Meneer Holman ziet het niet meer

Ouder worden is zelden een fraaie zaak, maar de aftakeling van Theodor Holman is wel heel schrijnend. Onlangs schreef de 72-jarige de column “In de mode” voor het Nieuw Israëlitisch Nieuwsblad (NIW). Het kwam met een portret van een minzaam mondje onder een studentikoos brilletje en een krans zilvergrijs haar. Modieus? Nou nee. Maar daar ging het stuk niet over.

Volgens meneer Holman is het onder “hoogopgeleiden” mode om van genocide in Gaza te spreken, heel anders dan onder “laag” of “praktisch” opgeleiden “die meestal rechts stemmen.”

Dat is nogal een stelling uit de mond van een hoogopgeleide juristenzoon uit Amsterdam-Zuid. Alsof er geen laagopgeleiden zijn die zien wat er in Gaza gebeurt.

Vraag je de culturele elite waarom het een genocide is, aldus Holman dan is het antwoord “het is gewoon zo.” En toon je aan dat het geen genocide is, dan volgen woede en sjagrijn. Maar in zijn NIW rammelstukje toont hij helemaal niets aan.

Rafah
Blijkbaar is hij niet bekend met de Israëlische genocide-expert Omer Bartov. Sinds mei 2024 roept hij dat er een genocide gaande is in Gaza. En niet omdat het “gewoon zo is.”

Bartov heeft zijn standpunt in talloze media uitgelegd. Na de gruwelijke inval van Hamas, verweet hij Israël aanvankelijk “mogelijke oorlogsmisdaden.”

Hij veranderde van mening toen het Israëlische leger Rafah binnenviel, een half miljoen inwoners buiten schopte en de stad met de grond gelijk maakte.

Toen zag hij dat Israëls oorlogsdoelen (het bevrijden van gegijzelden en het vernietigen van Hamas) waren vervangen door iets heel anders: de totale verwoesting van Gaza.

Volgens Bartov blijkt de vereiste “opzet” om een nationale, etnische of godsdienstige groep “geheel of gedeeltelijk” te vernietigen uit zowel het taalgebruik van Israëls politieke en militaire leiders als de acties van het Israëlische leger in Gaza.

Die zijn niet slechts buitensporig, maar tonen een intentie om de samenleving in Gaza te vernietigen door middel van “hongersnood, gedwongen deportatie en de systematische vernietiging van essentiële infrastructuur.”

Volgens Bartov is er een groeiende consensus onder genocidegeleerden. Meneer Holman had ook de Israëlische experts Raz Segal en Shmuel Lederman of de schrijver David Grossman kunnen raadplegen.

De Israëlische mensenrechtenorganisatie B’tselem stelt dat er sprake is van genocide in een 88-pagina’s tellend rapport. De Israëlische tak van Physicians for Human Rights deed hetzelfde in 65 pagina’s. Dat is toch net effe wat anders dan: “Het is gewoon zo.”

Rebels
Ooit was meneer Holman best rebels. Was zijn haar wat langer, rookte hij weleens een jointje, en wilde hij als Bob Dylan zijn. Maar dat ging er al snel vanaf.        

Het wildst aan Theodor was zijn vriend Theo. Van Gogh, welteverstaan.

Van Gogh maakte slechte films en had een grote bek. Niets of niemand was heilig. De kerk en Islam niet. En zelfs de Holocaust niet. Dat had iets bewonderenswaardigs en werd uiteindelijk zijn dood.

Een radicale moslim vermoordde hem op gruwelijke wijze. Dat moet Holman diep hebben geraakt. Begrijpelijk. Maar om vervolgens een haat jegens de Islam als geheel te koesteren getuigt van intellectuele armoede.

Die haat leidde er zelfs toe dat hij zich verwant verklaarde met de Noorse psychopaat Anders Breivik en ligt aan de basis van zijn onvoorwaardelijke steun voor Israël. Volgens Holman staat Israël voor vrijheid. Cynischer kan bijna niet.

Hij praatte de slachtpartij op 15 Palestijnse hulpverleners in ambulances met zwaaiende lichten goed en in een recente podcast met Telegraaf-boegbeeld Duk grossierde hij in simplismen.

Oorlog is het voortdurend herhalen van oorlogsmisdaden, aldus Holman. Dat was al zo onder de Romeinen. En: hadden de Palestijnen maar gewoon samengewerkt met Israël, dan was Gaza iets heel moois geworden. “Een soort Singapore.”

Nou, Kongo en Darfur, daar kun je het mee doen. Zo gaan die dingen nu eenmaal. Al duizenden jaren. En als het zo gaat, werk dan een beetje mee! Dan komt er wat moois uit!

Het Parool besloot Holman op straat te zetten. Niet zo vreemd. Maar goed, hij moet wat. En dus rommelt hij wat aan met enge man Bart Nijman, deed hij lacherig met Duk, en schreef hij over “mode” in het lijfblad van joods-zionistisch Nederland.

Meneer Holmans anti-Islam en pro-Israël-retoriek leveren hem wel wat op. In navolging van über-conservatieven als Afshin Ellian, Bart de Weever en Leon de Winter kreeg hij de Pim Fortuyn-prijs.

En Israël vernoemde een piepklein parkje naar hem. Het is een hectare groot en ligt ergens op de grens met Gaza. Maar meneer Holman neemt alles eervol in ontvangst. Als een trouwe hond. Alles voor een aai over zijn bol.

Zijn opvoeding stond in het teken van “Nederlandser dan Nederlands worden.” Nou, dat is hem gelukt. Meneer Holman is het plakje cake bij de koffie van roomblank Holland.

En Van Gogh? Die ligt te woelen in zijn graf.