Oekraïners troosten en verder helemaal niks meer doen

Om de kille ieder-voor-zich-mentaliteit van tegenwoordig het hoofd te bieden, bedacht ik een motto. De leus ‘Ik zoek troost, ik maak troost, ik verkoop troost’ houdt mij als het goed is op de been tijdens de komende herfst- en wintermaanden. Wat betekent deze koerswijziging voor u als lezer? Voorlopig weinig, ik zit vol akelige observaties die er allemaal uit moeten. Op termijn zou het kunnen dat de column die ik hier met ijzeren regelmaat op vrijdag publiceer, verandert in een liefdevolle oase.

Zo ver is het nog niet, hoewel sommige ontwikkelingen sneller gaan dan je verwacht. Het Oekraïense tegenoffensief is geen voorbeeld van zo’n ontwikkeling. Met een nieuwe winter voor de deur kijken Zelensky’s soldaten tegen massa’s Russische landmijnen aan. Zonder adequate luchtsteun of grondtroepen te leveren, pompt het Westen wapentuig het land in, zodat Oekraïners sterven voor onze vrijheid. Omdat zij Rusland blijkbaar erger vrezen dan het Westen, doen de Oekraïners dit braaf.

Ik herinner me een avond in de kroeg, eind februari vorig jaar. Aan de bar besprak men de oorlog, waarbij ik in mijn onschuld zei: “We moeten helemaal niets doen, zelfs geen sancties, Oekraïne is een verloren zaak”. Stamgasten reageerden overwegend negatief op dit standpunt, ik bestelde nog een biertje en hield verder mijn mond. Mensen zitten nu eenmaal gevangen in de nieuws-waan van de dag, de term ‘mainstream media’ durf ik hierbij nauwelijks te gebruiken.

Deze week kreeg ik bijval van Catherine Keyl en de Franse oud-president Sarkozy. Catherine wil dat Nederland geen F16’s levert, Sarkozy roept op tot een compromis waarbij Oekraïne land afstaat. Een corrupt voormalig staatshoofd en een uitgerangeerde tv-presentatrice als bondgenoten, snapt u waarom ik troost zoek? Wellicht vind ik het door zelf Oekraïners te troosten. Een dapper volk, op cynische wijze vermalen door geopolitieke belangen van zowel het Westen als Rusland.

cc-foto: pix-4-2-day