Onderwijs in vrede voor een verbonden samenleving

Almere heeft iets kostbaars in zijn stad: veerkrachtige moslimjongeren die met een nieuw eigen opvoedingsconcept zichzelf ontdekken en via scouting de kinderen vormen. Zo vangen zij de lacunes op die school en thuis achterlaten. Wat een verschil met de leegte die zo veel moslimjongeren vatbaar maakt voor radicalisering. ‘Wij missen in het onderwijs onze vorming tot persoonlijkheden’, zeggen deze jongeren bij het Huis van de Vrede, verbonden aan de soefivereniging Alawiyya (Aisa), toen ik zondag met ze sprak in hun kersverse gebouw, samen met mijn collega Kerim Iskander van de PvdA Almere.

Wel hebben zij het geluk dat hun ouders hen open leerden zijn, vertelden zij: ‘Veel van onze moslimvrienden zijn gesloten, zij willen helaas niets weten over welke nieuwe inzichten dan ook. Wij vertrouwen ook op de kennis van onze vaders , maar toch staan wij open voor nieuwe ideeën; zoals zij ons geleerd hebben. Wij lezen onze heilige geschriften met verwondering, met nieuwe vragen over migranten bijvoorbeeld’. Hun scoutinggroep heet de Cirkel, want iedereen hoort erbij, gelovig of niet. Ik herken dit.

Zelf ben ik ook gevormd door het verenigingsleven, zelf opgezet met een vriendengroep en in een kraakpand nog wel. En op de weekendschool vertel ik  de kinderen vaak hoe Adam als eerste mens gemaakt is uit de klei van moeder aarde en de ziel van God. Hoe noem je mensen met dezelfde vader en moeder? ‘Broers en zussen, meester’. Dat is wat deze moslimjongeren in Almere vrede noemen en hun educatieve methode voorziet in wat zelf misten in het onderwijs, juist ook in het openbaar onderwijs.  

Mars door Almere Ik vraag hen wie zij bereiken, want ik hoop dat jongeren als zij veel invloed hebben op anderen. Stotterende kinderen komen uit het asielzoekerscentrum bij de scouting hun oorlogsleed te boven, vertellen zij. Eén van de jongens heeft voor zijn school in gang gezet dat scholieren kunst maken met bejaarden in het ouderencentrum. Alaeddine Touhami, de inititiatiefnemer tot het Huis voor de Vrede, vertelt over de vredesmars die door Almere die zij vorig jaar in november organiseerden, na de terreurdaden in Parijs en elders in de wereld.

En hoe zij op 4 mei de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog herdenken, dit jaar willen zij bijdragen met hun gebed voor de doden, zegt scoutingleider Saïd Lazrak. ‘Gebruik ons, zegt Alaeddine Touhame, ‘’ gebruik niet de ex-salafis, populisten en welzijnsprofessionals, maar ons als mensen die streven naar vrede.’ Aaeddine Touhami ging met zijn vrienden naar de Verenigde Naties (VN), Peter Thompson kwam prompt met de verklaring dat elk land een Huis voor de Vrede hoort te hebben. De VN verklaart, er gebeurt pas wat als er een land is dat een voorstel indient.

Tussen thuis en school Wat een verschil kunnen deze religieus geïnspireerde jongerenwerkers maken, Het is een enorm verschil met de jongerenwerkers die ik tien jaar geleden aantrof in Slotervaart, of ze nou Marokkaanse, Turkse of Nederlands voorouders hadden. Als stadsdeelvoorzitter keek ik in het jongerencentrum naar de bezoekers. Wie zijn dat, vroeg ik aan de jongerenwerkers. Of ze nou Marokkaanse, Turkse of klassiek Nederlandse voorouders hadden, hun antwoord volstond met: dat zijn Appie en Mo. Mijn reactie: Ik wil dat jullie de achternamen kennen van de Appies en de Mo’s, hun vaders en hun docenten.

Want jongerenwerkers horen onderdeel te zijn van de vorming en de opvoeding, naast ouders, docenten en geestelijk leiders. It takes a village to raise a child, zeggen Afrikanen treffend. Een pedagogische wijk, dat hebben wij nodig als wij mooie nieuwe generaties willen die zich thuis voelen in Nederland en onze samenleving vooruit helpen. Die mensen groot brengen tot burgers die niet alleen materieel, maar ook innerlijk van een dubbeltje een kwartje worden.