Lodewijk Asscher lijkt op Erdogan met zijn controle op de preekstoel

De bekende voorstander van de scheiding tussen kerk en staat, minister Lodewijk Asscher, heeft de moskeeën geschreven dat zij een werkvergunning moeten aanvragen als zij een gastimam uit het buitenland op de preekstoel willen zetten. Het verkondigen van het woord Gods is immers werk, dat betaald moet worden. Zou deze maatregel alleen voor moskeeën gelden of ook voor andere instanties die wel eens sprekers uit het buitenland invliegen, zoals daar zijn universiteiten en hogescholen?

Het is in dit land immers gelijke monniken, gelijke kappen en anders hebben wij een scheiding tussen kerk en staat van Turkse snit, waar een ministerie van godsdienstzaken min of meer bepaalt wie er in de moskee het woord mag voeren en wie niet. Je zou bijna denken dat Erdogan sinds die Turkije deal ook in andere opzichten een groot voorbeeld is geworden voor Europese bestuurders. Je zou haast gaan gelóven  in de islamisering van het avondland.

De maatregel heet gericht te zijn tegen de zogenaamde haatpredikers die de moslims vanaf de kansel op zouden zetten tegen de westerse, democratische samenleving en haar verworvenheden.  Zij zouden haat zaaien en het terrorisme verheerlijken of anders minimaal vergoelijken. Asscher hoopt hun invloed te beperken door moskeebesturen stokken tussen de benen te werpen die een buitenlandse prediker willen uitnodigen.

Dit heeft twee nadelen. Het wordt ze nu net zo hard onmogelijk gemaakt om een man des vredes in huis te halen.  Bovendien zijn de haatpredikers die men zo vreest, vierentwintig uur per dag te zien en te horen op Youtube en andere internetkanalen. Niet voor niets heeft Achmed Aboutaleb het over ‘sjeik Google’.

Ze stijgen alleen maar in de achting van hun aanhangers, als Asscher ze met een trucje uit de doos van de arbeidswetgeving probeert tegen te houden. Dan zijn er blijkbaar geen argumenten om hun leerstellingen te ondergraven. Anders hadden de leiders van de kufar immers niet naar deze maatregel gegrepen met al hun gejuich en gejubel over de vrijheid van meningsuiting.

Zou Lodewijk Asscher te dom zijn om dat in te zien? Heeft hij werkelijk zulke slechte adviseurs? Dat is moeilijk voorstelbaar. De werkelijke achtergrond van deze maatregel is dan ook de komende stembusstrijd. Bezorgde burgers zijn een belangrijk gedeelte van het electoraat en die vallen misschien gunstig te stemmen als zij de indruk krijgen dat die dekselse Asscher de Mohammedanen eens een poepie laat ruiken.

Dat dit radicalisering onder moslims bevordert en niet tegengaat, is een prijs die je dan graag betaalt. Des te erger is dat dit soort toneelspel voor de joods-christelijk-humanistische bühne de bezorgde burger er alleen maar toe zal brengen te gaan voor the real thing, Geert Wilders. Zo krijg je dan van twéé kanten radicalisering.