Marokkaanse vrouw weer de gebeten hond

‘Schrikbarend veel baby’s verlaten in Marokko’ kopt een artikel op de website van de Volkskrant (bron: ANP). In 2009 alleen al zouden zo’n 24 baby’s per dag door hun moeder zijn verlaten. Ze worden begraven, of gevoerd aan honden, valt er iets verderop te lezen. Ja, je leest het goed: de baby’s worden als voer gebruikt voor beesten waar de meeste Marokkanen als de dood voor zijn. Dan moet je je baby wel heel erg haten.

Aicha Echanne, de voorzitter van INSAF, een organisatie in Marokko die zich inzet voor de rechten van vrouw en kind, zou tijdens een conferentie in Casablanca hebben gezegd:

From 1990 to 2009, 23,000 babies were buried in cemeteries in Casablanca (Morocco’s largest city). That gives you an idea that our children are being thrown away. They get eaten by dogs or are buried.

De vertaling zoals deze naar het Nederlands geschiedde:

Veel vrouwen die onbedoeld zwanger raken, voordat ze getrouwd zijn, ‘gooien’ hun kinderen dan maar weg. Ze worden aan de honden gevoerd, of begraven.

En dan hoe het eigenlijk zit: De uitspraak ‘iets weggeven aan de honden’ wordt in Marokko vaker in de mond genomen. Betekent het letterlijk iets aan de honden voeren? Natuurlijk niet. Net zoals er niet echt pijpenstelen uit de lucht komen vallen wanneer het pijpenstelen regent. Of katten en honden in het Engelse equivalent. Zo ook eten wij Nederlanders geen hond wanneer je een hond in de pot vindt. Een correctere vertaling van iets aan honden voeren zou zijn: iets weggeven aan iemand aan wie iets eigenlijk niet toebehoort. Of weggooien.  

De Marokkaanse vrouw wordt onterecht weggezet als achterlijk en harteloos. Want let wel: het zou niet om één vrouw gaan die haar baby aan een hond heeft gevoerd, nee, het zijn er meerderen.

Dat in Marokko veel kinderen worden weggegeven valt zeker niet te ontkennen. Mijn directe familie in Marokko zorgt voor ten minste drie adoptiekinderen en ook mijn vader nam in zijn jonge vrijgezellen leven de zorg van een achterneef op zich. Dit allemaal uit liefde voor de jonge baby’s die een warm, liefdevol en veilig onderkomen verdienen.

Tegelijkertijd valt zeker niet te ontkennen dat er ook talloze baby’s overlijden bijvoorbeeld wanneer ze te vondeling worden gelegd en niet op tijd ‘gevonden’ worden. Of, wie weet: wanneer een hopeloze moeder haar pasgeborene uit angst voor represailles van familie en overheid, begraaft. Volgens berekeningen van INSAF zouden tussen het jaar 1990 en 2009 al 23.000 baby’s de dood hebben gevonden doordat ze, om welke reden dan ook, ongewenst waren. Mijn rekenmachine vertelt me dat het gaat om 1.210,5 kinderen per jaar!

Hoe dan ook: de Marokkaanse vrouw wordt uiteindelijk driedubbel gepakt. In eerste instantie doordat haar het recht op abortus wordt ontzegd. De Marokkaanse overheid wordt daarbij geholpen door een aantal lieden uit het Westen, met hun zogenaamde angst voor ‘cultuurimperialisme’. In tweede plaats wordt ze nogmaals gepakt wanneer de baby er na negen maanden zwangerschap dan eindelijk is: door de sociale controle wordt ze gedwongen haar zuigeling alsnog op te geven. En tot slot wordt ze afgeschilderd als een barbaar door belachelijke verhalen van journalisten door te stellen dat ze haar baby aan de honden zou voeren.

Dit artikel staat ook op de website van Hasna El Maroudi