Obama in de lift

Ik zat in Indonesië toen Osama aan zijn welverdiende einde kwam. Ook daar weinig mensen die dat erg vonden. Terugkijkend op de zaak kan ik alleen maar concluderen dat Obama er eer mee in kan leggen.

Obama’s delibererende, professorale, steeds vragen stellende manier om beleid te maken heeft in dit geval geleid tot een succesvolle onderneming. Ik moest natuurlijk meteen denken aan de arme Jimmy Carter die bij zijn poging om de gijzelaars in Teheran te bevrijden alleen maar tegenslag ontmoette.

Obama heeft het goed gedaan, voor zover je uit de uitdijende informatie kunt opmaken. De vraag is niet of hij gerechtvaardigd was om het te doen. Ik ben geen voorstander van regeringen met een license to kill maar in dit geval ga ik er niet over zeuren.

Laat de Pakistani maar monkelen over de interventie op hun grondgebied. Obama gaat er, verstandig genoeg, niet op in. Je moet ze ruimte geven om dat verhaal te vertellen, om zichzelf te rechtvaardigen. En ze hebben wat te rechtvaardigen, vooral het simpele feit dat Osama onder hun neus daar kon bivakkeren. Ik heb geen twijfel dat ze ervan wisten.

Moet Obama foto’s laten zien van een dooie Osama. Nee, lijkt me niet nodig. Laat de samenzweringsidioten maar kletsen, ik denk dat het argument om niet de gemoederen op te juinen of een martelaarsbeeld te creëren belangrijker zijn dan het ‘bewijs’ dat door verstokte lui toch niet wordt geloofd.

Het hele geval heeft Obama’s populariteit een zetje gegeven. Of dat beklijft, staat te bezien. Het is mooi dat zijn stijl van leiding geven nu tot een resultaat heeft geleid dat de big talker Bush steeds ontschoot. De Republikeinen zijn er mismoedig onder en dat is mooi. Ze hebben reden om mismoedig te zijn met hun mislukte beleid, de schade die ze hebben aangericht en hun oogst van minkukels als presidentskandidaten. Het is wel leuk ze te zien spartelen.

Dit artikel verscheen eerder op de weblog van Frans Verhagen