De witte tranen van Rosanne Hertzberger
Leugentje als waardevol leerproces
© Wikipedia
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (22)
Goh, ik ben het helemaal met je eens, mooi omschreven ook hoe dat werkt met kinderen. We zijn een enorme controlemaatschappij geworden en dat wordt steeds erger. Ik vind het zelfs huiveringwekkende vormen aannemen. Bedankt voor deze prachtige bijdrage.
Ik denk, vind ik zelf, behoorlijk goed na over de cijfers die ik mijn leerlingen geef. Ik denk na over de opzet van de toetsen, de scoring, de normering. Ik bespreek de behaalde cijfers vaak individueel, en registreer ze tijdig & zorgvuldig. Als een toets slecht gemaakt, wacht ik wel eens tot het S.O. van de week erna, zodat er naast een minder fraai cijfer tegelijk ook een 'goedmakertje' kan worden geregistreerd. Ook houd ik zorgvuldig de absenties, het huiswerk, het resultaat van huiswerkcontrole, het vergeten van boeken en soms het gedrag van kinderen in Magister bij. Voor wie doe ik dat eigenlijk? Zelf gebruik ik de geregistreerde gegevens zelden of nooit. Hooguit om te zien hoe vaak een leerling in mijn lessen absent was, en ik daar zonodig actie op kan ondernemen. Het vaakst gebruik ik Magister nog als informatiebron voor telefoonnummers, om de leerling of ouders te bellen; alleen als dat heus nodig is. Eigenlijk houd ik Magister vooral bij voor de leerlingen zelf, die zo snel op de hoogte zijn van cijfers en weten dat ik - als leraar - hun klassengedrag in de gaten houd. Tegelijk ben ik ook ouder van schoolgaande VO-kinderen. Hun Magister-informatie bekijk ik nooit. Ze gaan hun eigen gang maar, en doen het prima. Ik voel geen enkele behoefte om hen 'in de gaten te houden'. Dat stuit me tegen de borst en ik voel plaatsvervangende schaamte. Maar ik heb mazzel: de kinderen doen het goed. Ik vraag me af of daar een correlatie tussen bestaat: aan de ene kant de schoolprestaties, en aan de andere kant de keuze kinderen zelf de verantwoordelijkheid geven voor hun schoolprestaties en het daardoor kunnen attributeren van succes aan hun eigen inzet. Kortom: gezien het feit dat 90% van de kinderen aan het einde van het schooljaar overgaat, kan ik verreweg de meeste ouders aanraden zich verre te houden van Magister. De meeste leerlingen hebben uw bemoeienis helemaal niet nodig.
"Maar ik heb mazzel: de kinderen doen het goed. Ik vraag me af of daar een correlatie tussen bestaat: aan de ene kant de schoolprestaties, en aan de andere kant de keuze kinderen zelf de verantwoordelijkheid geven voor hun schoolprestaties en het daardoor kunnen attributeren van succes aan hun eigen inzet." en zou die correlatie kunnen zijn dat ALS een kind het niet "goed" zou doen, je juist WEL in magister was gaan kijken? Omdat ze het goed doen, voel je de aandrang ook niet ... Kortom, oorzaak en gevolg kunnen ook juist precies andersom liggen.
Je moet een panopticum nooit willen, ook niet voor kinderen. Magister op school, gps/mobieltjes daarbuiten... Is een kind nog wel eens vrij, zonder toezicht van volwassenen?
Wel allemaal lastig zo met dat Magister en Parnassys. Waar is de tijd gebleven dat ik als leerling op een creatieve manier van de 5 op het rapport een 6 kon maken zonder dat mijn ouders het merkten. Helaas voor de huidige jeugd niet weggelegd of er moet een goede hacker tussen zitten.
Deze vorm van leerlingvolgsysteem is klikken door de school over de leerling tegen de ouders. Het schendt de vertrouwensrelatie tussen leerling en leraar. .
aanvulling En er is altijd nog zoiets als de privacy van het kind, ook tegenover de ouders. .
Ja Johann En dat niet alleen. Je moet een kind de kans geven fouten te maken en fouten eigenmachtig te kunnen herstellen.
"Wanneer een schoolgaand kind een cijfer achterhoudt, is dit namelijk geen doodzonde." De genoemde problemen treden nu juist op in thuissituaties waar dit wel een doodzonde is en daar verandert een schoolvolgsysteem helemaal niets aan. Rapporten bestaan al sinds de uitvinding van het schoolkrijtje, het enige verschil met een schoolvolgsysteem is de frequentie en dat je rapportcijfers niet meer kunt ophalen. Als een slecht cijfer geheim moet worden gehouden is er mijns inziens sowieso iets mis. "Maar daarentegen moet je wellicht ook niet alles willen weten wat er in een kind omgaat, om zijn of haar identiteit te kunnen laten ontwikkelen." En dat kun je allemaal volgen met Magister? Ouders en docenten hebben allebei hun taken en verantwoordelijkheden bij de ontwikkeling van een kind. En een leerlingvolgsysteem ontslaat geen van beiden van die verantwoordelijkheid. We leven nu eenmaal in een wereld waar ongelooflijk veel informatie continu beschikbaar is en dat wordt alleen maar meer. Navigatiesoftware ontslaat een autorijder ook niet van de verantwoordelijkheid om op de weg te blijven letten. Het zou beter zijn dat docenten en ouders met nieuwe technische mogelijkheden leren omgaan i.p.v. dit pleidooi voor stiekem gedoe. Een kind dat zijn ouders continu in de nek heeft hijgen zal sowieso niet erg gemotiveerd worden om aan zelfonderzoek te doen en uit zichzelf naar oplossingen te gaan zoeken.
"een zogenaamde 'pedagogische paradox'. Je wilt als ouders namelijk weten wat een kind bezighoudt omdat je je verantwoordelijk voelt. Maar daarentegen moet je wellicht ook niet alles willen weten wat er in een kind omgaat, om zijn of haar identiteit te kunnen laten ontwikkelen." Precies. Je blijft ook af van het dagboek van zoon- of dochterlief.
U vergeet de kinderen die iets minder geweten hebben bij het achter houden van hun cijfers. Deze worden aan hun lot over gelaten en daar kan niet op tijd bij ingegrepen worden. De kinderen die berouw tonen en beter hun best gaan doen, zullen dat zeer waarschijnlijk ook doen als hun ouders er vanaf weten. Bovendien geeft het de kinderen de indruk dat ze ermee weg kunnen komen dat ze tegen hun ouders hebben gelogen. Dit keer was het leugentje die ze hebben kunnen goedmaken, maar de volgende leugentje kunnen ze misschien niet goedmaken. Ze gaan dan uit angst en schaamte nog onzekerder worden. Als de ouders er niet achter komen is dat een mooi voorbeeld hoe ze met iets weg kunnen komen. Als de ouders er wel achter komen is het al veel te laat.
Als kinderen hun best niet doen of het niet aankunnen, dan kan nadat de leraar geprobeerd heeft wat hij/zij kan, een gesprek met de ouders aanvragen. Maar eerst moet geprobeerd worden om het in de klas zelf op te lossen. Er bestaat altijd nog zoiets als de privacy van het kind, ook tegenover de ouders .
"Er bestaat altijd nog zoiets als de privacy van het kind" Een kind heeft geen privacy nodig maar opvoeding en tijd van de ouders. Privacy is iets wat ze vanzelf verdienen wanneer de ouders (de mensen die meer van het kind afweten dan de docent of Pascal) vinden dat het kind er klaar voor is. Anders niet. Ook vind ik dat onverantwoorde kinderen privacy geven net zo erg kan zijn als een wapen geven aan een kind. Ja de ene kind ziet het gevaar ervan in, maar de andere niet. Je kunt niet iets bedenken dat voor alle kinderen hetzelfde geldt. Daarom hebben gelukkig de ouders het voogdij over hun kinderen en niet u of de schrijver van dit stuk.
gadget, Jij stelt: “ Een kind heeft geen privacy nodig maar opvoeding en tijd van de ouders.“ Dat is geen tegenstelling. Privacy en opvoeding sluiten elkaar niet uit, in tegendeel. Bovendien heeft ieder mens – en ook een kind is een mens – privacy nodig, de vrijheid en ruimte om met zichzelf alleen te kunnen zijn, om te kunnen functioneren. Geen mens – dus ook een kind niet – zou het kunnen verdragen als bij alles wat het doet of denkt iemand meekijkt en mee oordeelt. Dat zou uiterst intimiderend zijn. Zoiets heet tirannie. Een kind kan alleen zelfrespect en respect voor anderen leren als het wordt gerespecteerd en vertrouwen krijgt. Dat hoort bij de opvoeding. Verdrag inzake de rechten van het kind, New York, 20-11-1989 Geldend van 18-11-2002 t/m heden Artikel 16: Privacy Verdragstekst Lid 1 Geen enkel kind mag worden onderworpen aan willekeurige of onrechtmatige inmenging in zijn of haar privéleven, in zijn of haar gezinsleven, zijn of haar woning of zijn of haar correspondentie, noch aan enige onrechtmatige aantasting van zijn of haar eer en goede naam. Lid 2 Het kind heeft recht op bescherming door de wet tegen zodanige inmenging of aantasting. http://wetten.overheid.nl/BWBV0002508/2002-11-18#Verdrag_2 ____ Recht op privacy Ieder kind heeft recht op privacy. Voor ouders betekent dit kinderrecht dat zij niet ongevraagd de post of het dagboek van hun kinderen mogen lezen. De overheid beschermt het kind tegen inmenging in zijn of haar privé- en gezinsleven, en respecteert zijn of haar eer en goede naam https://www.dekinderombudsman.nl/60/kinderrechten/ _____ Toelichting Het recht op privacy houdt verschillende dingen in. Het betekent voor ouders bijvoorbeeld dat zij niet ongevraagd de post of het dagboek van hun kinderen mogen lezen. Ook op andere manieren kunnen ouders de privacy van een kind respecteren. Wanneer een kind een bepaalde leeftijd heeft, kloppen veel ouders bijvoorbeeld eerst op de kamerdeur voordat zij binnenkomen. Het recht op privacy houdt ook in dat er niet zomaar een foto van een kind op een website of in een krant of tijdschrift geplaatst mag worden. Daarvoor moet eerst toestemming worden gevraagd aan het kind en de ouders. Het betekent ook dat er niet zomaar informatie mag worden prijsgegeven over kinderen. Scholen of hulpverleners mogen niet zomaar rapportcijfers of informatie over het welbevinden van een kind doorgeven aan anderen. Ook hier is vooraf toestemming voor nodig. https://www.kinderrechten.nl/kinderrechten-vw/artikel-16-privacy-2/ .
Pascal, je maakt hier een goed punt. Maar ik vraag me af waarom je hierbij alleen naar de ouders kijkt. De scholen besluiten om deze systemen te gaan gebruiken. De scholen geven ouders toegang tot alle gegevens. Denken scholen eigenlijk wel na over welke gegevens er met de ouders worden gedeeld? Vinden schoolbesturen ook dat kinderen recht hebben op privacy? En wat doen ze eraan om die privacy te beschermen? Waarom zouden scholen ouders altijd ongefilterd toegang moeten geven tot deze gegevens?
Goeie vragen, het is het systeem, een kind is een Key Performance Indicator geworden die bij elke scheet ge-audit wordt om maar in een economisch excellent model geperst te worden. De vraag is dan ook wil je als leraar verantwoording dragen voor het kapotmaken van de natuurlijke ontwikkeling van een kind, of steek je een dikke vinger op naar het maakbaarheids fascisme en omarm je de kleuren die het kind uitstraalt, en geef je ze de ruimte om te leren vliegen met de vleugels van hun talenten. Mad World - Gary Jules https://www.youtube.com/watch?v=4N3N1MlvVc4&ab_channel=orijimi
Helemaal mee eens. Bovendien, kinderen moeten fouten kunnen maken, dat is allemaal onderdeel van het leerproces. Leren plannen, eigen verantwoordelijkheid nemen, dingen die momenteel veel te veel door bezorgde ouders worden overgenomen. "Ben je al aan je werkstuk begonnen? Ik zie dat die volgende maand af moet zijn. Onthoud je je proefwerk Engels voor volgende week?". Als je als ouder je kind al deze verantwoordelijkheden uit handen neemt, is hij of zij er niet klaar voor op eigen benen te staan.
"Als je als ouder je kind al deze verantwoordelijkheden uit handen neemt," voelt het zich ook nooit volledig eigenaar van het succes
want vroeger keken ouders niet in je schoolagenda om samen een planning te maken? Om je kinderen te leren om juist te plannen, om te voorkomen dat ze enorme stress krijgen omdat hun eigen planning heel erg verkeerd loopt. Onze kinderen vroegen juist om hulp omdat ze daarin vastliepen. Via magister zagen we dat de jongste achterbleef en hebben we bijles kunnen regelen in overleg met de mentor. Zoals met elk monitorings-systeem heb je uitersten die kwalijk kunnen zijn. Dat maakt het systeem nog niet slecht.
Rob Roy 27 februari 2018 at 11:10 want vroeger keken ouders niet in je schoolagenda om samen een planning te maken? Nope dat deden mijn ouders niet. En ik ben toch goed terecht gekomen. Het kan dus wel zonder.......