Onschuldig maar toch verdacht

Het was even voor achten zaterdagavond, het centrum van de stad was grotendeels leeggelopen, wat late winkelende mensen liepen rond met armen vol tassen, de buit van een dag koopjesjagen, lichtelijk verdwaasd op zoek naar eten. Ik beende snel langs de lonkende etalages, naar het wedstrijdkantoor van de Rotterdam Marathon in het WTC aan de Beurs. Over 11 minuten zou de inschrijfbalie sluiten en ik moest m’n startnummer voor de volgende dag nog halen.

Plots stond ze daar, tegen de gevel van de Bijenkorf. Een peuter van een jaar of twee, met blond haar, een snottebel en een bevuild gezicht. Ik keek om me heen. Er was niemand in de buurt. Wel verdorie. “Waar is je mama?” Ze keek me aan en schudde haar huilende gezicht.

Ik dacht ‘arm kind’ en aan hoe ik ooit zelf als klein kind verloren raakte, de wanhoop kwam bijna weer tot leven. Maar tegelijkertijd vloekte ik in gedachten. Dat zul je net zien. Net nu. Daar ging mijn startbewijs. Ik moet de politie bellen. Dat gaat langer dan 11 minuten duren. Maar vooral was ik blij dat ik niet alleen was, dat mijn vriendin bij me was.

Want stel je voor dat ik op dit moment wel in mijn eentje was. Je belt de politie, die komt misschien wel binnen een minuut en treft middenin de stad een huilend kindje in gezelschap van een man van middelbare leeftijd die daar verder geen enkele relatie mee heeft. Dat is dan niet even zeggen ‘ze is haar moeder kwijt’ en weer doorlopen, snel naar de balie van het wedstrijdkantoor.

Wie bent u precies, hoe kent u haar, wilt u even mee naar het bureau komen voor de zekerheid, zodat we een en ander kunnen uitzoeken. In gedachten zat ik al in een halve Hollywoodfilm. Nog even en ik was veroordeeld tot 7 jaar cel. Compleet onschuldig maar justitiële dwaling, je hoort er wel eens over.

Gelukkig was ik dus niet alleen. Mijn vriendin zou het ergste onheil voorkomen, louter door haar aanwezigheid.

Waar is je mama dan, vroeg ik nog eens. Haar ogen staarden me aan met de mengeling van onbegrip en paniek die kleine kinderen zo aangrijpend kunnen uitstralen. Ze murmelde iets onverstaanbaars. Ik was jaloers op ouders die dat soort dingen kunnen verstaan.

Het is ironisch genoeg een van mijn favoriete vragen aan mannelijke vrienden tijdens diners of praatavonden, als er vanwege de liefde voor argumenteren bomen opgezet worden. “Stel je voor, je loopt in een park, het is vrijwel verlaten, niemand te zien en ineens staat daar een huilend klein kindje. Wat doe je dan?”

Welk antwoord ze ook geven, ze komen er al snel achter dat ze waarschijnlijk als verdachte gezien zullen worden. Daar is bijna geen ontkomen aan. Het idee alleen al gezien te worden als kinderlokker doet ze huiveren. Die automatische verdenking heeft weinig meer met de werkelijkheid te maken. Ze is het resultaat van een opgeklopte angst voor kinderlokkers die de maatschappij heeft vergiftigd met waanbeelden en wantrouwen. Misschien emotioneel begrijpelijk, maar niet minder verkeerd.

“Ik ben hier hoor,” klonk het. Een jonge vrouw kwam aanlopen, zichtbaar vermoeid sjouwend met winkeltassen. “Ze is al de hele tijd zo koppig, ik denk ik laat haar maar even,” verzuchtte ze. We praten even wat, ik trek een paar gekke bekken en het meisje begint zo waar te lachen. Gelukkig. Een aai over haar bol. Net voor sluitingstijd tijd ren ik het wedstrijdkantoor binnen.

Een man in de openbare ruimte met onbekend kind, dan ben je altijd verdacht. Gelukkig heb ik dat nooit eerder mee gemaakt. Je moet er niet aan denken dat zoiets je elke dag overkomt, dat je volkomen onschuldig wordt aangezien voor crimineel en nooit zeker weet wat je vervolgens te wachten staat. Zoals Typhoon, als hij in zijn dure auto rondrijdt.