Mensen met correctiedrift maken alles kapot

Onze samenleving heeft een aandachts-teveel-stoornis. De term leen ik van Dr. Edward Hallowell, ADHD-psychiater te Boston. Toen er ADHD bij mij werd vastgesteld, kocht ik een boek met een saaie kaft waarop de fantasieloze titel ‘ADHD Hulpgids’ prijkte. Het bleek een vertaling van ‘Driven to Distraction’, een pakkend geschreven stortvloed aan hersenwetenschap. Aanrader, ook voor mensen zonder een of andere diagnose.

De auteur, Dr. Hallowell, vindt dat er te veel strenge schooljuffen en -meesters rondlopen, daarmee bedoelt hij mensen die anderen graag corrigeren. Vanmorgen, op een bankje in de speeltuin, kijkend naar mijn in de ochtendzon schommelende bonuskind, schoot Hallowells ‘aandachts-teveel-stoornis’ me weer te binnen. Aanleiding waren ouders die een hands-on-mentaliteit – ik weet geen betere Nederlandse omschrijving – ten opzichte van hun kroost aan de dag legden.

Bijna alle papa’s en mama’s stonden met hun neus bovenop het toestel waarop hun kind zich op dat moment uitleefde. Omdat onder elke wipkip of glijbaan een vloer van rubberen tegels lag, koos ik ervoor het geheel vanaf de verderop geplaatste bankjes gade te slaan, denkend aan een voorval van afgelopen zomer. Met mijn vriendin en haar twee kinderen bezocht ik het openluchtzwembad, waar ik met mijn telefoon probeerde te filmen hoe zij gedrieën van de glijbaan gingen.

Poging één mislukte, waardoor ik langer dan een overspannen samenleving aankan met een camera op de glijbaan gericht stond. “Hoort hij bij jullie?”, informeerde de moeder achter haar in de rij bij mijn vriendin. “Misschien vond ze je verdacht omdat je op een snikhete dag die zwarte trui draagt”, zocht mijn geliefde een verklaring. Hoewel ik in haar positie hetzelfde had gedaan, vond ik het stiekem jammer dat ze de bezorgde dame in de rij geruststelde.

Geweldig toch, hoe je door subtiel af te wijken in de hoofden van mensen kunt kruipen? Pure macht, geheel gratis.

cc-foto: John Mutford