Leers versoepelt regels gezinsmigratie voor Turken

Ik heb in mijn 27-jarig leven geen schijnhuwelijk kunnen constateren bij de Turken, terwijl ik er met m'n neus zo dicht op zit. Daarentegen ken ik twee autochtone Nederlanders die zich daar wel "schuldig" aan hebben gemaakt. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat het niet voorkomt bij de Turken, maar het aantal zal niet noemenswaardig zijn.

Andersom heb je bij verlenging van deze termijn naar vijf jaar een grote kans dat de (vrouwelijke) huwelijkspartners 5 jaar lang of nog langer in een hel moeten leven. Een vrouw in Turkije die eenmaal getrouwd en gescheiden is geweest, komt niet snel meer aan de man. De druk op de vrouw vanuit haar omgeving is dan ook ontzettend groot om toch met het huwelijk door te gaan. Sommige mannen in Nederland die een slaafje willen, weten dit, en maken er gretig gebruik van. Zij zijn dus voorstanders van verlenging tot 5 jaar. Grotere kans dat zij een onafhankelijke geest en wil in die 5 jaar kunnen breken of de vrouw afhankelijk kunnen maken doordat zij in de tussentijd kinderen heeft gekregen. Bij de mannelijke huwelijkspartner uit Turkije heb ik in principe niet zo een heel groot bezwaar wanneer zij na 3 jaar terugkeren naar Turkije. Het is alleen denk ik wettelijk (terecht) niet mogelijk om voor mannen en vrouwen apart immigratiebeleid te maken. Wel kan men proberen om dit per geval individueel te bekijken en deze culturele feiten meenemen in de afweging om wel of geen toestemming tot blijven te geven. Uitzondering natuurlijk voor de mannen die in de tussentijd kinderen hebben gekregen in Nederland. Dan is het een schending van hun rechten op samenzijn met hun kinderen wanneer zij teruggestuurd worden naar Turkije. Beetje vergelijkbaar met de situatie in de film "Kom niet aan mijn kinderen". De Nederlandse staat wijst immers de kinderen vrijwel altijd toe aan de vrouw. De man die niet wil of mag blijven in Nederland rest dan niets anders dan de kinderen te ontvoeren naar zijn eigen land. @Cem Met mijn neus erbovenop heb ik het wel meegemaakt dat ik sterke vermoedens had dat er sprake was van een schijnhuwelijk bij een Turks echtpaar. Het betrof een echtpaar die ik hielp met het invullen van formulieren en dergelijke. Bij een aantal autochtone kennissen weet ik echter zeker dat er sprake was van een schijnhuwelijk. De ene kennis sloot het schijnhuwelijk voor een geldbedrag en maakte er niet eens echt een geheim van. De andere kennis maakte een deal met een thaise, waarbij zij getrouwd zouden blijven voor de periode waarin zij een Nederlandse verblijfsvergunning of nationaliteit zou krijgen. Na verkrijging van het recht om in Nederland te mogen blijven zouden ze scheiden en zou hij weer naar Thailand vertrekken om weer een andere importbruid te halen. Zijn voordeel was dat hij in die periode een lekker mooi jong huissloofje had, die in normale omstandigheden met geen haar op haar hoofd zou overwegen om iets met hem te beginnen. In beide gevallen was er geen sprake van dat men de intentie had om samen met elkaar een leven op te bouwen.