Ode aan de Noordzee

Onlangs had ik weer een date met de Noordzee. Exclusief is die date nooit, maar dat maakt het niet minder bijzonder. Op deze doodgewone dinsdagavond bleken meerdere mensen een date te hebben met de Noordzee. Op de parkeerplaats bij Wijk aan Zee’s befaamde surfspot kwam iedere minuut een nieuw bakkie binnenzeilen. Oude dametjes, mini’s, busjes, BMW’s, familiewagens en dit keer zelfs een Kevertje.

Hoe ze het doen weet ik niet, maar uit zelfs de kleinste uitvoeringen komen boardjes tevoorschijn. We zippen de surfzakken open en ritsen de pakken dicht. Daar gaan we dan. In stevige pas met de blote voeten door het zand naar de klotsende massa. Niet zoals bij het zwembad eerst een voetje erin, maar huppa in één keer plonzen.

En dan begint er een nieuw leven. Alle shizzles en dizzles spoelen van ons af. De eerst golf komt er aan. We duiken onder om even later weer boven te komen. Nog één, en nog één. Totdat we in niemandsland zijn aangekomen. Er heerst een oorverdovend stilte. Het lichaam schakelt over op het zesde zintuig en de deinende golven nemen ons mee terwijl we over het water turen op zoek naar die ene mooie golf. Want daar zijn we voor gekomen. We willen zoveel mogelijk ritjes maken in dit nieuwe leven.

Met twee benen op de grond ben ik de onrust zelve, maar in het water verander ik in een geduldige speler en wacht tot de zee mij een nieuwe kans biedt. ‘I am waiting for it to hit me. And when it does, it’s paradise’.

Wanneer de zon zijn teken geeft onder te gaan, draaien we de neuzen van onze boards nog één keer naar de horizon. Het is als een afscheid, maar deze afscheidszoen leidt gelukkig altijd weer tot een nieuw begin.

Tijdens de terugrit in de auto sprak Leonardo di Caprio me nog even toe: “Just keep your mind open and suck in the experience. And if it hurts, you know what… it’s probably worth it.” ( Angelo Badalamenti & Orbital – Beached )