Ok, Halina, ik heb je docu gezien

Oké Halina, ik zag je docu  over de ongewenst kinderloze vrouw. Veel mensen vonden je in de uitzending open en persoonlijk. Maar zoals vrouwen in de jaren zeventig al zeiden, het persoonlijke is politiek.

In die tijd moesten vrouwen vooral hun plek krijgen op de arbeidsmarkt, gelijkwaardig aan de man. Daarbij moest het belang van het gezin een stapje terug op de ranglijst van prioriteiten. Maar nu moeten we van het idee af dat werk, hogere idealen en gezin niet samengaan. En dat is mijn probleem met de ok-vrouw in de docu.

Niet iedereen krijgt kinderen. Niet iedereen vindt een partner voor het leven. Als je dat wel wilt, is het verdrietig. Het kan je helpen om te zoeken naar het antwoord op de vraag waarom dat zo is. Maar als je (deels) de schuld geeft aan het maatschappelijke discours, aan een beeld van een perfect plaatje, dan help je daar niemand mee.

Dan houd je dit beeld in stand: dat je geen kunst kunt maken met kinderen, dat je nooit zoveel kunt bereiken met een gezin, dat het ideaal een man en een vrouw is met 2.0 kinderen en anderhalve baan. Waar zíjn trouwens de mannen in deze documentaire?

Dit stuk verscheen eerder op de website van Michelle.

cc foto: