Neem nog een hapje…

Het was rond etenstijd. Haastig schrokte ik mijn pasta op en spoelde het weg met een glas wijn waarvan ik me de smaak niet meer herinner. Zo’n haast heb ik wel vaker, veel te vaak eigenlijk. Hij zit als dat hypere mannetje uit die Dubbelfris reclame (‘Maak me gek!’) op mijn schouder te commanderen dat het sneller moet.

Drie minuten voor aanvang plofte ik in een stoel op de 3e rij. Ik had het gehaald. Het mannetje op mijn schouder zou even zijn kop houden.