Onsterfelijk

Het is een politieke prestatie van formaat. Van ‘himmelhoch jauchzend’ naar ‘zum Tode betrübt’ in nog geen 48 uur. Terwijl het land vorige week maandag bijkans uit zijn voegen barstte van trots, blijdschap en opluchting over zoveel doortastendheid en daadkracht – een ‘nieuwe generatie’ van pragmatische veertigers was opgestaan die radicaal had gebroken met het klassieke wantrouwen van donneriaanse christen-democraten en dat meteen had verzilverd met een nieuw wereldrecord formeren – was twee dagen later datzelfde land te klein toen het tot de goegemeente begon door te dringen dat de klappen die de bovenste helft van het Nederlandse loongebouw opliep wel erg fors waren.

Twintig tot dertig procent koopkrachtverlies. En het meest verbijsterend was nog wel dat de coalitiepartners geen weerwoord hadden. En zo kon het gebeuren dat waar een gemiddeld kabinet twee jaar voor nodig heeft, en waar de Kunduz-coalitie twee maanden over deed, Samsom en Rutte in luttele dagen lukte: van euforie naar deceptie, van elkaar wat gunnen naar verzuurde relaties en van riante meerderheid naar armoedige minderheid.

Als de geschiedenis zich herhaalt is het als farce. En het zou verduiveld komisch zijn als de schade niet zo groot was. Maandenlang zijn we bestookt met de bezwering dat als daadkracht en duidelijkheid maar eenmaal voor meer ‘vertrouwen’ zouden zorgen de woningmarkt weer zou aantrekken en alles goed zou komen. Onzin natuurlijk, maar als het maar vaak genoeg wordt herhaald, gaan burgers het vanzelf geloven en zich ernaar gedragen. De electorale opluchting over verkiezingsuitslag, snelle formatie, culminerend in het geflikflooi tussen Rutte en Samsom in #pauwenwitteman van vorige maandag, was dan ook tastbaar. Mijn time line droop bijna van de amoureuze aanvechtingen, niet alleen van PvdA’ers en VVD’ers maar ook van D66’ers en GroenLinksers, en zelfs van een enkele weerspannige SP’er (nee, ik verklap niet wie). Zouden we eindelijk een streep kunnen zetten onder tien jaar politiek geklungel? Kunnen afrekenen met de populistische kramp? Een normaal bestuurbaar land worden?

Lees verder in De Groene Amsterdammer