Nederland zwaait uit - Mauro

Mauro Manuel is zeventien jaar en volgt de opleiding ICT in Venray. Hij woont bijna negen jaar in Nederland, maar kan elk moment teruggestuurd worden naar Angola.

Tegen zijn wil in werd Mauro in 2002 door zijn ouders naar Europa gestuurd. Als klein, bang jongetje wordt hij op negenjarige leeftijd op het vliegtuig gezet, vanwege de vreselijke omstandigheden in Angola. Mauro reist alleen, zonder familie. Veel kan hij zich niet van de reis herinneren, behalve dat het buiten heel mooi was en alles heel klein leek.

In Nederland verblijft Mauro eerst een tijdje bij zijn halfzus. Na een half jaar brengt zijn zus, Mauro naar het politiebureau om asiel aan te vragen. Mauro verblijft vervolgens een paar maanden bij een pleeggezin in Budel. In juni 2003 wordt hij opgevangen door Hans en Anita, zijn huidige pleegouders.

Pleeggezin

Mauro woont in Oostrum. Zijn grote hobby is voetbal. Hij en zijn vrienden trainen bij SV Oostrum. Ook gaat hij vaak met zijn vrienden op stap. Als Mauro thuis is, zit hij vaak te gamen of achter  internet. Mauro voelt zich goed bij Hans en Anita en zijn jongere pleegbroertje. Het pleeggezin vangt Mauro nu al bijna acht jaar liefdevol op. Toch heeft het gezin zijn goede en slechte dagen. “Ons leven is anders dan dat van andere gezinnen. Wij kunnen bijvoorbeeld niet naar het buitenland op vakantie. En als we in Nederland op vakantie gaan, dan moeten we altijd rekening houden met mijn meldplicht.” vertelt Mauro. “Wij zitten hier dus eigenlijk vast.”

Toch vindt Mauro het erg fijn in Nederland. Hij houdt van de vrijheid en van de mogelijkheid om naar school te gaan. Hij heeft het gevoel dat hij iets van zijn leven kan maken. Mauro zit in het laatste jaar van de opleiding ICT (niveau 2) op het ROC in Venray. Maar het is niet zeker of hij komende juni zijn opleiding kan afronden. Hij moet wachten op een beslissing van de Raad van State.

Juridische procedure

In 2003 vraagt Mauro asiel aan en in 2007 is hij uitgeprocedeerd. Twee jaar later vraagt hij een verblijfsvergunning aan op basis van artikel 8 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM), dat het recht op het uitoefenen van een gezinsleven beschermd. De IND wijst de aanvraag af. Mauro gaat hiertegen in beroep. De rechtbank van Amsterdam geeft Mauro gelijk en verklaart het beroep in oktober 2010 gegrond. Maar de minister legt zich niet bij deze beslissing neer. Hij gaat in hoger beroep. Mauro en zijn familie wachten nu op de behandeling ervan.

Toekomst

Mauro heeft geen toekomst in Angola. Hij weet dat hij het daar niet zal redden in z’n eentje. Hij spreekt de taal niet meer en is totaal vervreemd van zijn familie, waarmee hij al negen jaar geen contact meer heeft. Door zijn opvoeding in Nederland is Mauro een heel ander mens geworden dan zijn leeftijdgenoten in Angola.

Met de jaren dat Mauro nu al Nederland is, is de band die hij met zijn pleegouders heeft al sterker geworden. “Ik heb eindelijk een thuis gevonden en ik voel mij hier helemaal mezelf. Ik heb hier de opvoeding en de liefde gekregen die ik daar nooit gekregen heb of zal krijgen.” De kansen die hem hier geboden zijn, heeft hij met beide handen aangegrepen. Hij wil graag verder bouwen aan zijn toekomst, maar als het aan de Nederlandse regering ligt, zal Mauro hier niet mogen blijven.