Joop

Nooit meer klagen in een brandend land

•

Opinie

•

13-02-2012

•

leestijd 2 minuten

•

Ik beloof nooit meer te klagen in een brandend land

God, wat had ik er de pest in toen mijn vakantie bijna voorbij was. Met visioenen van ontregeld openbaar vervoer, thermo ondergoed en keiharde valpartijen in mijn achterhoofd keek ik niet naar Rotterdam uit. Ik zag mezelf ingepakt door de sneeuw richting de redactie rijden, om vervolgens eerst een kwartier op de wc door te brengen om mezelf toonbaar te maken. En dan die bureaucratie, klagende mensen en belastingen. Nee, doe mij maar Cairo. Zon, eten en gezellige mensen.

Egyptenaren kunnen feesten als de beste, vooral in mijn vriendenkring. Iedere avond zijn ze in 55, Amici, Cairo Jazz of Purple te vinden. Voetjes van de vloer en de handjes in de lucht. Maar toch, tussen alle shotjes wodka en luchtige gesprekken door zag ik iets in hun ogen wat ik nooit heb gezien. Pijn, wanhoop en angst.

Mijn vakantie kreeg een onverwachte wending. In die twee weken dat ik er was, verloren er een aantal hun baan, hun zekerheid of een goede vriend tijdens de beruchte voetbalwedstrijd. De protesten duren voort en gaan van kwaad tot erger. ‘Egypte staat in de brand’, klinkt het in mijn vriendenkring. De revolutie begint zijn tol te eisen. Sommigen verlangen heimelijk terug naar Mubarak want ‘toen was alles tenminste normaal’.

De hoopvolle kreten maken plaats voor pessimistische leuzen. Toch gaan ze door. Ze zijn verhuld een laagje vrolijkheid, zoals alleen zij dat kunnen. Want nare gebeurtenissen onderdrukken of bagatelliseren, zijn hun sterkste kwaliteiten. Aan de ene kant zo open als een boek, en aan de andere kant niet weten hoe snel ze het moeten sluiten.

‘Hoe is het in Rotterdam?’, vraagt een Egyptische vriend. Terwijl ik wil beginnen over het ellendige klimaat, de politieke fratsen en de klaagcultuur besef ik me dat het niet op zijn plaats is. ‘Het is geweldig’, hoor ik mezelf zeggen. In een rap tempo vertel ik iets over de festivals, de openheid en goede infrastructuur. Hij schenkt me een glimlach.

Mijn Egyptische vriend snapt niet dat er mensen zijn zoals ik. Mensen die vrijwillig iedere vakantie opofferen om naar zijn land te komen. ‘Ik wou dat ik over twee dagen weer naar Rotterdam ging. Jij moet vast heel gelukkig zijn.’ Zijn trieste ogen kijken naar de televisie, waar het nieuws non-stop blijft haken op de beelden van woedende Egyptenaren rondom het Tahrirplein. Ik geef hem gelijk. Als hij al van Rotterdam houdt, kan ik er zeker niet onderuit. Ik beloof nooit meer te klagen in een brandend land. Niet zolang daar mensen zijn die maar al te graag in mijn schoenen willen staan.

Dit artikel verscheen eerder op de weblog van Brenda Stoter

Volg Brenda Stoter op Twitter

Lees meer opinies: Volg Joop op Twitter , vind Joop leuk op Facebook

Meer over:

opinie, wereld

Praat mee

Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.

Reacties (8)

Sorteren op:

neutralist13 feb. 2012 - 15:51

Leuke tekst. Zo is het.

TheGreenMachine13 feb. 2012 - 15:51

Ja hoor, in Egypte is het allemaal veeeeeel beter en relaxter dan hier. Weg met ons, Brenda, way to go!

ZwartePiet13 feb. 2012 - 15:51

Je kan je beter afvragen of je blij was weer in Rdam te zijn.

CeesRotteveel13 feb. 2012 - 15:51

Klagen komt voort uit de radiator 'de ratio actieradius' en is het koelsysteem van de geest. Klagen in een brandend land is rein zelfbehoud. Het wordt pas vies als het over 'koek en ei' gaat terwijl jouw toehoorder verschijnselen toont van hongeroedeem. Dus, ik schaam me, jij schaamt je, hij schaamt zich ...allemaal lapwerk.

[verwijderd]13 feb. 2012 - 15:51

Ik ben blij dat Brenda belooft om niet meer te klagen in een brandend land. Maar welke klaagzang in welk brandend land dan ? Bedoeld ze Egypte ? Maar daar had ze het juist zo naar haar zin ; "zon, eten, voetjes van de vloer. Ze kunnen er feesten als de beste. Nee, geef mij maar Caïro". Even verder in het artikkel blijkt dat land tot haar verbazing dus wel in brand te staan. Alleen snap ik dan nog steeds dat klagen niet. Ze klaagde ommers niet. Maar ja ze belooft om, ook al had ze het eventueel wel gedaan, het niet meer te doen. Een Egyptische vriend vraagt haar hoe het is in R'dam. Je mag dus aannemen dat die vriend niet ter plekke is. Toch schenkt hij haar "een glimlach". Maar hoe dan ? Oooh, ik weet 't al, een wepkam natuurlijk. (ik loop ook zo achter) De vriend snapt ook niet dat er mensen als Brenda bestaan, zo onzelfzuchtig dat ze zelfs hun vacantie opgeven om naar "een brandend land" te gaan. (wij van WC eend) Maar goed, Brenda (in haar thermo ondergoed), arriveerde ongedeerd terug op de reactie in R'dam. Ik wed dat ook daar een donderend applaus haar deel was.

1 Reactie

Waterbeer13 feb. 2012 - 15:51

Wie gaat er nu op vakantie om een potje te zitten klagen (ow ja ik ...toen ik eens in praag belandde - wist ik veel dat dat een openluchtmuseum was)

0 Rapporteren

[verwijderd]13 feb. 2012 - 15:51

Wat valt er te protesteren als de Egyptenaren in Cairo iedere avond in 5, Amici, Cairo Jazz of Purple te vinden zijn met de voetjes van de vloer en de handjes in de lucht, lurkend aan shotjes wodka en luchtige gesprekken houden?

1 Reactie

ockham13 feb. 2012 - 15:51

Er is een revolutie gaande in Egypte. Vanwege die revolutie ligt een zeer belangrijke bron van inkomsten, de toeristenindustrie, stil. Revoluties zijn nog nooit zonder geweld en ellende voltooid. Ik denk dat ook de nog feestende Egyptenaren dat heel goed weten, net als ze weten dat de belangrijkste slag nog moet komen, het verwijderen van de heersende kliek.

0 Rapporteren