Laat die 'positieve agenda' van Koolmees in hemelsnaam concreet zijn

Dus Koolmees wil dat de Tweede Kamer Rob Jetten en Henri Bontenbal vraagt samen een soort proeve van een regeerakkoord in elkaar te zetten als opmaat tot de formatie. Partijen die iets in hun werkstuk zien, kunnen dan meepraten.

Geen slecht idee. Weliswaar beweert Koolmees dat hij geen proeve van een regeerakkoord bedoelt maar dat wordt het natuurlijk wél. Anders is het een zinloos opstel. "Positieve agenda". Het zou wat.

Deze dinsdag werd er al een punt op hun agenda gezet: de kraamzorg is naar de klote geholpen. Dat komt door de marktwerking en het gegeven dat private equity nu al een kwart in handen heeft van de commerciële bedrijven die zich er mee bezig houden.

Als je kinderen het huis uit zijn, is dat wellicht nieuws voor je. Dan hebben je herinneringen op dit gebied gegarandeerd veel gemeen met de mijne. Op 12 augustus 1955 werd ik wakker gemaakt door mijn oma, die vertelde dat engelen in de nacht een klein broertje hadden gebracht. Ik wilde graag weten of het baby'tje met luier en al was afgeleverd of bloot. Daar kreeg ik geen duidelijk antwoord op. Door het huis bewoog zich een onbekende vrouw met een verpleegsterskapje op. Dat was de zuster van het Wit Gele Kruis. Tien dagen lang deed zij het huishouden terwijl mijn moeder op verhaal kwam. Ze was een beetje streng. "Ze komt van het boerenland", zei mijn oma. De zuster bezorgde mij een zware schok: ze deed zout in de pap. Dat was smerig. Toen mijn moeder zei dat wij daar in onze buurt niet aan gewend waren, hield zij daarmee op.

Nederland was nog aan het opkrabbelen na de schade van de Tweede Wereldoorlog. Het ging heel aardig maar in onze straat hadden misschien twee mensen een auto. Ons gezin woonde nog bij opa en oma op zolder. Toch was kraamzorg heel normaal en vanzelfsprekend. Zulke zusters kwamen in het hele land na iedere bevalling aan huis.

Dat was nog steeds het geval aan het begin van de jaren negentig toen ik zelf vader werd. De kraamzorg gaf een hoogst noodzakelijke avondcursus waarop ik leerde hoe je een baby moest hanteren. Na de geboorte van R. zorgde de kraamzuster voor rust in huis. Ze deed niet alleen het huishouden maar gaf ook veel tips. Ook wist zij op een vriendelijke wijze het bezoek de deur uit te zetten. Elke ouder weet het: als de baby huilt denk je dat er iets mis is, als die stil is ook. Heb je toevallig visite, dan wil je dat die opsodemietert. Alle ouders herkennen dit.

De zusters van nu zijn nog steeds hele lieve vrouwen die thuis albums bijhouden met de geboortekaartjes van de kinderen die ze een paar dagen hebben verzorgd. Zij zijn het probleem niet. De heilige marktwerking wel. Die heeft ervoor gezorgd dat je tegenwoordig nog maar een beetje kraamzorg kunt krijgen, die je ook nog bij wijze van spreken in de week na de conceptie moet aanvragen. Anders vis je achter het net, zo blijkt uit recent onderzoek. Heb je een verkeerde postcode – bijvoorbeeld die van het Utrechtse Kanaleneiland – dan gooien veel kraamzorgaanbieders de hoorn meteen op de haak. Arme gezinnen zijn ingewikkeld. Daar moet geld bij. Daar komt zo´n commercieel kraamzorgbedrijf liever niet langs. De bazen willen geen dief zijn van de portemonnee der aandeelhouders.

Dát is de situatie van nu. Zo is de ooit zorgvuldig opgebouwde kraamzorg verworden.

Dit alles staat model voor de shit waarmee burgers heden ten dage op veel meer terreinen worden geconfronteerd door een overheid op het verkeerde spoor. De kwaliteit van het bestaan is er deze eeuw op een breed front behoorlijk op achteruit gegaan. Ga maar eens zonder eerst het internet te hebben geraadpleegd bij een bushalte staan. Zie je zoon aanschuiven bij het ontbijt. Hij kan niet samenwonen met zijn lief omdat er geen woningen zijn. Dan is hij nog beter af dan de dakloze moeders die met hun kind in de auto moeten slapen en nóg niet urgent zijn.

Als Jetten en Bontenbal hun proeve opstellen dan zou het aardig zijn als hun werkstuk gaat over de concrete knelpunten van de samenleving met even concrete ideeën voor verandering. En het liefst meetbare resultaatafspraken. Tot wenselijkheden mogen zij zich niet beperken. In goede bedoelingen kun je niet wonen en je kunt er evenmin een stekker in steken.

Nederland moet in zijn geheel verbouwd worden. Anders zal het verval – dat zich nu nog enigszins verbergt achter de schone schijn van macro-economische groeicijfers – anders zal dit verval niet meer te stuiten zijn.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin zeker nu er nog putten over blijven. Tevens noem ik de PVV een extreemrechtse partij.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: komt er een beurscrisis aan en hebben ze dat in Den Haag wel door?