Lobbyist voor Israël of vredesengel?

Netwerken is nooit mijn sterkste punt geweest en een lobbyist ben ik al helemaal niet. Lobbyisten bewerken anderen om zo gunsten van ze te krijgen. Dat ligt niet in mijn aard, ik wil geen gunsten. Daarom was ik dan ook zeer verrast toen ik, al googlend, een site tegenkwam die beweerde dat ik onderdeel was van de Israël-lobby, hoewel, zoals de anonieme schrijver zei: “de enige relatie die Verbon met Israël zou kunnen hebben is dat hij lid van het CDA is”.

Kennelijk moet je een politieke, of religieuze reden hebben om je voor het Midden-Oosten conflict te interesseren. Die had ik niet. Ik raakte meer geïnteresseerd in het conflict toen ik een jaar of zeven geleden een rapport van het IMF las over de financiële hulp aan de Palestijnse Autoriteit van de toenmalige president Arafat. Uit het IMF rapport bleek dat er vrijwel niet te achterhalen viel wat de PA met het ontvangen geld had gedaan. Toch stelden de sponsors (de VS en de EU) geen onderzoek in naar de rechtmatigheid van de besteding van de hulp. Arafat mocht zijn gang gaan en het geld ongezien over de balk gooien..

Hoe kun je ooit vrede tot stand brengen tussen twee volken als een van de twee volken geregeerd worden door incompetente egotrippers die de locale economie in een permanente staat van achterlijkheid houden? Dat argument vindt de ‘onthuller’ van de Israël-lobby maar niks, net zo min als het argument dat ik kennelijk ergens heb gebruikt, al zou ik niet weten waar, dat “de Palestijnen zijn begonnen (met geweld). In 1920.”

Dat terug grijpen naar 1920 vindt hij zo belachelijk dat commentaar niet eens nodig is. Toch tekent het geweld van 1920 de tragiek van de Arabieren in Palestina. De locale Arabieren werden vanaf 1918 overspoeld door Joodse immigranten. De Britten, die na WOI de baas waren in Palestina, lieten dat toe omdat de Joden iets te bieden hadden wat de Arabieren niet hadden: technische en financiële kennis. De Arabieren konden daar alleen maar geweld tegenover stellen. Zonder effect: voor de tweede wereldoorlog bleef de massa-immigratie van Joden gewoon doorgaan. De situatie van 2010 is te vergelijken met die van 1920. Israël heeft een vrijwel niet te overbruggen technische, militaire en economische voorsprong op de Westoever en de Gazastrook.

Het is een cliché dat in een complex conflict extremisten aan beide kanten de overhand kunnen krijgen. Met de Hamas die een tweestatenoplossing in feite onmogelijk maakt en met daar tegenover een religieus fundamentalistische Israëlische regering die een tweestatenoplossing ook niet lijkt te willen, is het extremisme in de regio een feit.

Niet alleen ter plaatse grijpen extremisten hun kans. In Nederland wordt het debat gedomineerd door extreme standpunten. Aan de ene kant mensen als Van Agt en Meulenbelt, die sympathiseren met de Hamas en aan de andere kant de PVV van Wilders die voorstelt de Palestijnse Arabieren naar Jordanië te deporteren.

Als ik een vreedzame uitweg uit het conflict zou zien, zou ik het direct melden. Ik wil namelijk liever als vredesengel gezien worden dan als lobbyist. Alleen, ik zie die uitweg niet. Wie eigenlijk wel?