Van de koekjes tot de schone broek, alles werd wegbezuinigd

Al vele jaren train ik personeel in zorgcentra op communicatie, omgaan met demente ouderen en over weerbaarheid en agressie. In de loop der jaren heb ik natuurlijk veel zien veranderen. Weet nog dat zo’n jaar of tien geleden in een zorgcentrum werd verteld dat er geen koekjes meer werden gegeven bij de koffie in verband met bezuinigingen. Ook werd er geen fruit meer op de fruitschaal gelegd. Ik was verbijsterd en het personeel met mij. We hadden geen idee wat hen nog te wachten stond. Er werd steeds meer bezuinigd en er kwamen steeds meer regels.

Volle broek Een zorgmedewerkster vertelde me dat ze een dame had aangetroffen naast haar bed en met volle broek (ik beschrijf het zoals het is want de verzorgers maken het dagelijks mee, dus hoeven wij daar niet discreet over te doen om onze fantasieën te besparen) met ontlasting. Ze belde naar de huishoudelijke dienst om te vragen om verschoning maar die gaven aan dat zij niet de aangewezen persoon was om dat te vragen en dat ze dus niet mochten leveren. Verzorgsters namen zelf koekjes mee omdat ze het zo armetierig vonden.

Een baliemedewerkster moest opletten dat er geen vreemde figuren binnenkwamen in een hele grote hal met een enorme hoop mensen die in en uitliepen. Er was al een paar keer diefstal gepleegd door iemand van buiten. De portier was wegbezuinigd. Ze zag vreemde mensen binnenlopen maar mocht niet achter de balie vandaan dus kon ze ook niet achter hen aan om te vragen wat ze kwamen doen. Ze kreeg geen tijd meer om te eten en zat overspannen haar boterham stiekem achter de balie op te eten, want eten mocht niet voor het publiek, dat stond niet netjes.

Volgestouwd Een andere verzorgster vertelde dat ze altijd een stukje uit de krant voorlas aan een blinde man. Dat mocht niet meer want er was geen tijd voor. Een paar jaar later werd haar aangegeven dat ze de krant moest gaan voorlezen aan iemand. Ze vroeg wanneer ze dat dan moest doen omdat de tijd al volgestouwd was met andere zaken. “Tja, dat is je eigen verantwoordelijkheid”, was het antwoord waarna ze het in haar eigen tijd ging doen.

De vrouwen en mannen (meestal vrouwen) werken met hart en ziel en houden van de mensen met wie ze werken. Ze zien het al jaren met bloedend hart achteruit gaan. Ze voelen zwaar de verantwoordelijkheid op zich drukken van wat de regering besluit en voelen zich plaatsvervangend schuldig. Sommigen in de thuishulp doen ’s avonds nog even de ramen in hun eigen tijd omdat ze het niet aankunnen dat ze het niet meer mogen doen. De kinderen moeten het overnemen maar vaak zijn er geen kinderen of wonen ze te ver weg.

Alarm Een vrouw vertelde dat ze alleen werkt met negen demente ouderen en met hen moet koken om het gezinsleven na te bootsen. Heel leuk bedacht maar kook maar eens met één demente oudere samen. Een andere vertelde dat ze tijdens het douchen van een hele grote man in een hoek werd geduwd. Ze drukte op haar alarm maar haar eigen mobiel ging af. De portier was wegbezuinigd en collega’s waren bezig met hun eigen negen demente ouderen. Natuurlijk spraken we over hoever ze het lieten gaan en wanneer hun grens bereikt was en wat ze konden doen om het tij te keren. Een enkeling die durfde te gaan praten met de leiding werd gezegd: “Wat steek jij hier negatief in…” en hield verder haar mond.

Er zijn ook voorbeelden van huizen die het wel goed doen, maar ook daar loopt het personeel te rennen en zijn er ’s nachts over een aantal verdiepingen maar twee medewerkers die de boel runnen. Soms is er een uur niets aan de hand en een andere keer zijn gaan er vijf alarmbellen tegelijk af. Dan is het afwegen: mevrouw Pieterse belt altijd dus die laat ik even en mijnheer Teunissen belt nooit dus daarop af en god zegen de greep.

Vrijwilligers Stel je nou voor dat er meer personeel zou worden aangenomen, het personeel krijgt beter betaald, er komen meer opleidingen en trainingen die nodig zijn om het functioneren op peil te houden. Vrijwilligers worden ingezet om leuke dingen met mensen te doen. Er is meer tijd voor echte aandacht en men heeft weer plezier in het werk. De medewerkers zitten ruimer in hun geld en durven weer uitgaven te doen. Ze zijn zekerder van hun baan want velen durven niets meer te besteden omdat er constant dreiging is dat hun huis ook sluit. Al die mensen die minder vaak burn-out raken of andere ziektes krijgen, minder werkloosheid, gelukkiger bewoners en kinderen van bewoners en een regering die iets constructiefs doet.

Het is een simpel optelsommetje van een slechte rekenaar en een leek op economiegebied, maar soms is boerenverstand efficiënter dan het beleid maken van politici. Er blijkt geld genoeg te zijn als ik dat zo in de kranten lees waar bestuurders mee thuiskomen. Ik heb vele zeer constructieve, heldere vrouwen ontmoet in de zorg die groot inzicht hebben in wat er nodig is en hoe het anders kan. Beste politici laat die alsjeblieft meedenken aan oplossingen, dan is alles zo voor elkaar!