Lesjes voor Baudet en waar de informateur over moet praten

In de Tweede Kamer ging het dinsdagmiddag nogal over macht, tegenmacht en een overheid die zich niet gedroeg als vijand maar als bondgenoot van de burger. Als je de parlementariërs zo hoorde, zou een en ander veel studie vergen en diepgaande analyses. Het kon ook best lang duren, drie weken informatie om te beginnen en daarna nog maanden om een regeerakkoord te formuleren. Zo ernstig is het gesteld met het vaderland. Zo radicaal moet de cultuuromslag zijn. Aldus – speciaal voor Thierry Baudet – de communis opinio op het Binnenhof.

Dat hoeft niet. Er zijn aan de lopende band incidenten die heel duidelijk aangeven wat over het geheel genomen in Nederland misloopt. Opnieuw voor Thierry Baudet: zij vormen een pars pro toto.

Aanhoudend wordt er geklaagd over kansloze asielzoekers uit veilige landen die zich continu misdragen en de wijde omgeving van AZC´s onveilig maken. Helaas, het is vrijwel onmogelijk ze kwijt te raken. Dat lukt echter wel met Jacob. Acht jaar geleden raakte Jacob gewond in de Syrische burgeroorlog. Met de scherven in zijn lijfje droeg moeder Ina hem naar Turkije. Ze vroeg asiel aan in Nederland. Inmiddels zit Jacob in één Havo. En verdomd, hem en zijn moeder weten ze wél uit te zetten. Net als zo veel in Nederland getogen minderjarigen die volkomen ingeburgerd zijn en een goede toekomst tegemoet gaan. Die weten ze, in tegenstelling tot de straatschenders voornoemd, wél de grens over te pleuren.

Er lopen in Nederland ongeveer tienduizend asielgerechtigden rond die niet in aanmerking komen voor ons papoort omdat zij bepaalde documenten uit hun voormalig vaderland niet kunnen overleggen. Die mensen hebben politiek asiel. Die hadden volgens Nederland genoeg reden om voor hun leven, hun vrijheid en hun veiligheid te vrezen. En nu verwacht datzelfde Nederland dat zij van een hen vijandig gezinde overheid bepaalde officiële papieren los krijgen. Het is te krankzinnig voor woorden maar staatssecretraris voor Vreemdelingenzaken Broekers-Knol weigert aan deze misstand een einde te maken. Ze wil steeds maar studies en onderzoek zodat de tienduizend statenlozen in de kou blijven staan.

Tien jaar geleden kon Tristan van der Vlies zijn bloedbad in Alphen aan den Rijn aanrichten omdat de politie er geen bezwaar tegen had dat hij een wapenvergunning kreeg. Dit ondanks het feit dat zijn gekte in brede kring bekend was. Om compensatie te krijgen moesten de slachtoffers tot in 2019 procederen. De politie vocht door tot aan de Hoge Raad waar onze dappere beschermers eindelijk definitief bakzeil haalden. De slachtoffers hebben nog nauwelijks enige schadevergoeding ontvangen. De afhandeling verloopt ongenadig traag en de overheid verschuilt zich achter allerlei gelul over ‘maatwerk’.

Voorafgaand aan het debat over de informatie hield de Kamer nog een Vragenuurtje. Staatssecretaris Blokhuis moest zich verantwoorden voor het feit dat jongeren met zware psychische problemen maanden tot meer dan een jaar moeten wachten op een behandeling. Dat is zo sinds het kabinet Rutte II de gemeentes de regie gaf over die hulp met veel te weinig geld om het allemaal behoorlijk te financieren. Blokhuis had het voornamelijk over vergadercircuits die soelaas zouden moeten bieden. Hij vond eigenlijk ook dat de gemeentes aan zet waren. En dat was het dan.

Eerder werden er vragen gesteld aan minister Koolmees. Kamerleden hielden hem voor dat veel wanhopige zelfstandigen achter het net blijven vissen vanwege de partnertoets die deel uitmaakt van verschillende coronaregelingen – met name de nieuwe Tonk. Daardoor maakt de overheid ze effectief failliet. Uit de antwoorden van Koolmees bleek niet dat hij een gemakkelijke oplossing zag, terwijl het niet ingewikkeld moet zijn de opdracht ‘schrap partnertoets’ zijn bureaucratisch labyrint in te sturen, zeker nu je tegenwoordig overal email hebt.

Kort samengevat: met dit soort dingen moet het godverdomme afgelopen zijn. Ze staan niet op zichzelf. Het zijn voorbeelden van hoe de Nederlandse staat te werk gaat. Ze bewijzen dat de toeslagenaffaire geen aberratie was maar een logisch gevolg van een bestuurlijke houding en manier van doen. Net zoals de bizarre omgang met het vaccin dat is: een logisch gevolg.

Ziedaar – om maar eens Binnenhofs bargoens te gebruiken – de aanvliegroute voor de formatie. Het hoeft niet zo moeilijk te zijn. Begin hier eens over.

Voor het overige ben ik van mening dat de toeslagenaffaire niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen net zo min als de kwestie rond het Groninger aardgas.