Michael Fassbender blijkt ook een begenadigd komiek in Frank

Opmerkelijk dat de komedie Frank overal louter wordt omschreven als die film waarin Michael Fassbender, een van de beste en meest charismatische acteurs van deze tijd, zijn gezicht de hele tijd verbergt achter een gigantisch masker. Dat is misschien maar goed ook, want hierdoor is de verrassing groter als blijkt dat Frank ook een bijzonder grappige, ontroerende, originele film is.

Domhnall Gleeson speelt Jon, een jongeman uit een provinciestadje die er van droomt rockmuzikant te worden. Hij wordt opgenomen in de experimentele band The Soronprfbs met een wel zeer eigenzinnige sound en een meeslepende zanger, Frank, die nimmer zijn masker afzet. Jon gelooft dat hij zich met Frank heeft verbonden de next big thing. Vol overtuiging stort hij zich in het creatieve proces en het festivalcircuit. Maar geleidelijk begint hij te beseffen dat hij wellicht een ernstig ziek mens stimuleert in zijn psychose.

Veel recensenten omschrijven Frank als een absurde film. Dat valt eigenlijk wel mee. De verhaalstructuur en de draaistijl zijn vrij conventioneel. Dat is waarschijnlijk de juiste keuze. Het zijn de vooral de personages die extreem zijn. Daarboven op ook nog eens stijlmiddelen die de aandacht op zichzelf vestigen, zou te veel van het goede zijn geweest.

Waar de film in wezen over gaat is kunstenaarschap. We zien aan de ene kant de drang om beroemd en succesvol te zijn en aan de andere kant de artiesten die zich fanatiek overgeven aan hun idiote artistieke visie. Veel aspirant muzikanten, schrijvers en schilders zullen zich hierin herkennen. Te midden van dit alles staat het personage Frank en de vraag of hij een genie is, een krankzinnige of gewoon een blaaskaak, waarschijnlijk een combinatie van alle drie, zoals zoveel grote kunstenaars.

Er is een groot acteur voor nodig om zo’n figuur geloofwaardig te spelen, zeker als hij geen gebruik kan maken van zijn gezichtsuitdrukking. Michael Fassbender slaagt hierin met vlag en wimpel. Met de grootste soepelheid schakelt hij tussen alle emoties. Met voluit slapstick laat hij de kijkers bulderen van de lach en weet ze dan ineens muisstil en ontroerd te krijgen. En dit geldt niet alleen voor Fassbender, dit geldt voor de hele film.

Frank is niet aan iedereen besteed, maar voor wie de film wel trekt zal hij komende jaren ongetwijfeld een cultklassieker worden. Tenslotte moet worden opgemerkt dat Frank op hele effectieve manier social media in de film verwerkt, door de dynamiek van Twitter en Youtube een slimme rol te geven in het verhaal.