Nederland stuurt bewust Afghaanse vrouwen naar onveiligheid en is daarmee medeplichtig aan onderdrukking

Mensenrechten zijn geen volumeknop.

Het recente besluit van de Nederlandse regering om Afghaanse vrouwen terug te sturen naar een land waar hun basisrechten systematisch worden afgenomen, is meer dan een beleidsfout: het is een fundamentele schending van internationale verplichtingen en menselijke waardigheid.

Wat deze beslissing nóg pijnlijker maakt, is dat de minister en de IND zelf erkennen dat vrouwen onder het Taliban-regime structureel en systematisch worden onderdrukt. Ze geven openlijk toe dat vrouwen er geen vrije toegang hebben tot onderwijs, werk, publieke ruimte of zelfbeschikking. Met andere woorden: de Nederlandse staat weet precies welke risico’s vrouwen lopen.

Toch concludeert diezelfde staat dat “niet elke vrouw per definitie onveilig is” en dat terugkeer dus mogelijk blijft. Dat is een redenering die haaks staat op feiten, rechtspraak en elementair mensenrechtenbegrip. Systematische onderdrukking maakt een groep per definitie kwetsbaar, het is geen loterij waarbij je per individu kijkt wie toevallig genoeg privileges, geluk of volgzaamheid heeft om te overleven.

Internationale instanties, van de VN tot het Europees Hof van Justitie, erkennen dat Afghaanse vrouwen slachtoffer zijn van gendergebaseerde vervolging. Het Europees Hof heeft zelfs vastgesteld dat Afghaanse vrouwen louter op basis van nationaliteit en geslacht al in aanmerking komen voor bescherming. De IND-benadering, dat een vrouw misschien “veilig” kan leven als zij zich voldoende schikt naar Taliban-regels, is daarom niet alleen juridisch onhoudbaar, maar moreel onacceptabel. Vrouwen dwingen tot onderwerping is geen beschermingsbeleid, het is medeplichtigheid aan onderdrukking.

Daar komt bij dat Nederland internationaal een groot punt maakt van de positie van Afghaanse vrouwen. We spreken ons uit, dienen resoluties in, en veroordelen de Taliban voor vrouwenrechten-schendingen. Maar geloofwaardigheid verdampt direct wanneer we dezelfde vrouwen weigeren te beschermen zodra ze bij ons aankloppen.

Het argument dat brede bescherming “te veel instroom” zou veroorzaken, is zowel speculatief als irrelevant. Mensenrechten zijn geen volumeknop. Als een regime een hele bevolkingsgroep systematisch onderdrukt, dan is die groep vervolgd, punt.

Nederland staat nu voor een keuze: vasthouden aan bureaucratische redeneringen die vrouwen terug duwen in een leven zonder rechten, of eindelijk handelen naar de waarden die we zeggen te verdedigen.

Afghaanse vrouwen terugsturen is niet alleen risicovol, het is moreel onhoudbaar en juridisch onverdedigbaar. Nederland moet deze vrouwen laten blijven. Altijd.

“Vrijheid wordt pas echt wanneer ze gedeeld wordt.” - Simone de Beauvoir