Nepotisme en cliëntelisme in Feijenoord

Eén van de aardige verhalen die ik wel eens vertel over mijn tijd in Feijenoord is het volgende: na de oplevering van het Afrikaanderplein hadden we met de omwonenden afgesproken dat er geen auto’s geparkeerd zouden worden. Het gaf teveel onrust, het kan makkelijk een zootje worden, en omdat er allemaal paaltjes en hekjes enzo staan, is de kans op beschadigingen groot.

Ik was met mijn gezin onderweg naar Bordeaux, en nog voor Antwerpen werd ik gebeld met het verzoek akkoord te gaan met de ontheffing op het parkeerverbod. Een stevig gesprek volgde. Pas na Parijs zei de stem aan de andere kant van de lijn “en als je het niet doet, ben je gewoon een (…)”, en verbrak de verbinding, waarop direct een stemmetje van de achterbank zei “waarom zegt die mijnheer dat, papa?”