Mama mia, mama mia, waarom juist deze song?

Het is weer eind december en tijd voor de moeder aller lijsten: de Top 2000. Muziek minnend Nederland verzamelt zich rond de radio, tv of livestream om zich te laven aan hun favoriete nummers en bijbehorende herinneringen.

Als er iets is wat wellicht nog fijner is dan de op de radio voorgelezen gekunstelde metaforische epistels van het luisterend publiek (“Onze puzzel van het St. Marcoplein in Venetië van precies 2000 stukjes is net af. Eigenlijk stond gewoon ieder puzzelstukje voor een liedje”, of  “Als ik in God zou geloven, zou dit de stem van een engel zijn”), dan is het wel het je kunnen verkneukelen over wat er allemaal voor muziek in staat en op welke plek.

Natuurlijk, zoals met elke kunstvorm, is het gevoel bij muziek zeer subjectief. Vraag mij niet waarom Brabant van Guus Meeuwis hoog op nummer 27 staat, want ik zal het niet met droge ogen kunnen uitleggen. En waarom The Smiths slechts op 1607 staan is voor mij juist een gotspe (heel veel hulde daarentegen voor Slayer op 199). Waar ik mij echter nog het meest over verbaas is de (bijna) vaste nummer 1 in de lijst. 

Even los van de kwaliteit van het nummer qua vorm en inhoud, want natuurlijk is het een compositie van hoge kwaliteit, vraag ik mij vooral af waarom het juist in Nederland zo ontzettend goed doet. Het nummer had in de Top 100 aller tijden in de jaren ’80 en ’90 altijd al een top notering (of in ieder geval top 3) en in de top 2000 stond het alleen in 2005 en 2010 op nummer 2.

Desondanks staat het in de Rolling Stone 500 Greatest Songs of All Time slechts op nummer 163. Het Engelse Q Magazine stelde een lijst van 1001 nummers samen waar het zelfs op een anonieme plek 524 prijkte (net onder het kreunnummer French Kiss van Lil’ Louis overigens). NME magazine publiceerde een lijst van de beste nummers van de jaren ’70 en daar stond het pas op nummer 52.

Deze droge cijfers zeggen an sich ook niet zoveel natuurlijk, maar dan blijft het alsnog verwonderlijk dat Bohemian Rhapsody (dat was ook wel duidelijk zonder het te noemen toch?) juist in Nederland altijd zo goed scoort. In een niet representatieve steekproef onder vrienden ben ik bijvoorbeeld ook niemand tegen gekomen die het in zijn of haar top zou laten voorkomen. 

De enige verwijzing die ik gevonden heb naar een groep mensen die het ook op nummer 1 hebben staan is het personeel van het Britse leger. Met andere woorden: of de Top 2000 polls worden en masse beïnvloed door de Tommies of er blijft voor mij een raadsel bestaan over de ontastbaarheid van dit nummer. Is het gewoonte? Is het een gevoel dat ik niet ken? Is het een grote groep mensen die iets delen wat ik kennelijk niet deel? Mocht iemand dit lezen en een antwoord hebben, laat het hieronder achter, stuur me een tweet en help mij aan een antwoord. Bismillah!