De afbraakpolitiek van jaren van vele kabinetten onder leiding van premier Rutte zijn debet aan de huidige chaos in de samenleving.
De onrust in de Nederlandse samenleving is uiterst zorgwekkend. De demonstraties van ontevreden boeren hebben heel duidelijk gemaakt dat het vertrouwen in politici en bestuurders tot het vriespunt is gedaald. Er is nagenoeg geen sector in de samenleving meer te noemen waar geen problemen zijn en waar goede en snelle duurzame oplossingen voorhanden zijn.
Begrijpelijk want inmiddels wordt ook glashelder dat veel complexe problemen die de samenleving ontwrichten, nauw met elkaar samenhangen en niet meer los van elkaar gezien opgelost kunnen worden. Politici, bestuurders en ambtenaren hebben de Nederlandse samenleving in het laatste decennium in een bijna niet meer beheersbare rollercoaster veranderd, waarover de overheid de controle nagenoeg kwijt is.
De afbraakpolitiek van jaren van vele kabinetten onder leiding van premier Rutte zijn debet aan de huidige chaos in de samenleving. Zelfs de meest simpele oplossingen om het vertrouwen te herwinnen bij de boeren wordt nog glorieus om zeep geholpen door uitgerekend de heer Remkes als gesprekspersoon naar voren te schuiven om het gesprek aan te gaan. Terwijl andere zeer competente deskundigen buiten het directe coalitiecircuit die het vertrouwen van de boeren wel hebben niet zijn benoemd om de verbinding te zoeken.
Wat moet er nog gebeuren om de huidige onrust in Nederland nog groter te maken en bij de coalitiepartijen de vraag op te roepen of je als bewindspersonen gewoon niet moet opstappen zoals veel Engelse ministers hebben gedaan om de weg vrij te maken voor een nieuwe premier en leider van een kabinet? In Nederland zal dat inhouden: nieuwe verkiezingen met vermoedelijk verrassende verschuivingen in het zetellandschap in de Tweede Kamer. Aan de hand waarvan eindelijk schoon schip gemaakt kan worden in vooral de poppetjes die getoond hebben niet over die competenties te beschikken om een samenleving verantwoord door een periode van zwaar weer te geleiden.
Iedere bestuurder, politicus en premier heeft een houdbaarheidsdatum die beperkt is. Wordt die datum genegeerd dan kan dat zeer risicovol zijn. De toeslagenaffaire en straks de uitkomsten van het Groninger gasdossier tonen dat al aan. Dat zal niet anders zijn bij de nog te houden parlementaire enquête over de coronapandemie. Het ooit zo geprezen poldermodel van overleg heeft zijn glansrijke gunstige werking verloren. Polderen heeft steeds meer als uitkomst een voor de bühne en buitenwereld mooi opgepoetst resultaat, zonder deugdelijke inhoud.
De recent uitgezonden documentaire Zwarte Zwanen over het nieuwe pensioenakkoord toont dat goed aan, waarin zelfs een doorgewinterde academische pensioendeskundige onomwonden waarschuwt om vooral deze nieuwe wetgeving niet in te voeren. Vanwege de talrijke onduidelijkheden en onvolkomenheden die in die wetgeving voor deskundigen al niet meer helder en uit te leggen zijn.
Het meest bizarre voor mij als econoom was de erkenning van alle deskundigen dat de administraties van pensioenbeheerders gewoon niet betrouwbaar zijn te achten. Administraties die voor iedere pensioengerechtigde gecontroleerd zullen moeten worden om op een juiste wijze in te kunnen stappen in het nieuwe voorgestelde pensioenstelsel. Of dit al niet erg genoeg is werd voorts erkend door de toezichthouder op de pensioenbeheerders dat er simpelweg te weinig personeel en tijd is om voor de geplande invoerdatum van het nieuwe stelsel elke individuele administratie te kunnen controleren op juistheid.
Kan je als ooit hoog welvarende samenleving nog dieper vallen als zelfs dit soort majeure veranderingen plaatsvinden zonder zorgvuldige betrouwbare en deugdelijke basis?
Om onoverbrugbare tegenstellingen in de samenleving te kunnen voorkomen zou het terugtreden van Rutte als premier om de weg vrij te maken voor nieuwe poppetjes zonder een belast verleden de allerbeste oplossing zijn om Nederland in een rustiger vaarwater te brengen.
Goed voorbeeld doet volgen, luidt het gezegde.