Minister Wiebes, met uw opmerking over autisme sloeg u de plank ernstig mis

Beste heer Wiebes,

Gisteravond zag ik uw korte interview met Jaïr Ferweda. Hierin werd u gevraagd naar het bevingsgebied in Groningen en ik had eigenlijk niet verwacht dat dit mij direct persoonlijk zou gaan raken, puur gezien het feit dat mijn leven hier relatief ver vanaf speelt. Niet dat ik hier geen mening over heb, maar daar gaat deze brief niet over. In dit korte gesprek werd u enigszins onder druk gezet, waarna u de volgende zin uitsprak: “Daadkracht is goed, autisme niet”.

Dit was het moment dat u mij persoonlijk raakte. Door autisme in een negatieve zin naast daadkracht te zetten vind ik dat u een fout begaat. Ten eerste omdat ASS bestaat uit vele verschillende onderdelen, waarvan ik denk dat u doelt op d.m.v. starheid je eigen plan er doorheen te drukken. Overigens moet ik het houden op een aanname, omdat je ook andere onderdelen kunt invullen. In mijn ogen gebruikt u hiermee een enigszins populistische krachtterm, die sterk overkomt, maar eigenlijk meer onduidelijkheid veroorzaakt dan uw punt bekrachtigt.

Ten tweede, en eigenlijk mijn belangrijkste punt, is dat u hiermee ca. 1% van de Nederlandse bevolking diskwalificeert. In uw ogen is het wellicht maar één zin, maar gezien uw positie zou u in mijn ogen beter moeten weten. Ik werk naast mijn reguliere werk ook al jaren aan het beeld wat autisme oproept. Zowel ik, als vele anderen, hebben er heel hard aan gewerkt om ervoor te zorgen dat ik niet meer afhankelijk ben van de Wajong. Overigens volledig terecht, want ik weet dat ik een bijdrage kan leveren aan de maatschappij.

Gezien uw stelling denk ik niet dat u doorheeft hoeveel tijd en energie het heeft gekost om mij aan het werk te krijgen. Ondertussen ben ik heel trots dat ik bij mag dragen aan de persoonlijke ontwikkeling van het toekomstige werkveld, door mijn werkzaamheden voor de HAN. Dit was niet vanzelfsprekend, omdat het stereotype beeld van autisme niet altijd als geschikt wordt gezien voor mijn werk. Dit is de reden dat ik samenwerk met gemeentes, ouders, professionals en onderzoekers om mensen bewust te maken van wat een handicap inhoudt. De overheid wil dit ook graag, gezien de baanafspraken. Door die ene zin brengt u mij, maar ook uw collega’s een stap terug. Ik denk dat door deze ene zin uit te spreken het stereotype beeld van autisme bekrachtigt is bij een hoop mensen en daardoor alle werkzaamheden die erin worden gestoken een klap hebben gekregen.

Waar u doelt op een valkuil die vaak samengaat met autisme, werken met mij heel veel mensen aan een omgeving waarin die valkuil een talent wordt. Wanneer u het woord starheid had gebruikt, was niemand over uw woorden gevallen. Nu benadeelt u in mijn ogen een heleboel mensen en dat doet mij pijn. Ik ben trots op wie ik ben en geloof dat ik op een unieke wijze een bijdrage kan leveren aan de samenleving. Dit wordt mij niet in de schoenen geworpen, maar dat is prima. Ik denk dat de ‘achterstand’ waarmee ik ben geboren mij niet definieert, maar hoe ik hiermee omga wel.

U weet niet hoe vaak ik hoor: “Ben jij autistisch?!” Hierop antwoord ik altijd volmondig ‘ja’. Ik geloof er namelijk in dat wanneer ik mij niet uitspreek een hoop mensen niet zien hoe divers de doelgroep is. Ik probeer ouders hoop te geven dat een diagnose niet het einde is. De weg is zwaar, maar iedereen kan groeien. Met deze brief hoop ik dat u ook een beetje groeit in uw bewustzijn dat de woordkeuze niet handig was en dat u met dit bewustzijn ook uitspreekt dat u dit erkent.

Ik verneem graag van uw antwoord.

Met vriendelijke groet, Joep Tiernego