Lekker rijke Russen kijken

De opwinding onder geleerde mensen was groot toen Rusland Oekraïne binnenviel. ‘Economisch onverantwoord’, oordeelden beurscommentatoren, ‘historisch onjuist’, schreef een geschiedenisprofessor in de krant. Ondertussen deed de tijd zijn werk, een tank reed met opzet over een personenauto heen, gesneuvelde soldaten lagen roemloos in de berm.

Proleten schrijven de geschiedenis waar doctorandussen in collegezalen en televisiestudio’s over mogen vertellen. Wanneer je werkelijk nieuwsgierig bent naar het lot van de mensheid, doe je er verstandig aan een oord vol patsers te bezoeken. Zelf reed ik vorige week bij toeval door Sankt Moritz, de mondaine wintersportplaats in de Zwitserse Alpen.

We waren eigenlijk onderweg naar een nabijgelegen bestemming, maar Google stuurde ons de verkeerde kant op. “Hee, daar ligt Sankt Moritz, ik heb dat hotel weleens op tv gezien”, wees reisgenoot L.. Even later reden we, in een lange rij auto’s, stapvoets door het dorp. Eerst dacht ik dat het trage verkeer werd veroorzaakt door de smalle, kronkelige straten.

In plaats van ons op te winden over de vertraging, genoten we van een nouveau riche-safari. “Moet je die bontkraag zien”, riep reisgenoot R.. Ik raakte onder de indruk van al het oude vel dat door plastisch chirurgen strak over gezichtsbeenderen gespannen was. Uitdrukkingsloze, bruinverbrande hoofden slenterden verveeld langs etalages.

Ter hoogte van het chicste hotel ontdekten we de oorzaak van de opstopping: toeristen trapten massaal op de rem om de overdaad aan Ferrari’s en Maserati’s op de parkeerplaats te bewonderen. Mijn stemming sloeg om. ‘Patser zijn loont in deze wereld, je krijgt voortdurend aandacht van de gewone man’, realiseerde ik mij ineens.

Dat er voornamelijk rijke Russen in Sankt Moritz rondliepen, terwijl tweeduizend kilometer verderop gezinnen in de Kievse metro schuilden voor Poetins bommen, maakte het tafereel nog obscener. ‘Het was een tijd van totale verblinding’, zullen hoogleraren hun studenten in 2100 voorhouden.