Lege handen

Prachtige centerfold in de NRC dinsdag, twee huilende vrouwen, elk met een grote ingelijst portret van hun familielid in de ene hand en de andere hand die tranen wist. De een een Israëlische, met foto van vermoorde geliefde, de andere een Palestijnse met foto van gevangen geliefde. Bekende beelden natuurlijk maar hoogst actueel vanwege de hernieuwde vredesbesprekingen, en de vrijgelaten en vrij te laten Palestijnse gevangenen.

Om met die laatsten te beginnen: natuurlijk is het goed dat ze weer vrij zijn, met alle respect voor de Israëlische nabestaanden en ondanks mijn gedeelde afschuw van aanslagen. Naar schatting van mensenrechtenorganisaties heeft Israël soms zonder vorm van proces sinds 1967 600.000 Palestijnen gevangen gehouden voor 1 week of meer. Wat het betekent voor een gezin wanneer een vader en echtgenoot één, maar meestal meerder malen wordt opgepakt heb ik bijvoorbeeld gezien in het geval van een respectabele en idealistische arts Ahmad Maslamani, die maanden zonder aanklacht vastzat. Fouten van de eigen overheid dragen bij aan het Israëlische verdriet om geliefden.

Maar hetzelfde geldt voor de fouten van de Palestijnse Autoriteit, die overigens niet verantwoordelijk gehouden kan worden voor aanslagen. Of zoals een Palestijn in het NRC verhaal zei: “Sinds ik geboren ben leef ik in een vredesproces.” Een proces dat bestaat uit praten, maar dat geen resultaat oplevert. Dat komt ook door het amateurisme van de PA en de moederorganisatie PLO die nooit goed uitgewerkte plannen op tafel konden leggen en die zo’n beetje de slechtste pr ter wereld hebben (want daar stonden ze boven, hun gelijk was voor een ieder duidelijk).

Het vrijlaten van de gevangenen nu is in mijn ogen geen winst, eerder een zwaktebod. Dat de Palestijnse menigte zijn eigen ding scandeerde dwars door demissionair president Mahmoud Abbas gezwollen woorden over “de zonsopgang van de vrijheid” in Ramallah zegt genoeg. De bevrijding wordt niet gezien als een verdienste van de PA. Een Israëlische minister noemde de vrijlating wat hij was: weliswaar pijnlijk, maar een lage prijs voor het weer starten van de onderhandelingen. Gelijk heeft hij.

Wat hij bedoelde was dat Abbas geen stop heeft geëist van de bouw van nederzettingen en daarvoor het wisselgeld in de vorm van een handje bevrijde gevangenen kreeg (er zitten naar schatting nog 5000 mensen vast). En Netanyahu zou geen rechtse premier zijn wanneer hij niet dat moment prachtig uitbuit met de aankondiging van de bouw van 2000 nieuwe huizen rond Jeruzalem. Dat was ook de vergulding van de pil voor de bevrijde gevangenen.

En weer stonden de Palestijnen met lege handen. Want het leidt weinig twijfel dat van de 104 gevangenen er een aantal snel weer zal worden opgepakt. Terwijl de bakstenen in bezet gebied stevig staan. De zoveelste inschattingsfout van de Palestijnse leiders die berucht zijn om hun kortetermijndenken.