Netanyahu: handlanger van de 'buitenposten'

Mocht premier Netanyahu (Likud) dinsdag de Israëlische verkiezingen verliezen en het stokje aan Isaac Herzog (Zionist Union) moeten overdragen, dan laat hij een desastreuze erfenis achter. Dat Netanyahu de officiële nederzettingen massaal heeft laten uitbreiden, is bekend. Wat tot dusver bijna niemand wist, is dat Israël onder zijn leiding zo’n 20 ‘buitenposten’ heeft omgevormd tot officiële nederzettingen. Zo creëert Israël stiekem nieuwe nederzettingen.

Dat staat in het nieuwe rapport “ Under the Radar: Israel’s silent policy of transforming authorized outposts into official settlements “, dat The Rights Forum met de Israëlische mensenrechtenorganisatie Yesh Din heeft gepubliceerd.

Israël bouwt al tientallen jaren nederzettingen in bezet Palestijns gebied. Dat is een ernstige schending van het internationaal recht. De buitenposten zijn nederzettingen die zonder toestemming van de Israëlische regering zijn gesticht. Daardoor zijn zij niet alleen een schending van het internationaal recht, maar ook in strijd met de Israëlische wet.

Naast 140 officiële nederzettingen zijn er circa 100 buitenposten op de bezette Westelijke Jordaanoever. Twintig van die buitenposten zijn door de zittende en de vorige Israëlische regering onder leiding van premier Netanyahu geautoriseerd, of bevinden zich in het autorisatieproces. Vijf andere buitenposten waren al eerder geautoriseerd. Zo creëert Israël stiekem nieuwe nederzettingen.

De buitenpost Ahiya, op land van het Palestijnse dorp Jalud. Foto: © The Rights Forum

Van ontmanteling naar goedkeuring Volgens de Routekaart naar Vrede, een internationaal vredesplan uit 2003, had Israël alle buitenposten (na maart 2001 gesticht) moeten ontmantelen. Die verplichting hebben opeenvolgende Israëlische regeringen geschonden; er is vrijwel geen buitenpost ontmanteld.

In 2008 heeft de Israëlische staat tegenover het Israëlische Hooggerechtshof verklaard dat het de Israëlische wet zal handhaven en de buitenposten zal afbreken. Ook daar hebben Israëlische regeringen niet naar gehandeld.

Begin 2011 is het beleid radicaal veranderd. De Israëlische regering ging op zoek naar mogelijkheden om de buitenposten met terugwerkende kracht te autoriseren. Die autorisatie voltrekt zich in drie fasen: de Israëlische regering neemt een besluit om tot autorisatie over te gaan. Vervolgens wordt het land waarop de buitenpost is gevestigd aangemerkt als ‘state land’. Dan wordt een ‘masterplan’ goedgekeurd en worden bouwvergunningen afgegeven.

Regering Israël steunt buitenposten actief Israëls beleid ten aanzien van de buitenposten is bijzonder tegenstrijdig. De Israëlische regering ontkent dat buitenposten officiële nederzettingen zijn en beschouwt die als een schending van de Israëlische wet. Tegelijkertijd steunt zij de buitenposten intensief en op tal van manieren.

Tien jaar geleden deed de Israëlische advocate Talia Sasson in opdracht van de toenmalige Israëlische premier Sharon onderzoek naar de betrokkenheid van Israëlische overheden bij de oprichting, instandhouding en uitbreiding van buitenposten. Sasson stelde vast dat diverse ministeries en (semi-)publieke instellingen de buitenposten actief steunen.

Enkele voorbeelden: het Israëlische leger beveiligt de kolonisten in buitenposten en creëert een gesloten bufferzone eromheen. De World Zionist Organization verstrekt financiering en draagt bij aan de bouw. Het ministerie van Huisvesting contracteert architecten en huurt adviseurs in op het gebied van elektriciteit, water, riolering en infrastructuur. Het ministerie van Defensie verleent vergunningen voor het transport van wooncontainers naar buitenposten. De minister van Defensie verhindert dat sloopbevelen worden uitgevoerd. Wetsovertreders worden niet vervolgd en gestraft.

25 nieuwe nederzettingen voor tienduizenden kolonisten Sinds 2011 is Israëls beleid gericht op de autorisatie van buitenposten. In “ Under the Radar ” staan de 13 buitenposten vermeld die al zijn geautoriseerd. Vier van hen zijn omgevormd tot zelfstandige nederzettingen. Negen zijn als wijk aan een bestaande nederzetting toegevoegd, ook al functioneren zij feitelijk als zelfstandige nederzetting. Twaalf andere buitenposten bevinden zich in verschillende fasen van het autorisatieproces.

De Israëlische vredesorganisatie Peace Now waarschuwt dat ruim 4.000 nieuwe woningen in de 25 geautoriseerde buitenposten gebouwd gaan worden – huisvesting voor 20.000 nieuwe kolonisten. Dat zou resulteren in een verdriedubbeling van het huidige inwoneraantal. Dat staat in het rapport “ Netanyahu Established 20 New Settlements for Tens of Thousands of Settlers “, dat Peace Now parallel aan het rapport van The Rights Forum en Yesh Din gepubliceerd heeft.

Peace Now meldt verder dat 70% van de geautoriseerde buitenposten ten oosten van de scheidingsmuur ligt, dus in gebied waarvan in Europa vanzelfsprekend wordt aangenomen dat het deel zal uitmaken van de toekomstige staat Palestina.

Mensenrechtenschendingen en fragmentatie De gevolgen van de buitenposten zijn ernstig. Net als de officiële nederzettingen veroorzaken de buitenposten grove mensenrechtenschendingen. Die worden vaak door gewelddadige kolonisten gepleegd en zijn veelal ideologisch gemotiveerd. In “ Under the Radar ” worden schendingen van het recht op leven besproken. Yesh Din heeft meer dan duizend opsporingsonderzoeken van de Israëlische politie doorgelicht, na incidenten van kolonistengeweld tegen Palestijnse burgers. In slechts 7,4% van de onderzoeken tussen 2005 en 2014 werd vervolging ingesteld. In 82,5% van de gevallen werd het onderzoek zonder resultaat afgesloten. Gewelddadige kolonisten wonen vaak in buitenposten.

Daarnaast wordt het recht op eigendom op grote schaal geschonden. Kolonisten plaatsen illegale gebouwen op Palestijns privé land, hetgeen neerkomt op diefstal. Palestijnse boeren wordt de toegang tot hun eigen land ontzegd. Deze en andere schendingen zijn erop gericht om Palestijns land te onteigenen en dat in te lijven bij nederzettingen, waaronder buitenposten. Hierdoor raken veel Palestijnse boeren en hun families hun inkomstenbronnen kwijt. Dat overkwam ook inwoners van het Palestijnse dorp Jalud, een case study in “ Under the Radar “.

De buitenposten zijn niet alleen een bron van grove mensenrechtenschendingen. Zij fragmenteren de Westelijke Jordaanoever territoriaal, wat de oprichting van een levensvatbare Palestijnse staat blokkeert. In “ Under the Radar ” zijn kaarten opgenomen die visualiseren hoe de buitenposten de Westoever verbrokkelen.

Een van deze kaarten is hiernaast te zien. De buitenposten zijn met stippen gemarkeerd. De rode stippen zijn de buitenposten die geautoriseerd zijn of worden. Veel daarvan liggen diep in Palestijns gebied.

Europa’s blinde vlek De buitenposten hebben dus desastreuze gevolgen, zowel menselijk als politiek. Toch heeft Europa tot dusver vrijwel geen aandacht aan de buitenposten besteed. In rapportages die de Europese Unie over het nederzettingenbeleid heeft gemaakt en in collectieve Europese standpuntbepalingen werden de buitenposten vrijwel niet genoemd – terwijl die de kraamkamer van Israëls kolonisatie zijn. Europa moet hard optreden, door de Israëlische regering te dwingen de buitenposten niet langer te steunen en te autoriseren. De kolonisten verantwoordelijk voor de oprichting en instandhouding van buitenposten en voor geweld tegen Palestijnse burgers moeten door gerichte sancties getroffen worden, zoals plaatsing op een zwarte lijst waardoor zij niet meer naar Europa kunnen reizen. Die maatregel hebben Europese topdiplomaten herhaaldelijk voorgesteld, maar is nog niet door de Europese Unie uitgevoerd.

Europa moet eindelijk maatregelen nemen tegen de nederzettingen en de personen en instanties erachter. Israëls buitenposten mogen niet langer “ under the radar ” zijn.