Negatief is het nieuwe positief
Praat mee
Reacties (33)
Helemaal eens met dit betoog. De " geforceerde positiviteit¨ maakt mensen juist eerder cynisch en somber, omdat mensen heel goed aanvoelen wanneer iets authentiek is of gemaakt, zeker in deze crisistijden. Verder is een ( op zijn tijd ) sombere kijk op dingen vaak veel realistischer, en meer in balans met dingen die mensen nu eenmaal meemaken of zien in hun leven.
Goeie filosofie. ... Er wordt een hoop toneelspel gespeeld om te maskeren.
Het positivisme niet omarmen betekend niet automatisch dat iemand veroordeeld is tot negativisme. In plaats van fier stelling in te nemen, is een goede vraag stellen wellicht veel behulpzamer dan uitgesproken positief of negatief zijn. Beide polen zijn namelijk weinig vruchtbaar.
Goed geschreven en verwoord. Onze prozac-samenleving dreigt ons de verkeerde kant uit te duwen door al snel een negatief label te hangen aan als ongemakkelijk ervaren emoties. Die ongemakkelijkheid komt dan weer voort uit een gebrek aan het besef, dat we juist via weerstanden en moeilijkheden veel kunnen leren. Als het leven even geen hapklare brok meer is, raken we de weg kwijt en gaan we op zoek naar smaakmakers. Als we onze zg. donkere kant wegmoffelen, zijn we geen complete mensen. Een paar jaar geleden schreef Trudy Dehue hier een zinnig boek over.
Ik ben er eigenlijk altijd van uitgegaan dat de mensen die het niet bij kunnen benen, of depressief afhaken, of met een burn-out uit de boot vallen, de enige echte normalen zijn. Als dat is wat de schrijver bedoelt, ben ik het met hem eens.
Negatief is het nieuwe positief. Positief denken en de neoliberale economie. Positief denken hoort vaak bij een vechtmaatschappij, een sociaal darwinisme, zoals de neoliberale economie. Een eenzijdigheid passend bij een eenzijdigheid. Troostprijs. De neoliberale economie wil haar slachtoffers of verliezers niet erkennen. Geen aansprakelijkheid. Geen schadevergoeding. En veroordeelt zoals het culturele rechtse denken het slachtofferdenken. Als de (economische) winnaar de (economische) verliezer een klap uitdeelt, dan is het niet de bedoeling dat de winnaar de verliezer de schade van de klap betaalt. Het positivisme is dan het middel of het medicijn of de therapie tegen dit slachtofferdenken of de troostprijs voor deze slachtoffers of verliezers. Bepaalde groepen van slachtoffers worden door rechtse denkers overigens wel erkend, bijvoorbeeld als het om slachtoffers van criminaliteit gaat. Positivisme of slachtofferdenken kan dus een zeer ideologisch en eenzijdig gekleurd concept zijn. Motivatie. Er is ook gedwongen positief denken of gedwongen optimisme omdat de eenzijdige neoliberale economie voorschrijft (niet ik denk, dus ik ben, maar): Ik denk (positief), dus ik verkoop. Positief denken als motivatie om te winnen (piramide spel denken). Woeki Hypo is gematigd liberaal.
De winnaars zouden er goed aan doen te beseffen dat zij winnaars zijn bij de gratie van de verliezers. Ook zou ik als winnaar niet teveel zeuren over de verliezers, want als de verliezers het zat zijn, dan komen zij in opstand, en nemen de prijzen af van de winnaars of veranderen zij de spelregels. De verliezers zijn nu eenmaal in de meerderheid en we leven nu eenmaal in een democratie waar de meerderheid beslist. Vandaar ook dat winnaars nogal eens moeite hebben met democratie.
Klopt helemaal. Helaas leven we in een wereld waarin we steeds worden beoordeeld op ons succes, afgewogen op het succes van anderen. De steeds sneller wordende en sneller hypende media en voortdurende communicatie via diezelfde media helpt dan ook niet. In zo'n wereld is het belangrijk dat we onszelf als succesvol verkopen en dus zijn we daar steeds mee bezig: ons imago verkopen, door bij elkaar de nadruk te leggen op de positieve kanten en de negatieve kanten van het leven wegmoffelen. Wie hier een tegengif voor wil, raad ik aan het boek van Bas Haring 'Voor een echt succesvol leven' te lezen.
ik heb wel eens gedach; we leven ons ideaalbeeld, een gecreerde identieit die we proberen te zijn, wat totaal niet lukt en onecht overkomt.
Nee, de positiviteit kan niet zonder negativiteit, anders is het overal donker! Met een halfleeg glas kan je makkelijk lopen, maar met een volle glas niet makkelijk. Kijk naar de heilge boeklen bijvoorbeeld van Joden, Christenen en de Moslims, een helft is vol met liefde, de andere helf is vol met haat tegen anderen, jij mag kiezen! ik denk dat positiviteit en negativiteit begon ooit bij relegies en ook het woord ''Ze''! Zo denk ik.
als je een vol glas tot de helft leeg drinkt is het halfvol en een leegglas volschenken tot de helft is halfvol, halfleeg kan ook zijn; ik hoop dat de ander van de eerste helft genoten heeft, alllebei de helft is ook positief.
Met plezier gelezen en het stuk raakt een snaar. In de moderne leiderschapsboeken is het ook één en al 'authenticity' wat de klok slaat en wordt ons geleerd 'to be true to ourselves'. Veel mensen proberen te acteren als een soort utopisch ideale leider, maar zouden veel effectiever zijn als ze gewoon zichzelf wat beter zouden kennen. Het voorkomt een groeiende cognitieve dissonatie die bovendien alleen maar onnodige energie van je hersenen verbruikt. Je volledig authentiek gedragen betekent overigens niet dat je dan ook meteen een effectieve leider bent en/of als een plezierig mens ervaren wordt. Nee, want dan wordt je zo eentje van het type: "ik ben een open boek en zeg altijd meteen alles wat er in me opkomt". Niet doen! Het gaat erom dat je over je eigen authenticiteit nadenkt en beter begrijpt waarom je handelt zoals je handelt. Enige introspectie dus. Even in de spiegel kijken voor een letterlijke en figuurlijke reflectie. En met de verworven inzichten kun je dan veel beter de rem zetten op de minder plezierige kanten van je authentieke gedrag. Een boek over authentiek leiderschap dat mij in deze context met een lichte schok de ogen geopend heeft, is 'Leadership and Self-deception' van het Arbinger institute. Tikje Amerikaans, dat wel, maar ook voor mij het allereerste boek dat zich halverwege plotseling tot de lezer richt en vervolgens griezelig treffend (in mijn geval althans) de merkwaardige gemoedstoestand van de lezer beschijft... Ja ja, ik weet hoe ik een spannend boek moet aanprijzen... ;-)
Als je dat een goed boek vond, Ruud, dan kan ik je onderstaand boek van harte aanbevelen. Ligt in dezelfde lijn, maar gaat m.i. verder. http://www.managementboek.nl/boek/9789081954402/over-leiderschap-jan-andreae
''Onze wezenlijke identiteit is inmiddels gedefinieerd en we denken steeds vaker dat die identiteit maakbaar is.'' Hier heb ik wat moeite mee. Bedoel u hiermee dat je het noodlot moet accepteren? Hiermee ontneem je mensen de verantwoordelijkheid, de regie over hun eigen leven en nodig je ze uit te vervallen in passiviteit. Dat lijkt mij een ongezonde en een welhaast religieuze benadering.
zeker niet het verhaal, maar dat men een beeld van hoe te moeten zijn kan maken, wat eigenlijk onmogelijk is, niemand weet vanevoren hoe hij is, pas nadat hij zizchzelf gevonden heeft
Als je iemand anders zijn succes niet gunt dan krijg je je eigen leven nooit op orde.
"Als je iemand anders zijn succes niet gunt dan krijg je je eigen leven nooit op orde." De term 'succes" is natuurlijk op meerdere vlakken van toepassing, wat verstaat u precies onder succesvol?
Negatief is #altijd negatief. #maskerendpositief Positief als masker, als dun laagje om het negatieve wat er onder zit te verbergen: is ook negatief. #keepingupwithjonesespositief Positief in de ogen van een ander, maar niet naar jouw #eigen norm of waarde gemeten: is ook negatief. #eigenpositief Positief naar je eigen innerlijke norm, waarde, droom, doel gemeten: dat is positief.
"De winnaars krijgen te weinig tegengeluid waardoor hun positivisme een zekere vorm van hypocrisie krijgt." Ik zou zeggen: ze krijgen hypocriet gezelschap van mensen die kennelijk geen enkele reden hebben voor dat positivisme. Want tegelijkertijd voelt de klaaggrage Nederlander zich continu genaaid en cultiveert van de vroege morgen tot de late avond zijn slachtofferschap alsof hij daarmee de hoofdprijs kan verdienen. Uiteraard zie je daar niets van terug op de Facebookpagina van diezelfde klager, want klagen doet hij waar hij er ook maar de gelegenheid toe krijgt maar op die Facebookpagina moet hij demonstreren dat het niet aan hemzelf kan liggen en presenteert hij een opgepimpt beeld van zichzelf. Diezelfde discrepantie zie je ook bij tevredenheidsonderzoeken: oh oh, wat heeft de Nederlander het toch met zichzelf getroffen. Tegelijkertijd klaagt hij steen en been over de rest van de wereld, want behalve hijzelf deugt er niets of niemand. En daar begint het toch een beetje te wringen, want als het gros van de Nederlanders aangeeft dat alle anderen egoïstische klootzakken zijn dan is de kans natuurlijk wel erg groot dat ook jij door al die anderen als een egoïstische klootzak wordt gezien. Logischerwijs zou je dan concluderen dat je precies zo'n egoïstische klootzak bent als je in de ander ziet. Of dat het met dat egoïsme van de ander misschien ook wel meevalt en dat je mensbeeld jouw probleem is. De oorzaak van die discrepantie (positief over jezelf, negatief over de rest van de wereld) ligt hem in het feit dat er maar een paar winnaars zijn en veel verliezers. En al die verliezers willen natuurlijk wel een beetje een positief zelfbeeld houden, dus hebben ze er een dagtaak aan om zichzelf te rechtvaardigen door te zeuren en te klagen dat de rest van de wereld (in tegenstelling tot hun unieke persoontje) niet deugt. Uiteraard heeft dat weer alles te maken met wat je definitie van een winnaar en een verliezer is. Deels heeft dat met immateriële ideaalbeelden te maken waaraan simpelweg niemand kan voldoen: niemand is altijd vrolijk, niemand is onvermoeibaar. Voor een zeker zo belangrijk deel heeft dat winnaarsbeeld te maken met puur materialistische afgunst. Zelfs een veel gehanteerde armoededefinitie is op die materiële afgunst gebaseerd: je bent arm als je niet in dezelfde dingen kunt participeren als je buren. Dus als je in Wassenaar woont ben je arm als je kinderen niet op hockey kunnen en jij je geen lidmaatschap van de golfbaan kunt permitteren. Dat er elders mensen zijn die niet te vreten hebben is niet relevant: het is de blik omhoog die bepalend is. Kennelijk sluit die armoededefinitie (die van a tot z op dezelfde afgunst is gebaseerd als de ratrace) perfect aan bij hoe de mens psychologisch in elkaar zit. En dat is verdomd materialistisch. Dat begint bij het rijtjeshuis waarvan de bewoner doodongelukkig wordt als hij ziet dat de buren een nieuw bankstel hebben dat hij niet kan betalen. Het eindigt bij iemand met een miljoenenjacht in de haven van Monaco die wel door de grond kan zakken als naast hem een jacht afmeert dat net een metertje groter is. Die voelt zich met al zijn rijkdom ineens ook arm, zonder zich ooit te realiseren dat die armoede vooral tussen zijn oren zit. Er is niks mis mee om je eens met een ander te meten en een beetje competitie kan best gezond zijn. Maar als dat is waar je je geluk door laat bepalen dan moet zelfs de Mexicaanse miljardair Carlos Slim doodongelukkig zijn omdat Bill Gates momenteel weer de rijkste is. En iedereen die daar (ver) onder zit en zijn geluk afmeet aan een ander is natuurlijk helemaal ongelukkig. Omdat het natuurlijk niet aan henzelf kan liggen zijn ze enerzijds negatief tegenover iedereen die het beter heeft en anderzijds uiterst positief over zichzelf. Alleen als je uit dat systeem van afgunst weet te breken is er ruimte voor geluk als je niet aan de top van de door jou gekozen piramide staat. Ik herinner me een volgens mij Antilliaanse atleet die tijdens de afgelopen Olympische Spelen voor Nederland uitkwam. In de finale werd hij kansloos laatste. De nummer twee huilde tranen met tuiten omdat hij niet had gewonnen, maar deze kerel maakte een rondedansje en gaf kraaiend van plezier interviews. "Laatste geworden? Jullie zijn helemaal gek. Weet je waar ik vandaan kom? En ik heb net de finale gelopen omdat ik tot de beste 6 van de hele wereld hoor! Als dat niet fantastisch is!" Ik moest daar ontzettend om lachen, want hij had het begrepen: als jij autonoom je doelen stelt, dan zijn er veel meer winnaar dan degene die het snelst is tijdens de finale. En dan hoef je niet negatief over anderen te zijn om een positief zelfbeeld te fingeren: dan kun je authentiek positief zijn over jezelf, want je hebt net jezelf overwonnen en niet van een ander verloren.
Een waarlijk schitterende en voltreffende analyse, Piet. Eigenlijk veel te goed voor de reactiepanelen, deze verdient het gewoon om als autonoom blog ingelijst te worden! Piet merkt op: "Uiteraard zie je daar niets van terug op de Facebookpagina van diezelfde klager, want klagen doet hij waar hij er ook maar de gelegenheid toe krijgt maar op die Facebookpagina moet hij demonstreren dat het niet aan hemzelf kan liggen en presenteert hij een opgepimpt beeld van zichzelf." En daarom kan ik ook zo slecht tegen dat sluw ontworpen Facebook dat precies aan de door Piet beschreven sociale behoeften appeleert. Dit resulteert in die onwerkelijk opgepimpte zelf-marketing en dat hypocriete 'kijk mij eens een leuker leventje dan jou hebben'-gedrag in alle uitingen. En dat zeg ik heus niet uit jaloezie, maar simpelweg uit ergerlijke verbazing over de enorme cognitieve dissonantie die zo duidelijk tussen de Facebook-berichtjes doorsijpelt. Het valt me overigens op dat vooral meisjes (tegenover elkaar) hier last van lijken te hebben en dat begint al met de ijdelheid die van hun gekozen foto avatar afspat. Ook het taalgebruik om tegenwoordig leukheid aan te duiden lijkt steeds sterker te moeten worden. In mijn tijd was het nog een simpel 'cool' of 'gaaf', maar tegenwoordig is één bijvoegelijk naamwoord kennelijk onvoldoende en spreekt met van 'helemaal goed' en 'helemaal leuk'. Als dit soort onwerkelijkheden voor groepen de maat worden, dan heb je als onzeker meisje (en welk meisje is dat niet) weinig andere keuze dan hieraan mee te doen. Dat is zeer begrijpelijk want je wilt niet uit de groep te vallen en daarom ga je mee in die surreële spiraal van een steeds verder opgeleukt leven. En probeer dan als tiener nog maar eens het zelfvertrouwen te vinden om autonome doelen te stellen en je eigen pad te kiezen...
Ik ben het (zoals wel vaker) niet eens met dit stukje, en dat komt vooral door de steeds terugkerend obsessie van de auteur met antidepressiva, medicatie die we kennelijk niet nodig hebben. De teneur van de column is voor het overige niet onsympathiek - door de behoeft aan een zo mooi mogelijk profiel komen mensen in moeilijkheden, dat is waar. Ze kunnen er zo maar diep in de schulden door raken, bijvoorbeeld door die auto, die te duur is, dat huis, onbetaalbaar, eigenlijk, door bezoeken aan een plastisch chirurg, ook nog, toe maar. En schulden veroorzaken depressies. Maar terug naar die antidepressiva, en de 'prozac-samenleving' (is die er? Tuurlijk niet.). Ik zeg het nog één keer: - moderne antidepressiva, de SSRIs en SNRIs zoals fluoxetine en paroxetine, die zijn nauwelijks verslavend, en onttrekkingsverschijnselen zijn vaak ook van psychologische aard; - het zijn geen wondermiddelen, en je wordt er, in weerwil van wat velen denken, niet binnen één uurtje vrolijk en goedgemutst van (het duurt ergens tussen drie weken en anderhalve maand, soms nog langer) voordat ze enig effect sorteren; - ze zorgen ervoor dat in de 'hippocampus', een klein gebiedje in onze hersenen, mede bepalend voor onze stemmingen en ons geheugen, aantoonbare biologische veranderingen optreden: de aanwas van nieuwe neuronen (zenuwcellen) neemt toe; en het aantal contactpunten tussen de neuronen groeit ook, dat is objectief zichtbaar te maken. Dit alles leidt tot verbetering van stemming, en grotere wendbaarheid in het denken; de patiënt kan sneller overgaan tot de orde van de dag, en tot activiteiten die afleiden; - en ook kunnen de middelen die ik bedoel heel veel baat hebben bij angststoornissen, zoals daar zijn: dwangneurose, en sociale angsten (i.e. angsten waardoor men de deur niet meer uit durft). Wie kijk heeft op de enorme schade die depressies en angststoornissen in mensenlevens aanrichten, die wimpelt het gebruik van de opgemelde vormen van medicatie niet af. Het is jammer dat een op zich interessant en reëel maatschappelijk probleem ontsierd wordt door iets wat kennelijk, om hem moverende redenen, voor de auteur een obsessie is geworden. Temidden van honderden wetenschappelijke artikelen (ach, het zijn er veel meer) die mijn argumenten onderbouwen, heb ik er in het voorbije jaar welgeteld één gevonden dat vraagtekens zet bij de effecten van de moderne antidepressiva. Dat is veelzeggend. En nee, ik heb geen enkel belang bij de farmaceutische industrie, waar, zoals wij weten, nogal wat mis is. PS: wat ook helpt bij depressie: lichamelijke inspanning, een zogenaamde 'verrijkte omgeving' (met veel stimuli, en die kunnen van uiteenlopende aard zijn), en sociale contacten (maar die laatste worden helaas door depressieve mensen vaak gemeden).
Dus de kwantiteit - en niet de kwaliteit - van de artikelen die de werkzaamheid van antidepressiva in twijfel trekken - en die U op uitsluitend persoonlijke titel gelezen hebt - , is voor U een doorslaggevend argument. U toont zich op dit punt geen wetenschapper, doch slechts een statisticus van de eigen vooringenomenheden. Ik ga eerst even een rondje `Brambakkeren`, voor ik eventueel op nog meer punten terugkom.
In je stukje komt terug dat je nogal geloofwaardig bent met wat de psychiatrie vertelt. In psychiatrische kringen is het aangepraat ziektebesef bekend. "Ik heb een chemische disbalans in mijn hersenen etc. En daarom heb ik de rest van mijn leven medicatie nodig en zo." Antidepressiva verkopen een non gevoel. Drugs geven bijvoorbeeld euforie en blijmoedigheid, anti depressiva geven een antigevoel. Maar in beide gevallen hou je jezelf voor de gek en is het niet je echte gevoel waar je mee bezig bent. Het is gemaakt. Mdma werd voor het eerst geintroduceerd in de psychiatrische ziekenhuizen waar het aan depressieve mensen werd gegeven. Nu is het een drug (XTC) en illegaal. Op de lange termijn zullen anti depressiva een negatieve impact op iemands zijn leven gaan hebben. Dat zit eigenlijk alleen al beklonken in de werking ervan.
Clara: "Ik ben er eigenlijk altijd van uitgegaan dat de mensen die het niet bij kunnen benen, of depressief afhaken, of met een burn-out uit de boot vallen, de enige echte normalen zijn. " Klopt. Er zijn immers maar een paar winnaars en veel verliezers. De norm is dat je moet winnen, maar normaal is dat je verliest. De norm om bij de winners te behoren is zo groot geworden, dat het geklaag - waarover de winnaars zo vaak klagen ;-) - groter wordt. Leve de opstand der verliezers! Laten we onze krachten bundelen en de winnaars in toom houden! Gelukkig hebben we een democratie waarin de meerderheid (de verliezers) de minderheid van winnaars in toom kan houden.
@Jan de Boer, za 01 juni 2013 10:54, @Jan de Boer, za 01 juni 2013 11:36, Mooie aanvulling. De neoliberale economie is een piramide spel. Het bijbehorende positieve denken is een bijbehorend piramide spel denken. Woeki Hypo.
["Klopt. Er zijn immers maar een paar winnaars en veel verliezers."] Ik heb het helemaal niet over winnaars of verliezers. Ik heb het over het moderne tempo of de druk niet aan kunnen, of niet aan een bepaald ideaalbeeld kunnen of willen voldoen. ["De norm is dat je moet winnen, maar normaal is dat je verliest."] Ik weet niet waarop je dat baseert. In een wedstrijd kan niet iedereen winnen, daarvoor is het een wedstrijd. Dus kan winnen nooit de norm zijn of worden. ["De norm om bij de winners te behoren is zo groot geworden, dat het geklaag - waarover de winnaars zo vaak klagen ;-) - groter wordt."] Er is geen sprake van een norm, hooguit van een wens. En tegenwoordig zijn er zoveel wedstrijden en talentenjachten dat straks iedereen in zijn leven wel eens één keer iets gewonnen heeft. je kunt zelfs slechtste echtgenoot worden, dus wat wil een man nog meer. ["Leve de opstand der verliezers! Laten we onze krachten bundelen en de winnaars in toom houden!"] Ben je niet per ongeluk in de war met "Proletariërs aller landen, verenigt u'? Maar dat gaat toch echt over iets anders. ["Gelukkig hebben we een democratie waarin de meerderheid (de verliezers) de minderheid van winnaars in toom kan houden."] Ik ben je kwijt. Waarom zou een meerderheid in een democratie uit verliezers bestaan? En wat bedoel je met in toom houden? Dat niemand meer boven de massa mag uitsteken? Dat wordt dan toch eeuwige stilstand.
Echte winnaars itt would-be winnaars lopen niet te koop met hun verdiensten. Want om iets echt te bereiken moet je je voor 200 procent geven. Geen tijd voor show! Kijk eens hoeveel grote namen geen enkele vriend hebben op faceboek (men weet niet eens wat het is!) Maar dat continuïteit zonder eerbetoon onder druk kan komen te staan en dat je dan heel sterk in je schoenen moet staan om in stilte door te werken, kan er ondanks dit toch een moment aanbreken dat een winnaar wegkwijnt en aan de waterkant onder een parapluutje naar het riet en het kroos gaat staren. Als je dan spreekt over meer ’jezelf zijn’ dan zijn er best wel velen die wat meer support konden gebruiken.
Maar goed dat is een wereld waar ik het niet over heb, de echte winneers, waar volgens jouw norm jij en ik niet toe behoren. Ik zeker niet maar met een volgens jouw geforumleerde echte winner had ik niet deze discussie gevoerd.