Méér méér méér islamisering!

Een aanval op de hele moslimgemeenschap In moslimkringen op de sociale media circuleert een persverkaring van Hizb Ut Tahrir Nederland, oftewel de Partij van de Bevrijding. Ik had nog nooit van die beweging gehoord, maar zo te lezen in een oud artikel is het alles behalve een frisse beweging – ook moslims die wat meer vrijheden waarderen, voornamelijk ook in hun geloofsbeleving, zouden ervoor op hun hoede mogen zijn.

De titel van het stuk luidt echter: “De aanval op de niqab treft de hele moslimgemeenschap”. In het kort wordt betoogd dat moslims solidair moeten zijn tegen het burkaverbod, dat binnenkort in de Eerste Kamer wordt besproken, omdat de aanval op de vrijheid van de vrouw een niqab te dragen in het licht moet worden gezien van de algemene campagne die gevoerd wordt tegen moslims. En deze stelling blijkt gezien de verspreiding van het stuk goed aan te sluiten bij het gevoel van veel moslims die we ‘gematigd’ zouden noemen.

Je ziet aan deze oproep heel goed hoe zo’n burkaverbod bij moslims het vluchten in het geloof aanwakkert. Vooral daarom zouden mensen die zich druk maken om ‘islamisering’ juist het felst tegen zo’n verbod moeten zijn. Wie zich zorgen maakt over radicalisering en de uitbreiding van het islamitische geloof in het algemeen, keert zich juist af van het moslimbashen dat continu door rechtspopulistische politici en journalisten als Baudet, Wilders, Wierd Duk en Ebru Umar, en over wordt genomen door partijen als de VVD, het CDA en zelfs de PvdA. Zij wakkeren het vuur van de islam in Nederland alleen maar aan.

Verschillende belangen Wellicht zijn deze mensen zich er niet bewust van, en zijn zij de nuttige idioten van bewegingen als bovengenoemd, en van IS, Al Q’Aida en het Saoedische koningshuis. Of wellicht kan het hen niets schelen dat zij dit zijn, want de angst voor die partijen vormt ook de basis van hun eigen roem, hun verdienmodel. Duk en Umar eten een vet belegde boterham van de islam-angst. En zonder de islam geen Wilders en Baudet, terwijl de ‘gematigde partijen’ loeren op hun kiezers.

Ook komt het een klein aantal mensen goed uit, zij die ten koste van de staat en de belastingbetaler steeds meer kapitaal verzamelen aan de top, en daarvoor de collectieve sector leeggraaien en de aarde opstoken voor eigen gewin. Voor hen is het buitengewoon gunstig dat het volk over niets anders spreekt dan over Marokkanen, vluchtelingen, en de zogenaamde eigen cultuur, die in gevaar zou zijn. De staat Israël tenslotte oogst met de angst voor de islam een groot deel van de support voor haar bestaansrecht.

De gewone burger zit echter met de brokken: zowel met de steeds groter wordende kloof in de samenleving, als met een steeds verder uitgeklede verzorgingsstaat. En dat terwijl in de moslimgemeenschap wel degelijk veel problemen zijn, en zo extra hardnekkig blijken te zijn.

Zuurstof voor het vuur De rechtse agenda is inzake de islamisering totaal contraproductief gebleken. Dat de radicale islam de westerse cultuur over zou kunnen nemen, ook maar in de verte, is een paranoïde waan, een rare fabel waar niemand die zich werkelijk verdiept in de feiten in kan geloven. Maar de radicale islam vormt wel een zeer gevaarlijke onderstroom, die we maar beter niet kunnen laten groeien. Als dat laten groeien van de radicale islam het doel zou zijn, dan is de rechtse obsessie voor de islam en het beleid van repressieve maatregelen in het binnenland en agressieve maatregelen in het buitenland de allerbeste strategie denkbaar. Hier is door zogenaamd linkse en liberale denkers al veel eerder voor gewaarschuwd, maar het bewijs is inmiddels manifest.

De war on terror is mislukt. De invallen in verre vreemde landen, toegejuicht door de rechtse en christelijke partijen, hebben alleen maar veel vluchtelingen en meer terroristische aanslagen opgeleverd. Het dubbele buitenlandbeleid van ‘het Westen’ ten aanzien van de mensenrechten in Israël en Saudi-Arabië enerzijds, en Iran en Syrië anderzijds, wekt bij moslims alleen maar weerstand op, en doet jonge moslims zich keren tot bewegingen die dankbaar parasiteren op deze hypocrisie.

Nederland, de EU en de VS voeren sinds 2001 bijna onafgebroken een rechtse agenda van meer repressie, en een continue, niet aflatende aandacht voor de islam. Het is de islam die de klok slaat in iedere discussie, de moderne Godwin: iedere discussie op internet eindigt in een debat over de islam. Dit is de olie op het vuur dat de radicale islamitische bewegingen graag brandende houden. Dankbaar zijn ze voor Bush en Trump, voor Israël en Wilders: zij zijn het zuurstof van hun vuur.

Een andere strategie Wie zich werkelijk zorgen maakt over islamisering, pleit voor een andere agenda : een agenda die draait om het veel scherper tegengaan van discriminatie, het actief bevorderen van gelijke kansen , een consequenter buitenlandbeleid ten aanzien van de mensenrechten, en het versneld onafhankelijk worden van fossiele brandstoffen (ja, ook de rechtse klimaatscepsis helpt contraproductief ten aanzien van de-islamisering, omdat het ons afhankelijk houdt van onder andere de oliesjeiks in het Midden-Oosten).

Maar vooral pleit iemand die de islamisering werkelijk wil tegengaan voor een politiek debat waarin de aandacht verlegd wordt weg van moslims, naar de positie van vrouwen, van jongeren, van homoseksuelen, en weg van de moskee, naar mensen zonder werk, naar mensen die geen huis kunnen vinden. Die pleit kortom voor een verschuiving in het debat weg van het geloof en instituten, en terug naar de mensen.

Wie zich zorgen maakt over de radicale Islam ziet mensen als Wilders, Baudet, Duk en Umar, en symboolmaatregelen als het burkaverbod, daarom nooit als bondgenoten, maar als de wolven in schaapskleren die zij in werkelijkheid zijn.