Lang leve de geheime minnares

Stel: je bent de directeur van de CIA en je vrouw begrijpt je niet. Of, een ander hypothetisch geval: je bent de president van de Verenigde Staten en je vraagt je elke zondag weer af wie toch die blonde vrouw is die het stukje vlees aansnijdt. Een man met macht zorgt goed voor zichzelf en komt dan in actie.

In het eerste geval huur je een knappe biografe in die aan je lippen hangt en alles nog voor je opschrijft ook. Als eenzame president knoop je af en toe een gesprekje aan met die rondborstige stagiaire in die blauwe jurk. Ondanks dat je pas nog een bomaanslag hebt weten te voorkomen, vorige week een goed gesprek hebt gehad met de leiders van de G8 en Stevie Wonder Happy Birthday kwam zingen op je verjaardag, is zij de reden dat je elke ochtend als een verliefd jongetje naar de dienstauto huppelt, omdat je weet dat je haar vandaag weer ziet.

Je bent tot over je oren verliefd en je voelt je de machtigste man ter wereld. Oh nee, dat was je al: je voelt je God. Dat het zo uit de hand zou lopen had je vooraf echt niet kunnen bedenken, je bent tenslotte ook maar een mens, en je had van haar toch wel wat meer discretie verwacht. Bovendien: volgens je Italiaanse en Franse collega’s staat het hebben van een minnares of 5 in je functieomschrijving: noblesse oblige .

De uitnodiging van je Italiaanse collega voor een folklorische Bunga Bunga heb je nota bene vriendelijk afgewezen want jij bent meer van de één-op-één. Je snapt het niet meer zo goed en je begint je af te vragen of er misschien sprake is van een cultuurverschil. Er is geen Amerikaan die begrip heeft voor jouw zoektocht naar een beetje warmte en liefde. Ze eisen zelfs je aftreden en er worden diepgaande onderzoeken naar je ingesteld.

Nee, dan die Franse president die er een jarenlange affaire op na hield. Toen TF1 een exclusief interview met hem hield en hem vroeg of hij inderdaad een buitenechtelijk kind had verwekt bij zijn maîtresse, antwoordde hij cool, calm and collected in de camera: oui, et alors? Dat had jij ook wel willen zeggen, toen ze vroegen naar that woman , miss Lewinsky : yes, so what? Maar je kon het niet. En dat was best wel een beetje gemeen, want de vrouw die naar je luisterde, je hielp ontspannen en je het gevoel gaf dat je weer leefde, degradeerde je tot de eerste de beste sloerie die hogerop wilde komen.

De man in dat andere hypothetische geval, die van de CIA, was voor het verhaal ook maar even vergeten dat zij tijdens een moeilijke periode de belangrijkste reden was om uit bed te komen. En, oké: ook om naar bed te gaan. Die arme minnaressen, wat doen jullie ze toch aan? Ze hebben altijd voor jullie klaargestaan, ze luisterden, beminden en hadden jullie lief. Ze waren er altijd.

Het wrange van het verhaal is dat de geldende norm een utopie is waar niemand ooit aan kan voldoen. Ook jij niet. Blijkbaar is de geldende norm machtiger dan de hele FBI, CIA en het Pentagon bij elkaar. Sociale wenselijkheden wegen zoveel zwaarder nu je ook maar een mens blijkt te zijn. Ze vinden zelfs dat je geen leider meer kunt zijn, maar het allerergste is: jij doet eraan mee door haar te ontkennen, door haar zelfs in diskrediet te brengen. Alsof je het je allemaal maar is overkomen. Zo verandert er natuurlijk nooit iets.

Dus: spreek je uit! Vertel wat ze voor je heeft betekend, waardeer haar om haar eenzame geduld tijdens de kerstdagen, geef haar credits omdat ze je misschien tot een betere leider heeft gemaakt, ga verstandig om met geheime informatie (ook bij je vrouw trouwens) maar ontken haar niet. Zij is ook iemand.