Met gelul helpt De Krom niemand aan werk

In een week vol rampspoed en wegduikende bewindslieden leek staatssecretaris Paul de Krom een eenzame lichtdrager. Crisis of niet, hij beloofde honderdvijftigduizend bijstandstrekkers een betaalde baan. Dat is geen geringe ambitie nu opnieuw economische krimp een reële mogelijkheid is, maar je zag het aan de fonkeling van zijn brillenglazen: De Krom laat zich door dalende barometers niet uit het veld slaan.

Donderdagavond verscheen mister daadkracht bij Knevel en van den Brink. De verwachtingen waren terecht hooggespannen. Nu zou de Krom uitleggen, dat je de bijstandstrekkers niet zo maar op een lijn kon zetten maar dat er verschillende categorieën waren die allemaal een eigen benadering verdienden: de voormalige Wajongtrekkers, de jeugdige werklozen die door recente maatregelen heel snel hun WW-rechten hebben opgesoupeerd, de (alleenstaande) moeders met jonge kinderen, mensen die bijvoorbeeld door een scheiding gedwongen zijn te herintreden, ouderen waar, zoals iedereen op anderhalve beleidsmedewerker in Den Haag na weet, dat werkgevers ze ondanks al hun ervaring nog met geen tang zullen aanraken. Ja, dat zou Paul De Krom allemaal uiteenzetten.

Daarna zou hij uitleggen hoe hij in concreto voor al deze categorieën vraag en aanbod bij elkaar zou brengen en hoe je op een slimme manier scholing en werk kon combineren zonder dat het veel hoefde te kosten. Ook mochten we van de staatssecretaris verwachten dat hij korte metten zou maken met weigeraars en lijntrekkers. Wie weet eiste hij zelfs dat aan elke bijstandsuitkering voortaan een contract ten grondslag zou liggen tussen de betrokkene en de gemeente met wederzijdse verplichtingen en aan het eind concrete resultaatsafspraken: dan en dan heeft de uitkeringsgerechtigde betaald werk of volgt een voltijdse opleiding.

Niets van dit alles. Om het bijbels te zeggen – wat Knevel noch van den Brink iemand zal kwalijk nemen – De Krom schonk oude wijn in nieuwe zakken en die kwam ook nog uit een slecht jaar. Regelmatig herhaalde hij dat uiteindelijk iedereen zijn eigen brood moest verdienen. Hij kondigde opnieuw aan dat ouders geen bijstand krijgen als zij een verdienend volwassen kind in huis hebben. Behalve, meldde NRC, als dat kind aan mantelzorg deed. Hij gooide alle verantwoordelijkheid voor de uitvoering van zijn plannen over de schutting naar de gemeenten. Ook gaf hij de indruk dat Wajongers en die meer dan driehonderdvijftigduizend bijstandstrekkers luiwammesen waren die je met sancties en kortingen moest prikkelen. Dan zouden ze wel aan het werk gaan. “Ha!”, riep de staatssecretaris, “en ook als je maar een paar tientjes meer verdient dan met een uitkering. Werken is normaal!”

Zo stelde Paul de Krom Nederland teleur. Het was wat we van dit kabinet gewend zijn: stevige taal zonder dat er veel inhoud achter zit. Misschien slaagt De Krom er wel in om de uitgaven voor de bijstand enigszins terug te brengen maar met gelul help je niemand aan werk. Ook niet als het streng klinkt.