Lucky Luke en de schaduwspringers

Wat waren ze blij. Rutte, Verhagen en Wilders gingen Nederland weer teruggeven aan de Nederlanders. Inbrekers, met wat ferme tikken mag je die het huis uit werken, vandalen gaan betalen en zo nog een heel aantal slogans die aangaven hoe de stand van het land is. Rechts Nederland kon zijn vingers aflikken en de oppositie kreeg een vinger. De middelvinger, zo sportief waren de goedlachse VVD’ers, CDA’ers en PVV’ers dan ook wel weer.

Nu, na iets meer dan anderhalf jaar Rutte is het dan eindelijk feest. Je mag het misschien niet zo noemen, maar zelden ben ik zo blij geweest met een vallend kabinet. Rutte en Verhagen verwijten Wilders wegloopgedrag (blaffende honden bijten niet, maar lopen met de staart tussen de benen weg) en vinden dat hij Nederland en alle Nederlanders een slechte dienst heeft bewezen. Dit mag uiteraard zo zijn, maar diezelfde CDA’er en diezelfde VVD’er (inclusief hun volgzame fracties) hebben in de afgelopen periode het land en al haar inwoners genegeerd, geschoffeerd en hen keihard voor schut gezet in Europa.

In de afgelopen dagen hebben we, meer dan goed voor ons is, Sybrand van Haersma Buma (CDA) en Stef Blok (VVD) op tv gezien, op de radio gehoord en hun gehuil in de krant kunnen lezen. De burger zal de rekening betalen, dat is wat zij roepen. Dat wij, burgers, de rekening zullen betalen is evident, maar hebben Van Haersma Buma en Blok die nu zo hard huilen niet de grootste schuld? Wilders was tenslotte slechts een gedoogpartner, of is hij nu ineens een volwaardig partner?

Ik wil het niet voor Wilders opnemen, maar het zijn de voormannen van het CDA en de VVD die destijds niet luisterden naar kritiek. Sterker nog, CDA’ers noemden leden die kritiek durfde te uitten zelfs deloyaal. Of neem een CDA’er als Jan Schinkelshoek, zijn verhaal werd afgedaan als zielig gejank van iemand die laag op de lijst stond en ineens de man met principes speelde. Hij ging tenslotte naar het Huis van de Democratie, de deloyale Schinkelshoek. Hillen en Bleker maakten van Schinkelshoek een zeurpiet zonder principes, voor zo’n persoon haal je als rechtgeaarde christendemocraat de schouders op. Bij de VVD, daar negeerden ze gewoon een ieder die kritiek had. 

Rutte, de vlotte geestige premier had maling aan iedereen. Hij werd als een verademing gezien na een periode van Balkenende, Balkenende, Balkenende en Balkenende. Hij kreeg zelfs de lachers op zijn hand.  Zijn beste grap was deze: “ U weet wat er gebeurt als je links het beheer geeft over de Sahara? Dan is binnen de kortste keren al het zand op.”

Nu het Rutte is die het zand in no time heeft uitgegeven moet ‘links’ ineens helpen dit zand weer terug te halen. Zij noemen dit allen ‘over je schaduw heen springen’, veel idioter kan het natuurlijk niet. Wie gevraagd wordt over zijn schaduw heen te springen weet dat hij staat voor een onmogelijke taak. Het gedreig van Rutte, Verhagen, Buma en Blok nu past hen daarom ook niet, ze hebben zich in binnen- en buitenland tenslotte zelf gedragen als de Daltons.

Het moddergooien is in ieder geval begonnen. De strijd om uw en mijn stem is begonnen. Beloftes zullen de komende maanden gemaakt worden. De applausmachines worden weer van stal gehaald. We mogen straks weer dromen over een ideale Staat. Utopia is wat ze ons straks zullen beloven, we moeten er alleen even de broekriem voor aanhalen. Voormannen- en vrouwen zullen straks weer voor ons vechten als een willekeurig wild gevaarlijk dier. Toch, beloftes zullen opnieuw gebroken worden.

Ik hoef geen perfect Nederland en ik hoef niet over de streep gehaald worden met onderwerpen die straks een breekpunt genoemd worden. Het enige wat ik wil is een kabinet dat haar inwoners- en haar partners inclusief de inwoners in het buitenland met respect bejegent, dat mensen mens laat.

Ik wil een voorman of voorvrouw die iets doet aan de economie, maar tegelijkertijd niet roept dat er in Nederland geen armen zijn. Ik wil een voorman of voorvrouw die opkomt voor hen die roepen, maar nimmer gehoord worden. Ik wil een voorman of voorvrouw die de stem van de mensen die het moeilijk hebben niet misbruikt voor eigen politiek gewin. Na ruim acht jaar Geert Wilders en de nieuwe politieke na Fortuyn heb ik hier nu vooral behoefte aan.