsakee over de schutting, waar Jeugdzorg meteen richting OTS en liefst UHP koerst in plaats dat ze de school aanspreken op in gebreke blijven. Een misstand die ik niet in jouw betoog terugvind. Je zult begrijpen dat ik wat minder blij ben met VeiligThuis/Jeugszorg/Justitie/Kinderbescherming. dan jij. Zorg is niet altijd zorg........ Gelukkig is zelfs Slob er nu wel van overtuigd dat dit walgelijke automatisme niet deugt en moet ophouden. Hoe krom wil je het maken!

lexhupe
lexhupe23 nov. 2020 - 13:38

Grappig. Vandaag surfde ik langs twitter en heb jouw twitternaam opgevist om hem in mijn emailbestand te plaatsen. Een uurtje later schreef ik onderstaande tekst. Jouw pleidooi sluit hier heel mooi op aan. Hier mijn tekst, en schroom niet contact met me op te nemen: Ik geloof niet zo heel erg in de jubelcijfers over "geluk" bij onze kinderen. Nederlandse kinderen lijken steeds opnieuw de gelukkigste van de wereld. Ja, echt? Ik ben skeptisch. Ik zie zo veel statistieken die aangeven dat er zorgen zijn in/over/bij de ontwikkeling van kinderen. Een bloemlezing (geen garantie op nauwkeurigheid van de cijfers): * 1 op 10 wordt vroeg of laat gepest * de druk van de schoolprestaties wordt gevoeld als stressbron *1 op 6 heeft thuis met een of andere vorm van spanning te maken in het gezin, de familie etc. * kindermishandeling (paar honderdduizend meldingen per jaar) * chronische ziekte (heb geen cijfers) * armoede (1 op de 9!!) * sexuele harrassment * onveilige hechting (ik heb ergens zelfs 1 op 3 gelezen, dat lijkt me wat veel maar waar rook is is vuur) * scheidingsdrama's hebben altijd impact op de kinderen (en het zijn er heel veel: 4 op de 10 huwelijken strandt) * 1 op 7 jongeren depressieve klachten (toe maar!!) * kinderen met hoog IQ stranden bij duizenden tegelijk => thuiszitters (15.000) * veel kinderen zijn mantelzorger * 1,3 miljoen kinderen met chronische ziekte (wat ontzettend veel trouwens!!) Heel veel van deze problematieken zijn onzichtbaar. Gelukkig geven onderzoeken aan hoe ernstig het soms is. Het mag een wonder heten dat de meeste kinderen nog gewoon naar school gaan denk ik dan, toch? Ons onderwijs probeert een beeld vol te houden dat thuis en school strikt gescheiden zijn en blijven. Maar een kind neemt zijn hele bagage mee in de klas. Eisen dat een kind die even opzij zet en keurig zijn lesjes doet in het opgedrongen stramien, is erg veel gevraagd. Te veel! Als je daar ook nog bij optelt dat het schoolse leven zelf een bron van problemen kan zijn (gevoel niet mee te komen, pesten, leraren die je negatief bejegenen etc.) dan ontbreekt het denk ik echt voor heel veel kinderen aan een leuke, fijne, gezonde leefomgeving. Juist in zo;n welvarend land als het onze vind ik dat schrijnend.

1 Reactie
Hanneke Kouwenberg
Hanneke Kouwenberg23 nov. 2020 - 17:26

@lexhupe Een op de drie onveilig gehecht is waarschijnlijk een onderschatting. Ik ben ook wel 40% tegengekomen. En: psychische (kinder-)mishandeling is in Nederland niet eens strafbaar, terwijl de slachtoffers van huiselijk geweld keer op keer op keer weer te kennen geven dat dát beschadigende is dan de klappen.

De Vries3
De Vries323 nov. 2020 - 12:38

Als arts kan ik zeggen dat ouders en leerkrachten hier uitermate laks in zijn. Kinderen die zonder eten naar school gaan, kapotte kleren, slechte tanden, ernstige gedragsproblemen, nooit een vriendje of vriendinnetje mee naar huis nemen, voor alles hebben leerkrachten of ouders wel een excuus om maar niet aan de bel te hoeven trekken. Zelfs dat school gewoon weet dat er deurwaarders aan de deur komen bij het gezin, de gordijnen permanent dicht zitten, er veel geschreeuw is in de woning of dat er blauwe plekken gezien zijn. - Mijn advies is om gewoon de huisarts van het te betreffen kind te bellen. Als die meerdere meldingen krijgt, dan kan die het bespreekbaar maken en als die het niet vertrouwd kan die veilig thuis bellen. - Persoonlijk vind ik het altijd wel fijn als buren van een patiënt mijn assistente bellen. Mijn assistente is gebonden aan het beroepsgeheim, maar ik zie een aantekening in het dossier en vraag gewoon wat extra dingen aan de patiënt als ik die weer zie over hoe het allemaal gaat. Vaak komt dan vanzelf het probleem op tafel en krijgen de betreffende ouders hulp.