Ode aan de Marokkaanse man

Ik liep al een tijdje met het idee in mijn hoofd om een brief te schrijven aan ‘de Marokkaanse man’ en werd mij ervan bewust dat wanneer ik dat zou doen ik me schuldig zou maken aan het romantiseren en stereotyperen van die Marokkaanse man, maar dan in positieve zin. Is dat erg? De vrouw uit de Oriënt is in talloze boeken en films de hemel in geprezen en de bekeerde Nederlandse man is bij voorbaat al de perfecte man. Als het echter over Noord-Afrikaanse mannen gaat houden we het liever bij Opsporing Verzocht. Die stereotypering is omarmd en geaccepteerd, maar ik wil vandaag de rollen omdraaien. Van de boeman een Romeo maken. Want als we dan gaan discrimineren en stereotyperen, doe het dan goed.

Beste Marokkaanse man,

Jong of oud, getrouwd of vrijgezellig, dit is een brief is voor jou ya weld nass . Voor de mannen met een ochtendhumeur of zij die fluitend wakker worden in de ochtend. Voor de man die zich gladscheert of met de laatste mode meedoet en een baardje laat staan.

Dit is een brief voor de man die zijn moeder niet in een bejaarden tehuis stopt, die zijn moeder verkiest boven zijn vrouw. Voor de man met de pikzwarte krullen en zijn stevige stap. Voor de man die me met azul groet, salaam aleikom of met hoi. Voor de man die met zijn heupen probeert te dansen, voor de man die nuchter op een feestje de show steelt. Dit is een brief voor jou, a sahbi .

Dit is een brief voor de man die het NOS-journaal kijkt en ziet dat een politicus hem een kut-Marokkaan noemt. Dit is voor dezelfde man die het NOS-journaal 12 jaar later bekijkt en mensen “minder, minder” hoort en ziet roepen.

Dit is voor mijn Marokkaanse man die elke ochtend opstaat en achter een bureau gaat zitten, tegels legt of voor een klas gaat staan. Dit is ook voor de jongen met de amandelogen en lange wimpers, die in de knoop zit met zichzelf. Voor de jongen die de zon nog steeds op zijn huid draagt en niet durft te dromen over morgen of overmorgen.

Voor de man wiens enthousiasme je hart doet smelten, en die je ontwapent met zijn lach uit het zuiden. Voor hem die twee uur reist om je op te halen. Voor die zachtaardige man die je belt terwijl hij op de boot zit naar Marokko, omdat hij aan je denkt. Voor al de mannen die kleding inzamelen voor Syrië, hun vaders nog steeds op de hoofd kussen en de straten op gaan uit solidariteit.

Lees dit en weet dat ik achter je sta, en dat – hoe wij vrouwen ook soms kunnen klagen – we niet zonder jullie kunnen. En Nederland ook niet.

Groet,

Mariam