Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Máxima en de vliegende nonnen

  •  
03-02-2012
  •  
leestijd 4 minuten
  •  
57 keer bekeken
  •  
BNNVARA fallback image
Na tien jaar denk ik te weten waaraan Máxima dacht toen ze die traan liet
Een paar jaar geleden speelde een interessante en uiterst bekwame actrice in een goed geregisseerde film overtuigend het Britse staatshoofd en de populariteit van de echte ‘queen’ schoot omhoog. Onlangs gebeurde hetzelfde met de voortreffelijke Meryl Streep en de eerste vrouwelijke premier in Engeland. Zelfs GroenLinks lachebekje Femke Halsema prees Margaret de Verschrikkelijke. En verdomd, onze Willeke van Ammelrooij zet in een knap scenario van Tomas Ross op tv bekwaam een Beatrix neer en warempel blijkt de populariteit van het oudste Nederlandse staatshoofd gestegen!
Mocht er dus een speelfilm van Hork de Vastgoedprins & Zijn Argentijnse Matrone worden gemaakt, pas op! Doe het in ieder geval niet zoals met Beatrix, Margaret of The Queen. Zelfs niet als met De Kroon van Peter de Baan uit 2004. Die tv-film was nog te kritisch en te menselijk. Neem liever een echt zwakke regisseur die kiest voor pompeuze glamour en oranjebyzantinisme, gespeeld door gladde soapacteurs en fotomodellen. Opdat de oranjepopulariteit een dieptepunt bereikt en links-liberale en linkse partijen weer openlijk naar een republiek durven te verlangen.
Die traan van 2-2-2 moet het dieptepunt worden. We zien dan allerlei flashbacks vanuit de niet al te piepjonge bruid. Van Jorge Rafael Videla Redondo bijvoorbeeld. Die werd in 1975 benoemd tot Opperbevelhebber van het Argentijnse leger door president Isabel Peron, die hij een jaar later via een coup afzette. In 1983 werd min of meer de democratie in het land hersteld. Jorge Horacio Zorreguieta Stefanini was onder Videla minister en zijn dochter telde toen twaalf jaren. Kinderen van die leeftijd kunnen veel weten en begrijpen, leiden we af uit bijvoorbeeld oorlogsdagboeken en –brieven van twaalfjarigen. W.F. Hermans suggereerde ooit dat zijn bête noire Aad Nuis op die leeftijd ook heel goed Joodse onderduikertjes had kunnen aangeven.
Videla werd in 1985 tot levenslang veroordeeld, maar al in 1990 vrijgelaten. Máxima was toen negentien. Alle belangrijke levensmomenten van Videla werden in de (internationale) pers breed uitgemeten, ook toen hij in 1998 weer (een korte tijd) moest brommen. Zevenentwintig jaar werd Máxima dat jaar. Inmiddels geblondeerd.
Bij haar inburgeringscursus zal het haar niet ontgaan zijn dat er in Nederland rond 1978 veel te doen was over het wereldkampioenschap voetbal in Argentinië. Johan Cruijff, ook in Maxima’s vaderland een beroemd voetballer, weigerde te gaan.
En de inburgeraars waren niet de eerste de beste. Behalve de anonieme linguïsten die haar overtuigend ‘een beitje dom’ leerden oefenen, ging het om professor Victor Halberstadt en het voormalige PSP-kamerlid André van Es!
Die traan van 2-2-2 was ook het hoogtepunt in de carrière van de Nederlandse bandoneonist Carel Kraayenhof. De eerste Nederlander na Arie Maasland die in het stamland van de tango, Argentinië, succes had. Hij speelde immers het verzoeknummer ‘Adios Nonino’ van Astor Piazzola. Kraayenhof ontving in Buenos Aires ’s lands hoogste culturele onderscheiding voor zijn inzet bij het verspreiden van de tango in Nederland en Europa gedurende de afgelopen decennia. Hij was de eerste buitenlander wie deze eer te beurt viel. Terwijl het toch in Spanje, Italië, Frankrijk en de Verenigde Staten wemelt van moderne tangospelers. Waarom gun ik Kraayenhof die eer niet? Omdat hij net als ik een groot bewonderaar is van Piazzola’s legendarische rivaal en concurrent, de orkestleider, componist en pianist Osvaldo Pugliese. Met hem samen maakte Kraayenhof tournees door Zuid-Amerika. De communist Pugliese kreeg van de Argentijnse generaals geregeld een speelverbod en vaak gooiden ze hem in de gevangenis. ‘De Tango zit achter de tralies’ werd dan op de muren van Buenos Aires gekalkt. Zijn orkest ging dan gewoon door met de concerten, maar zonder pianist. Op verweesde vleugel lag altijd een rode anjer.
Daarover heeft Kraayenhof nota bene als hommage aan Pugliese een nummer geschreven. Een werkelijke hommage was natuurlijk geweest dat hij voor het feest van de witte anjer – symbool voor al die foute mensen met wie de Oranjes plegen te trouwen – had bedankt.
Na tien jaar denk ik te weten waaraan Máxima dacht toen ze die traan liet. Niet aan het tv-beeld van haar vader minister parmantig naast Videla in een prototype van de Pausmobiel – Wojtyla kende zijn vrienden. Neen. Vaak wordt vergeten dat in die tijd niet alleen communisten en andere links-radicalen ’s nachts vanuit Fokker Friendships in de Rio de la Plata werden geworpen. Ook nonnen – geen vriendinnen van het Vaticaan – die begaan waren met de armen in Argentinië. De overheidsdienaren die dit werk met plezier deden, pochten dat zij ‘flying nuns’ in zee hadden gedumpt.
Die zien we dus straks op tv via een flashback geprojecteerd als een geblondeerde Dautzen Kroese haar paraffinetraan de vrije loop geeft: vliegende nonnen. Voor een vroom katholiek meisje moet dat teveel zijn geweest.

Meer over:

opinie, leven
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.