'Nederland oogst wat het zaait'

Fotograaf Geronimo Matulessy was vorige week aanwezig in de onrustige Haagse Schilderswijk. Hierbij niet alleen zijn foto’s maar ook een relaas over wat er door hem heenging.

Donderdagavond op vrijdagochtend besloot ik een kijkje te nemen in de Haagse Schilderswijk, waar het na de dood van Mitch Henriquez zeer onrustig was en meerdere rellen zijn geweest. Honderden demonstranten uitten hun frustraties nadat de politie en justitie hen onrechtvaardig behandelde. De dood van Mitch is één van de vele druppels die de emmer heeft doen overlopen. Er is in een week tijd veel over geschreven en gezegd, de hamvraag blijft: ‘Hoe nu verder?’

Dat racisme diep geworteld is in onze samenleving is een vaststaand gegeven. Ik, als donkere Molukse jongeman, ondervind dit vrijwel wekelijks. Het is lastig om constant te moeten vechten voor je bestaansrecht in een land dat in feite mijn geschiedenis niet accepteert. Men vraagt wel om mijn volledige medewerking in alle opzichten maar lijkt de eigen plichten te verdoezelen. Gefrustreerd voel ik me als ik zie hoe mijn blanke vrienden netjes worden bejegend en er met twee maten wordt gemeten.

Ik voel de pijn en frustraties van de jongeren die zich in grote getallen rondom het Hobbemaplein hebben opgehouden. Zonder dat ik geweldplegingen binnen hun eigen gemeenschap goedkeur. Zo sprak ik een Turkse snackbareigenaar, wiens ruiten meerdere malen zijn ingegooid. Hij is niet te spreken over deze acties en begrijpt niet dat ze zijn zaak vernielen.

Er heerst bijna een soort van schuldgevoel bij me wanneer ik mijn camera optil en een foto van de demonstranten wil maken. Het is echter mijn plicht om vast te leggen wat er feitelijk gebeurt. Dat de gevestigde media mijn beelden negeren is wederom opvallend te noemen. Te kritisch omdat ik mijn mening verkondig die niet naadloos aansluit op die van hen?

Ook de benadering van de agenten die avond is discutabel, je voelde de nare blikken en aparte vragen over mijn aanwezigheid. ‘Wat moet jij hier?’, een paranoïde/overspannen blik in hun ogen. Zodra ze mijn camera zagen waren ze ‘opgelucht’ en mocht ik verder lopen, andere fotografen hadden zichtbaar geen of minder last van dat wantrouwen. 

Het zijn niet alleen de Haagse jongeren die zich benadeeld voelen. Door heel het land hoor je geluiden over hardnekkige, institutionele vormen van racisme en discriminatie. Logisch dat het protest nu losbarst in alle hoedanigheden. Wie neemt in dit land de verantwoordelijkheid om iets te veranderen aan het bewustzijn dat is gecreëerd sinds 9/11 en waardoor met name moslims structureel in een negatief daglicht worden gezet? Op onze zogenaamde leiders hoeven wij niet te rekenen, die roepen in koor dat er nog harder opgetreden moet worden tegen, in hun ogen, ‘straattuig’. Nederland krijgt nu met deze ongeregeldheden zijn karma betaald voor al die jaren van treiterijen, pesterijen, racisme, discriminatie en het criminaliseren van allochtonen. Ik roep niet op tot meer geweld, maar in de kern begrijp ik de woede en frustraties. Het is hypocrisie ten top om met dubbele standaarden te werken.

Wie de frustraties niet serieus neemt en wil bagatelliseren is in mijn ogen even schuldig als zij die zich hardop minachtend uitlaten over ‘buitenlanders’. Het land staat op scherp en er is een patstelling ontstaan door de houding die ik hierboven heb beschreven. Ik sta er niet van te kijken als dit niet bij een incident blijft. Weet in ieder geval dat ik geen verschil zie tussen Mark Rutte, Jozias van Aartsen, Lodewijk Asscher en Geert Wilders. De politiek staat verder af van de burgers dan ooit tevoren.

Een pasklaar antwoord op dit vraagstuk heb ik niet. Louter en alleen geweld is en mag niet de oplossing zijn, uiteindelijk zal het verstand in dienst van rechtvaardigheid moeten zegevieren. Zet de strijd zich voort of dooft de vlam langzaam weer in de harten van de strijdbare demonstranten?

Site: Gerography

.