Lakken, lakken, lakken: totdat alles zwart is

Ik snap dat Rutte dol is op zijn baan bij de Navo, maar je kan toch niet naar eer en geweten deze man zo in de kont kruipen?

Ik ben nu aan het schoonmaken, moppies. De krulspelden zitten nog in mijn haar, want als ik schoonmaak mag ik oncharmant zijn, om daarna eruit te zien alsof ik net heel Amsterdam heb opgekocht. Eerst heb ik gestofzuigd — want stofgezogen klinkt alsof je coke via een rietje uit het navelpluis van een neoliberale twink snuift.

Aangezien mijn hoofd wat herrie nodig heeft om lekker bezig te gaan, ga ik wat muziek opzetten. Anders krijg ik niet het beeld bij ‘stofgezogen’ van mijn netvlies. Jullie Tante is veel gewend, maar zelfs ik raak van dit beeld low-key getraumatiseerd. Anyway – ik ga de dweil erbij pakken. We maken er een heerlijk foute schoonmaakkaraoke van. Gezellig! De dweilstok is de microfoon. Daar zet in als een echte wannabe rockster, met dwarrelende krulspelden in: ‘I see a red door and I want it painted blaaaaaack!’

Shit! Ik bedenk me opeens wat voor een pionier Mark Rutte zelf is! De Epsteinfiles krijgen een vergelijkbare behandeling als de kinderen van het toeslagenschandaal. Hoewel de kinderen misschien op een andere manier werden genaaid dan bij Epstein, werd wel het bewijs zwart gelakt. Zo kan je vervolgens blijven zitten, terwijl de regering allang had moeten vallen.

Het gedrag van ons Mark was al erg opmerkelijk, maar nu begin ik het te begrijpen. Eerst Trump 'daddy' noemen, daarna roepen dat we Trump zo ‘dankbaar moeten zijn’ voor zijn leiderschap, maar nu snap ik het! Het was gewoon om zwartlakken te verkopen als exportproduct. Jan-Peter Balkenende is helemaal trots op deze VOC-mentaliteit!

De volgende zinnen kan ik niet meezingen, omdat ze nu wel erg dubieus worden in context met Trump en Epstein — en copyright kan ook een hufter zijn. Dus laten we het matig, maar soort van poëtisch correct vertalen:

‘Zag meiden langs me gaan,
Zomers, luchtig gekleed
Ik keek zijdelings weg
tot de schaduw van me week’

Hoeveel duisternis moet er in jouw hart zitten om dit kinderen aan te doen? We weten dat dit jonge meisjes is overkomen, maar grote kans dat het niet alleen bleef bij meisjes. Hoe een baanbrekend lied over depressie een zwart drama wordt door de huidige politiek.

‘Mijn groene zee zal nooit
Verdiepen tot dit blauw.
Nee, ik voorzag niet
dat dit lot jou treffen zou’

Waar moeten die slachtoffers doorheen zijn gegaan, dat Trump nu alles probeert zwart te lakken? Daar willen we toch helemaal niet bij nadenken? Ik snap dat Rutte dol is op zijn baan bij de Navo, maar je kan toch niet naar eer en geweten deze man zo in de kont kruipen?

Ik wring de dweil uit. Het water wordt zwart geverfd door het vuil op de grond. Al het vuil gaat naar het riool door middel van de wc. De vloer is nu schoon, maar het geweten van de hoge heren niet. De vloer glanst, maar het huis voelt leeg. Leeg zoals de rode harten die zwart zijn geverfd. Zo zwart geverfd als teflon. Niks blijft plakken – en als de teflon los begint te raken – is het nog giftig ook. En precies dát wordt verkocht als kwaliteit. Als bestuurlijke souplesse. Altijd gladjes verder, nooit blijven haken aan schuld of schaamte. Elk schandaal glijdt eraf, elke naam verdwijnt onder een nieuwe laag zwart gif.

Maar daar houdt de leegte niet op. Het zit ook in antwoorden die we niet krijgen, en de problemen die nooit worden opgelost. Nergens actieve herinneringen aan hebben en lucht verplaatsen zonder daadwerkelijk antwoord te geven.

Dus ik ga mezelf fancy maken, zodat ik licht uit kan doen en de deur op slot. De krulspelden deden hun werk. Ik kijk nog één keer om. Het huis staat recht, netjes, onberispelijk. De lichten stonden aan, maar jaren heeft hier niemand gewoond. Niemand die deze plek een thuis noemde. Het vertrouwen dat veel mensen hadden in de samenleving is allang vertrokken.