Noodwoningen voor woningzoekenden is een prima begin

Het VVD-kamerlid Daniel Koerhuis wil dat er voor statushouders noodwoningen worden gebouwd zodat zij niet bijdragen aan de wachtlijsten voor de sociale sector. Als een gedachte achteraf bracht hij naar voren dat je er dan ook mooi studenten en arbeidsmigranten tussen kunt zetten.

De tegenkanting en het jamaren is ook al begonnen. Woningbouwcorporaties steken hun geld liever niet in noodwoningen want die hebben een beperkte levensduur. Daarom leveren ze navenant minder op. Bovendien creëer je zo de getto’s van de toekomst. Niet doen hoor. Beter alles op zijn beloop laten.

Ramp Als een aardbeving, een overstroming of een bombardement van werkelijk verwoestende proporties hele steden zou vernietigen, dan was van aarzeling geen sprake geweest. Dan zouden met man en macht noodwoningen worden gebouwd. Welnu, een ramp van dergelijke proporties heeft de afgelopen decennia plaats gevonden.

Sinds de verzelfstandiging van de woningbouwcorporaties door Enneüs Heerma, staatssecretaris van Volkshuisvesting in het derde kabinet Lubbers (een coalitie van CDA en PvdA, onthoud die partijnamen) zijn goedkope woningen uit de wederopbouwtijd op onvoorstelbare  schaal afgebroken omdat er zogenaamd geen vraag naar was. Er kwamen minder sociale huurwoningen voor in de plaats want de verzelfstandigde woningbouwcorporaties gingen zich om tal van redenen teveel gedragen als projectontwikkelaars. Wat onder de slopershamer viel, was maar al te vaak het gemeentelijk woningbezit. Dat bestond uit in de jaren zeventig en tachtig gerenoveerde oudbouw en zeer veel flats die in de eerste decennia na de oorlog met overheidssubsidie waren gebouwd om de woningnood te bestrijden. Dit woningbezit was aan de corporaties overgedragen omdat het – weer zogenaamd – niet van deze tijd was dat de lokale overheid optrad als exploitant van vastgoed.

Tweede Wereldoorlog Het resultaat is dat Nederland nu net zo’n woningnood kent als in de eerste jaren na de tweede wereldoorlog. Mijn ouders moesten destijds acht jaar wachten voor zij een sociale huurflat kregen toegewezen. Dat is opnieuw normaal. Er is dus alle reden om op grote schaal noodwoningen te bouwen. Mensen hebben niet over acht jaar maar nu een eigen dak boven hun hoofd nodig.

Veel noodwoningen die in de eerste jaren na de Tweede Wereldoorlog zijn gebouwd, staan er nog. Dat kan niet de bedoeling zijn van wat er nu wordt neergezet om aan de onderkant van de woningmarkt de grootste druk van de ketel te halen. Daarnaast is het urgent dat een groot overheids-bouwprogramma op gang wordt gebracht als aanvulling op wat de markt blijkbaar niet voor elkaar krijgt. Hoe financier je dat? Met een grote obligatielening, net als in de jaren vijftig. Er is in Nederland heel veel spaargeld op zoek naar rendement. Je moet eens kijken hoeveel je bij elkaar krijgt met obligatietjes van vijftig honderd, tweehonderd of vijfhonderd euro per stuk. Een geweldig aanbod voor wie behoefte heeft aan een appeltje voor de dorst. Het mes snijdt aan twee kanten.

Dus het zal allemaal wel niet doorgaan. Onze overheid heeft de laatste jaren een afkeer ontwikkeld van uitvoerbare plannen omdat ze niet passen in de dwaalleer van de perfecte markt en de zelfredzaamheid. Toch zou dat van die noodwoningen een prima begin zijn.