Mantelzorg drukt elk gezin in eigen sores

Vroeg op om het ontbijt voor mijn kleinkinderen te maken en hun broodtrommeltjes te vullen, zodat ze niet verhongeren op school. Geen tijd om, zoals ik gewend ben, medisch nieuws te lezen en daardoor geïnspireerd een stukje voor Joop te schrijven. Snel de auto in, want ik wil niet dat mijn oudste kleindochter strafregels moet schrijven en mijn jongste te laat in haar kleutergroep is, omdat ik ergens in de file ben blijven steken.

In de auto op weg naar huis – 12 kilometer file tussen Huizen en Bunschoten hoor ik op de radio – telefoneer ik met de thuiszorg voor mijn 85-jarige schoonmoeder, omdat in de bureaucratische wirwar afspraken nog al eens mis gaan. Maar mijn schoonmoeder moet straks wel klaar staan omdat ik haar haal om mee te nemen naar het ziekenhuis voor verder onderzoek van haar onverklaarbare pijn. Ik heb de moed opgegeven om nog iets voor Joop te schrijven als ik via de autoradio hoor dat er in de Tweede Kamer gediscussieerd wordt over mantelzorg.

Ah, eindelijk gaat het eens over mij. Hoe zal ik wat meer worden geholpen met de mantelzorg waar je niet kiest, maar die je automatisch toevalt? Mijn werkgever moet mij meer vrij geven zodat ik mijn schoonmoeder kan verzorgen. En ik mag eventueel in de toekomst ook de buurman naar het ziekenhuis brengen, want dat zal eveneens met mijn baas mogelijk gemaakt worden. Maar wie is mijn werkgever? Vijftien jaar geleden moest ik zzp’er worden. Ik werkte daarvoor overigens ook al zelfstandig, maar ineens waren er veel regels waar ik me aan moest houden. In plaats van afspraken kwamen er contracten. Ik moest een nummer van de Kamer van Koophandel hebben, anders kon ik niet op verzoeken van tijdschriften en kranten iets te schrijven ingaan. Mijn leven werd aanzienlijk ingewikkelder, maar als goed burger paste ik me aan.

Er zijn ongelooflijk veel zzp’ers in Nederland gekomen in de afgelopen jaren. In de pogingen om de arbeidsmarkt te flexibiliseren (prachtwoord dat moet verhullen dat je voortaan zelf je zaakjes maar op moet lossen) zijn we de niet zo erg flexibele onzekerheid die de overheidscontrole op ons werkzame bestaan met zich meebrengt binnengestapt. En nu bespreekt men in de Kamer de mantelzorg, die de zorgzame samenleving moet vervangen, het versoepelen van de regels voor mensen die het geluk hebben nog in loondienst te zijn. Ze vergeten dus weer mij en heel veel andere mensen van goede wil. En laat je vooral niet wijsmaken dat mantelzorg iets met samenleving te maken heeft: het drukt elk gezin in eigen sores en ieder individueel lid van het gezin in de problemen.

Het motiveert me om tussen het verlate ontbijt en mijn eerste kopje thee om tien uur en mijn bezoek met schoonmoeder aan het ziekenhuis, toch maar snel even een stukje voor Joop te sturen. Ik dacht verdorie dat de bespreking van mantelzorg in de Kamer echt ergens over zou gaan. Ik hoor de stemmen van de Kamerleden, die echt te jong zijn om te begrijpen wat mantelzorg voor de generatie van 55 tot 70 betekent, onzin zeggen en die geen idee hebben wat het is als je elke ochtend telefoon krijgt van iemand die met gebroken stem zegt dat ze zo’n pijn heeft en naar de wc heeft proberen te kruipen. De thuiszorg komt om 10 uur. Moet ik daar op wachten? Wachten op de uitkomst van het debat in de Kamer om mantelzorg beter mogelijk te maken heeft denk ik geen zin.

Het laatste boek van Ivan Wolffers is ‘Als de tijd voor altijd stil zou staan ‘

Volg Ivan Wolffers ook op Twitter Ivan schrijft voor Joop elke dag een Gezond Weetje van de Dag:  klik hier voor een overzicht