De witte tranen van Rosanne Hertzberger
Levenslust
© cc-foto: Maxapixel
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (12)
Dank voor dit treffende stuk over neerslachtige gevoelens. Helaas hebben veel Nederlanders maar weinig begrip voor zwaarmoedige patienten die zo nog dieper in hun sombere slechte gevoel worden geduwd.
Er is niet zoiets als de zin van het leven. De enige zin van het leven is het samenleven voor zolang je er bent. En juist dat is in verval, en dat verval is van bovenaf moedwillig in elkaar gezet. Er was geen individualisme voordat de overheid het dicteerde, alvorens men de belastingen ging individualiseren. Als mensen elkaar beconcurreren heeft de macht vrij spel en is misbruik spekkoper. Het leven is niet zo maakbaar als hier geopperd wordt. De mensen die het hardste roepen dat de maatschappij niet maakbaar is hebben het tegendeel bewezen. De maatschappij die wij nu kennen is gemaakt zoals hij is en is niet gestoeld op binding maar segregatie, individualisme, gedreven door angst en hebzucht. Angst om de boot te missen. Wij zijn gebombardeerd als elkaars concurrenten die de samenleving ontbinden en niet binden. We leven in onze gated communities, afgeschermd van het gepeupel dat de boot gemist heeft. Als je mensen echt wil helpen verander de maatschappij.
@Minoes&tuin, Ik denk dat de piramide van Maslov wel een antwoord geeft waarom de maatschappij steeds verder individualiseert. Wanneer een individu niet meer afhankelijk is van zaken welke beter als groep individuen is te realiseren (primaire voorzieningen, veiligheid en behoefte aan sociaal contact). De eerste treden van de piramide, men steeds meer naar de top van de piramide gaat en zelfrealisatie al hoogste goed ziet. Als je rijk bent, is de behoefte van de eerste treden gedekt tot aan de top in is voorzien. Dan is zelfrealisatie de volgende stap. Een samenleving welke steeds meer zich kenmerkt door individualisme, heeft een grote groep individuen welke niet meer afhankelijk zijn van de mensen om hen heen om te overleven. Individuen welke de boot hebben gemist, bevinden zich aan de onderkant en zullen elke keer het gevecht moeten leveren om te voorzien in de primaire behoeften (eten, drinken en rekeningen betalen). Het is denk ik, op basis van Maslov logisch dat de onderkant van de piramide constateert dat de samenleving steeds meer individualistisch wordt. Want aan de top van de piramide ben je niet meer met anderen bezig, maar veel meer met je jezelf. Constateren dat een samenleving steeds meer individualisch wordt. Is een samenleving met tweedeling. De zin van het leven is vooral onderheving aan waar je je bevindt in het voorzien van je behoeften.
Wie is er deskundig in een wereld waar wat vandaag gedacht wordt morgen alweer is achterhaald. Ik ga weinig om met jonge mensen, maar van de verhalen die ik hoor van bekenden van mij hoor ik veel positiefs. Misschien zijn het de jonge mensen die het meest deskundig zijn in deze tijd, niet omdat zij kennis en know how (die morgen immers toch weer achterhaald is) hebben, maar nog de flexibiliteit bezitten om te gaan met de veranderingen van de tijd, veranderingen die voor veel mensen te snel gaan. De levenslust zal onder deskundigen zou best wel eens verstopt kunnen zitten onder een diepe laag kennis dat morgen al weer achterhaald is. Hoe we in een steeds sneller veranderende en individualistischer samenleving verbindingen aangaan is geen kennis van voorradig, dan moet worden uitgevonden........met vallen en opstaan.
@ Remmerik - kennis die morgen al weer achterhaald is, dat is geen kennis. Het gaat dan hooguit om wat data, roddels, leugens. Nu zijn die dingen wel de pasmunt in de omgang met elkaar, anno 2018. De samenleving verandert steeds sneller? Nou, dat zou dan een exponentieël proces zijn. Als dat er is, dan kun je er staat op maken dat het gaat om de ondergang van een maatschappij. Dat is altijd zo geweest, en het zal altijd zo blijven. De samenleving wordt steeds meer individualistisch? Dat is een contradictio in terminis. Hoe meer we proberen onszelf te 'individualiseren', hoe minder er van onze geest, onze ziel overblijft. Want een menselijke persoonlijkheid wordt in hoge mate meebepaald door sociale samenhang in haar omgeving. De aard van de mens in het late kapitalisme is eigenlijk triest te noemen. Je ziet eenzaamheid, wanhoop, apathie, de onmacht om duurzame banden met anderen aan te gaan, om beloftes voor het leven te doen, om trouw te zijn. Je ziet een groot gebrek aan warmte, inlevingsvermogen, humor, en een al even groot onvermogen om werkelijke ervaringen van geluk, tragiek, mysterie, verwondering, hartstocht, en zelfs alledaags verdriet te ondergaan, te doorvoelen. Daarom zijn er zo immens veel verslavingen waarneembaar. Naast de chemische varianten kennen we porno, gewelddadig en sadistisch entertainment, al die overlastgevende 'festivals', en nog slechts fragmentarisch gebracht 'nieuws', dat een steeds hoger aandeel van leugens en propaganda bevat. We eisen continue prikkeling, en dus krijgen we haar ook, tegen betaling. De sportzomer duurt tegenwoordig 365 dagen per jaar, ook dat nog. De zomer zelf ook, lijkt het trouwens wel. Door ons eigen toedoen. Wat aanbidden we dan nog? Geld, en dat wat we noemen: persoonlijke vrijheden (al te vaak: een libertijnse levensstijl, die eerst anderen zoveel schade toebrengt, en waaraan je uiteindelijk zelf ten onder gaat). En we leven van ironie. Omdat we niet meer serieus willen of kunnen praten over serieuze dingen. Maar een chronische staat van ironie leidt tot chronische klinische depressie. Nee, er is niet veel om nog trots op te zijn.
@Cliff Clavin, Als je stelt dat “individualiseren” als gevolg heeft dat er minder van de geest overblijft?. Omdat persoonlijkheid in hoge mate wordt bepaald door de sociale samenhang van haar omgeving. Lijkt me juist een contradicto. Zeker wordt persoonlijkheid in hoge mate bepaald door de sociale samenhang van haar omgeving bepaald. Maar die sociale samenhang is gebaseerd op kapitalisme, verslavingen, media en onderwijs welke voor je bepalen wat te moeten denken . Je peroonlijkheid zal altijd een afgeleide zijn van sociale samenhang op basis, van al die variablen die de omgeving begrenzen. De sociale samenhang is die van gelijkgestemden. Het dus niet de sociale samenhang welke de omgeving bepalen. Het is de omgeving (kapitalisme, Religies etc.) welke de sociale samenhang bepaalt. Juist hier is je geest en ziel gelimiteerd en sociaal gelimiteerd aan gelijkgestemden. individualistisch staat niet gelijk aan asociaal. Staat niet gelijk aan een afname van de ziel of geest. Individualistisch staat ook niet gelijk aan egoïsme. Individualistisch is juist een hogere vorm. Individualistische mensen handelen niet om sociale acceptatie te verkrijgen of daardoor bij een bepaalde groep te willen horen of indruk te maken, hebben geen waardering nodig van anderen om zich goed te voelen. Alle problemen welke je noemt als wanhoop, warmte en gebrek aan inlevingsvermogen, onmacht, geluk en plezier. Die problemen zijn niet het gevolg van een meer individualistisch wordende maatschappij. Maar het gevolg van mensen welke enkel proberen te voldoen aan de sociale eisen, acceptaties en indruk te maken met materiele zaken op mensen welke ze toch niet mogen. Mensen welke hun persoonlijkheid laten bepalen door de opvattingen van anderen.
Ik begrijp het niet helemaal. Heb je nu helemaal zelf de diagnose CCAS gesteld? Moet je daarvoor niet naar een academisch ziekenhuis?
Oplossing: “Mensen welke eenzaam zijn met lotgenoten verbinden...”. Mensen zijn eenzaam omdat hun dierbaren en geliefden er niet meer zijn. Dat een lotgenoot hetzelfde heeft ervaren, en je hierdoor maar aanneemt, dat het wel een steun zou moeten zijn, is mijn inziens wel heel kortzichtig. Dezelfde ervaring delen maakt een lotgenoot niet opeens geliefd of dierbaar. Dat iemand net als ik, ook eens zijn been heeft verbrijzeld....maakt hem niet opeens mijn vriend...... Quote:”want wie zouden we zijn zonder mensen om ons heen...” We zijn niet wie we zijn, zonder mensen om ons heen. De meeste mensen om me heen op straat, wil ik niks mee te maken hebben. De meeste mensen hebben maar 2 hooguit 3 echte vrienden. We zijn wie we zijn door geliefden en dierbaren om ons heen. Als die wegvallen zijn we niet meer wie we zijn!. Quote:”Want het leven is echt de moeite waard, zelfs voor sombere en verdrietige mensen”. Wat maakt dan het leven echt de moeite waard?. Als de pijn van het verlies van kind en partner elke dag voelbaar is?. Dat wie je bent bepaald werd door wie je was, vader en echtgenoot?. Dat was je leven........en als dat leven niet meer bestaat. Welk leven blijft dan over welke de moeite waard zou zijn volgens jou?. Waarom zou jou idee van “de moeite waard zijn” dezelfde waarde hebben voor mij? En dan: Quote:”We moeten niet als (professionals) alleen zieke individuen zien maar ook de hele context erom heen”. Laat me het eens vanuit een ander ‘point of view’ beschouwen. Waarom zou je een persoon welke zijn levenslust is verloren, omdat zijn leven zoals hij dit kende niet meer bestaat. Waarom zou je die als ziek bestempelen?. Je stelt: “het leven gaat door, hoe moeilijk dat soms ook is”. Ja het leven gaat ook door als je dood bent. Maar dat jouw verdere leven ook moeilijk zou moeten tot een natuurlijk dood ,dat is een keuze. Als je als professional net genoeg levenslust aan een persoon kan bieden, net genoeg dat hij zichzelf niet van het leven zou beroven?. Dat maakt het dan het leven de moeite waard?. Zou dat niet meer het leven van de professional eigenwaarde geven, misschien wel ten koste van?
Als het mensen niet goed gaat, gaan ze op zoek naar de zin van het leven. Voor mensen die lekker in hun fel zitten, is het hooguit een theoretisch filosofische vraag waar je onder het genot van een wijntje wat over kunt mijmeren om de banden aan te halen met de mensen waar je om geeft. Maar eigenlijk doet het er niet toe. Er zijn ook mensen die denken dat het er niet toe doet wat de oorzaak is en wat precies het gevolg. Als het helpt kun je het net zo goed omdraaien. Dan hou je op met het zoeken naar de zin van het leven, zodat er weer ruimte komt om echt te leven zonder dat het allemaal enige zin hoeft te hebben. En soms is het leven k.. Dat hoort er bij, zeggen ze, tijd om te beZINnen, tijd voor verandering, tijd om het allemaal eens vanuit een heel andere invalshoek te bekijken, nu de oude oplossingen niet meer werken. En als je jaren later op die momenten terugkijkt dan heb je belangrijke keuzes gemaakt, waardoor je er zelfs weer uitzettend veel zin in hebt. Veel sterkte aan Bram bij het terugkrabbelen uit een diep dal. Sisyphos lacht ons toe..