Mogen komend jaar ook bekwame artsen 'in' de zorgverzekering?

Zes jaar studeren en dan nog incapabel zijn. Het is de harde realiteit voor vrijwel alle geneeskundestudenten. Huisartsen, artsen, medicijnonderzoekers en de meeste specialisten behandelen het grootste deel van hun patiënten zonder de minimaal vereiste kennis. En nee, ik heb het niet over een land ver weg. Ik heb het over Nederland. Het merendeel van de patiënten in Nederland heeft geen bekwame arts. Het wordt tijd dat hier verandering in komt.

Dat dit gevolgen heeft, mag duidelijk zijn. Jaarlijks overlijden er ongeveer 20.000 mensen door verkeerd medicijngebruik. Een deel van de patiënten ontwikkelt hierdoor onnodig auto-immuunklachten, chronische ziekten of blijft onnodig doorlopen met hart- en vaatziekten, chronische vermoeidheid of chronische pijnklachten. Aangezien de artsen geen kennis van zaken hebben, horen ze de meeste patiënten maar gewoon aan en sturen ze ze daarna weg. Want, wat moeten ze anders?

Artsen zijn onkundig opgeleid
Toch kunnen we het de artsen niet kwalijk nemen. Zij hebben voor het vak gekozen om mensen te helpen en dat doen ze met veel inzet en overtuiging. Ze hebben de juiste opleiding gevolgd en flink geïnvesteerd in hun baan. Alleen wat hen niet verteld is, is dat die opleiding niet aansluit bij het werk dat ze gaan doen. Het is een beetje hetzelfde als iemand van de opleiding tot automonteur alleen te leren hoe je Volkswagens kunt maken. De monteur heeft dan wel een diploma, maar begrijpt maar half hoe een auto van een ander merk werkt.

Zo werkt het ook voor artsen. Ze leren alles over het mannenlichaam, maar over het vrouwelijk lichaam wordt hen het minimale verteld, waardoor ze deze patiënten niet goed kunnen helpen.  De artsen doen hun best met al hun kennis, maar het is onvoldoende. Veel mensen komen vaak voor niets naar de arts. Ze hebben klachten, maar de arts heeft geen kennis om de patiënt te helpen. Andersom hebben de patiënten ook geen keuze, er is niemand anders die hen vanuit de reguliere zorg kan helpen.

Kosten
Dat dit ook financiële gevolgen heeft, is duidelijk. Doordat artsen hun patiënten niet begrijpen, komen veel mensen meerdere keren terug met dezelfde klachten, waarna er misschien onderzoeken volgen bij specialisten die eigenlijk ook onvoldoende kennis hebben. Het is een makkelijke manier om de huisartsen en specialisten aan het werk te houden en zo worden er onnodig veel kosten gemaakt. Kosten die jij en ik uiteindelijk betalen door een hoge zorgpremie. Vrouwen betalen natuurlijk het meest hieraan. Via hun eigen risico betalen ze voor risicovolle medicijnen en onderzoeken waar niets uit komt. 

Zorgverzekering
Zoals gezegd hebben de patiënten weinig keuze. Ze kunnen alleen naar de (huis)arts toe, er is via de verzekering geen alternatief. Toch is dit extra zuur. De patiënt is verplicht een dure verzekering af te sluiten voor hulp en kennis die niet aansluit bij de behoeften van de patiënt. In het strafrecht zou dit wellicht een vorm van fraude zijn: er wordt een verplichte verzekering afgedwongen onder het mom van ‘we helpen je bij je klachten’, maar ondertussen is er binnen het dekkingsgebied geen kennis over deze klachten en worden de patiënten dus simpelweg alleen gehoord, maar niet geholpen. Alsof je een verplichte verzekering voor het onderhoud van je auto afsluit en je alleen afspraken kunt maken met wasmachinemonteurs, want dat is goedkoper. Dat kan en moet anders. Vrouwen hebben ook recht op bekwame artsen, zeker als ze zoveel geld bijdragen aan de zorg.

Indekken
De verzekering en overheid dekken zich in door te zeggen dat ‘er voldoende artsen zijn’ en door te benoemen ‘dat er geen goede kennis over vrouwelijke patiënten is'.  Er zou geen onderzoek gedaan zijn naar patiënten. Dat klopt voor de meeste huidige medicijnen. Die worden, tegen de regels in, zonder goede testen en waarschuwingen aan patiënten gegeven. Een simpele pijnstiller is bijvoorbeeld bij de introductie op de markt al niet goed op vrouwen getest.

Kennis?
Het systeem houdt zichzelf nu in stand door massaal te benoemen dat zij niet wisten dat de lichamen van mannen en vrouwen zo van elkaar verschillen. Maar krom genoeg is de reden die wordt aangedragen dat er geen kennis over vrouwelijke patiënten is, dat zij zich fysiek en psychisch anders gedragen dan de groep patiënten waar wel kennis over is. Met andere woorden: onderzoekers weten al heel lang dat er verschillen tussen mensen zijn en het is een bewuste keuze om geen kennis te leveren.

Maar kennis over het lichaam en bekende klachten is er wel degelijk. Kijken we over de grens en verdiepen we ons globaal in bijvoorbeeld de eeuwenoude Ayurveda en de oosterse geneeskunde, dan zien we dat er veel kennis aanwezig is om patiënten beter te helpen. In deze geneeswijzen wordt veel meer naar het lichaam zelf gekeken, dus ook naar hoe het vrouwenlichaam is. Ook is er in het buitenland bijvoorbeeld veel meer informatie over hormonen beschikbaar.

Het zou de opleidingen en verzekeringen in Nederland sieren om wat voorhanden is te gebruiken in de medische opleidingen om zo patiënten beter te kunnen helpen. Iedere patiënt die van een chronische ziekte of van de dood gered kan worden, is er toch een.

Onkunde of verdienmodel?
Zoals je al hebt gelezen, is het dus al decennia een bewuste keuze van de verzekeringen, onderzoeksinstituten en overheid om medische kennis over het vrouwenlichaam nihil te houden. Het is dus geen ‘we hebben deze kennis niet, en gaan deze snel uitbreiden, want onze patiënten zijn het waard om gezond te zijn.’ Het is meer: ‘We weten dat onze patiënten niet goed geholpen worden, maar het verdient lekker en we hebben geen zin om geld uit te geven om goede onderzoeken te doen.’ Logisch ook vanuit hun oogpunt, want vrouwelijke patiënten zijn het grootste verdienmodel en zolang je geen adequate hulp biedt, nemen zij extra medicijnen, consulten en andere zorg af.

Door hun toch al ondergeschikte positie in de samenleving hebben vrouwen ook weinig invloed om goede zorg af te dwingen. En daarbij: de extra werkdruk die door het gebrek aan kennis ontstaat, raakt voornamelijk vrouwen. De mannen zitten gebeiteld bij dit systeem, zeker de hoge heren, de investeerders en aandeelhouders.

Het zorgsysteem is uiteindelijk een ultieme vorm van onderdrukking: het is diep ingebed in onze samenleving en sluit de helft van de patiënten uit, zonder dat dit voor veel mensen zichtbaar is en er vragen over worden gesteld. Een bijzonder staaltje van onderdrukking van vrouwen en een vorm van uitbuiting. Door vrouwen ziek te houden, worden er miljarden verdiend.

Russische roulette
Vrouwelijke patiënten weten ook steeds vaker dat de arts geen kennis heeft, maar kunnen niet onderscheiden welke arts wel kennis van zaken heeft of welke medicijnen wel legaal, en dus goed onderzocht op specifiek vrouwen, op de markt zijn gekomen en dus veilig zijn. Het blijft Russische roulette voor de patiënten, waarbij de inzet vaak letterlijk hun leven of de kwaliteit van hun leven is.

Dit zou met simpele maatregelen vandaag al kunnen veranderen. De artsen zouden duidelijk kunnen aangeven in hoeverre zij kennis hebben van het lichaam en psyche van patiënten, medicijnen moeten een waarschuwing krijgen als zij onvoldoende zijn getest op vrouwen en de verzekering moet bestaande kennis over het vrouwelijke lichaam wijdverspreid delen.

Hopelijk komen er steeds meer bekwame artsen en krijgen vrouwen de kans om gezonder te worden. Ze betalen er voldoende voor.