Zo kunnen we de Europese Unie redden

In de dagen na Brexit roepen politici overal op het vasteland van Europa dat de Unie moet veranderen. Hoe dan? Daarover verschillen zij van mening.

De één wil een Europa van twee snelheden, de ander zweert bij verdere federalisering of zoals dat in het EU-Engels heet an ever closer union. In feite zijn dat opgewarmde kliekjes van vroeger, die nu voor de zoveelste keer worden opgediend. Het menu is flauw en smakeloos. Het doet denken aan een uitspraak die pater Sier, ooit docent klassieke talen aan het voormalige Sint Franciscus College te Rotterdam, met regelmaat deed, nadat wij hakkelend onze vertalingen hadden voorgelezen. “Het is vlees noch vis, het is warm noch koud, het is lauw en dient uitgespuwd te worden.”

Hoenderhok Wat wij nodig hebben is out of the box- denken alsmede het gooien van knuppels in het Brussels hoenderhok. Anders kunnen wij onze keel wel aan de kapstok hangen. Origineel hoeven die denkbeelden niet te zijn. Beter goed gejat dan slecht verzonnen. Als ze maar buiten de kaders vallen die tot de huidige impasse hebben geleid. Wij weten: de Europese Unie spreekt niet tot de verbeelding. In de ogen van veel burgers is ze een zwart gat waar veel in verdwijnt maar bitter weinig uitkomt. Je gaat niet op het puntje van je stoel zitten als onze correspondent uit Brussel in beeld verschijnt. De personen die hij interviewt zijn non-descripte heren met een enkele saai geklede dame ertussen. Vergelijk dat eens met het Witte Huis en het echtpaar Obama dat de bals in Washington opluistert.

De EU heeft in de Poolse meneer Tusk weliswaar een soort president maar dat is meer een type voorzitter van de middenstandsvereniging.

Schittering De vis begint te rotten aan de kop. Als de kop niet rot maar kleurloos is, moet je hem opschilderen. Aan de top van de Europese Unie hebben wij schittering nodig. Elders weten ze wel waar dat moet. In Maleisië bijvoorbeeld. Dat is een federatief verband, dat is opgebouwd uit een aantal vorstendommen met een echte raja en een reeks meer republikeins georganiseerde deelstaten, waar een gouverneur de hoogste functie bekleedt. Elke vijf jaar bedisselen de raja’s onderling wie de koning wordt van de hele federatie, de yang dipertuan agun g , de verheven opperheer. Die betrekt dan het paleis in de hoofdstad Kuala Lumpur.

Het is niet zo dat iedereen aan de beurt komt. Het is echt een onderlinge verkiezing en wie door de collega’s vanwege gedrag of te spectaculaire domheid onwaardig wordt geacht, komt niet in aanmerking. Dat doen we in Europa ook. Elke vijf jaar maken de monarchen van de Europese Unie onderling uit wie de komende periode keizer of keizerin zal zijn. Net als in Maleisië mogen de republieken niet meebeslissen.

Wenen Het is natuurlijk wel zo dat de keizer of de keizerin niet in eigen land kan verblijven. Dat zou dubbelop zijn en zo’n land te veel bevoordelen. Het is daarnaast wel zo ruimhartig om de residentie in de hoofdstad van een republiek te vestigen en daarvoor niet een van de machtige lidstaten te nemen. Frankrijk, Italië en Duitsland zijn dan hors concours. De voor de hand liggende residentie van de Europese keizers is Wenen, waar al een prachtig paleis staat dat zo betrokken kan worden; Schoenbrunn, ooit het thuis van keizer Frans Jozef en zijn Sissy. Eén en ander geeft de Europese Unie de schittering waar zovelen naar hunkeren. De nieuwsvoorziening over Europa zou niet langer het monopolie blijven van saaie zogenaamde kwaliteitskranten, maar werkterrein worden van de roddelpers. In Nederland elke dag EU bij RTL Boulevard bijvoorbeeld.

Christenheid Tegelijk vallen volksleiders als Marine Le Pen en Geert Wilders terug te winnen voor het Europese project. Het wordt tijd dat zij eens serieus genomen worden, dat ze eindelijk gehoor krijgen in plaats van dat ze bestraffend worden toegesproken. Populisten zeggen op te komen voor de joods-christelijke beschaving. Welnu, oorspronkelijk is de keizer de wereldlijke leider van de christenheid. Vanuit die gedachte moeten Wilders, Le Pen of die lui van de Duitse AfD toch wel bereid zijn hulde te betuigen aan zijne majesteit keizer Willem-Alexander en zijn aanminnige gade Maxima. Ik zie nu al voor mij hoe zij het schitterende nieuwjaarsbal openen, terwijl de Wiener Philharmoniker heel fijngevoelig niet die schoene blauwe Donau speelt maar Mi Buenos Aires querida.

cc-foto: Tom Jutte