Mijn vader, het bendelid

Mijn vader zit in een motorbende. Zijn vrienden worden in de gaten gehouden, zijn feestjes worden verboden door angstige burgemeesters en het ministerie van Justitie ziet weinig verschil tussen hem en een geharde Hells Angel of Satudarah-crimineel. Knap lullig, als je bedenkt dat hij als brave burger bijna 40 jaar keihard heeft moeten werken voordat hij überhaupt een Harley Davidson mocht rijden (van mijn moeder). Bij nader inzien zit hij trouwens ook niet bij een motorbende, maar bij een motorclub. Een essentieel verschil, dat helaas veel te weinig wordt opgemerkt.

Vandaag was mijn pa dan ook een van de honderden (1500 in Eindhoven, iets minder in Amsterdam) motorrijders die een toertocht reden uit protest tegen de criminalisering van hun favoriete bezigheid. Ze zouden eigenlijk met veel meer zijn, maar het was slecht weer. Zo badass zijn ze dus, die motorrijders.

Niet dat ze er niet stoer uit zien op hun ronkende motoren, maar dat er ‘outlaw’ op hun rug staat wil nog niet zeggen dat het leuk is om ook zo behandeld te worden. Zij zijn namelijk niet het probleem. Criminele organisaties – waarvan de leden toevallig ook motorrijden en leren jassen dragen – en het onvermogen van politie en Justitie om daarmee te dealen, zijn het probleem.

Doodskopjes Je zou denken dat het onderscheid tussen club- en bendeleden vrij makkelijk te maken is, aangezien de namen van de clubs en bendes keurig op de leren jacks worden gestikt – al dan niet opgeleukt met rozen, vleugels en doodskopjes – maar dat blijkt in de praktijk toch tegen te vallen. Het gemeentebestuur in Tilburg, bijvoorbeeld, heeft in hun oneindige wijsheid besloten het dragen van clubjacks en hesjes in het centrum te verbieden. Omdat de Tilburgse horeca kampt met geweld, intimidatie en mogelijk afpersing door de motorbendes  (dit is dus zo’n voorbeeld waar de NOS abusievelijk spreekt van motorclubs) mag ’s avonds na tienen en bij evenementen niemand zijn motorjas aan.

Tilburg geeft daarmee een krachtig signaal af naar de georganiseerde misdaad in de vorm van – in dit geval – Satudarah en No Surrender: “Prima dat u onze horeca loopt te terroriseren, als u maar wel eerst even netjes uw jas aan de kapstok hangt.”

Aanslagen Vergelijkbare logica zien we terug in het verbieden van elk mogelijk evenement waarbij motorrijders betrokken zijn. Omdat politie en Justitie zich geen raad weten met het geweld tussen criminele rivaliserende bendes, wordt mensen als mijn pa verboden om met zijn vrienden samen te komen op de jaarlijkse Harley-dag. Ook al is er op een dergelijk evenement nog nooit een onvertogen woord gevallen en heeft het treffen geen ene moer van doen met criminelen organisaties die gerichte aanslagen op elkaar plegen.

Met het bestrijden van criminaliteit is natuurlijk niks mis, ongeacht of het geboefte zich nu per motor, speedboat of driewieler verplaatst. Wat wel scheef zit, is dat het hebben van een hobby/vervoersmiddel nu tot iets verdachts wordt gemaakt dat aan alle kanten ingeperkt en verboden mag worden. In plaats van zich druk te maken om de honderdduizenden motorrijders die het leuk vinden om weleens samen een stukje te toeren, zouden de hoeders van de wet zich dan ook beter concentreren op het bestrijden van (georganiseerde) criminaliteit.

Ik zou beginnen bij die lui met clubhuizen vol automatische wapens en drugs, en mensen als mijn vader – die louter de wind in hun sikharen willen voelen op zonnige zondagse toertochtjes – lekker met rust laten.